Onverstandig

Wij wonen in een erg gezellige buurt. Het is zo'n straatje waar de leukste borrels spontaan ontstaan en onze tuin in de zomer af en toe algemeen bezit lijkt. In de winter overigens ook. Als er ijs ligt (we wonen aan het water) dan staat iedereen op het ijs, al dan niet met schaatsen aan, wordt er een vuurkachel aan gezet en zijn de handen vaak gevuld met hapjes en drankjes. Zo ver is het nu nog niet, de dagen zijn helaas vooral nog nat. Gelukkig betekent dat niet dat de gezelligheid ver te zoeken is.

Onze buurjongen is een beginnend DJ. Afgelopen week had hij z'n eerste draaiklus en de avond ervoor werd alle apparatuur getest, als een soort generale repetitie. De kinderen lagen op tijd op bed en ik besloot even een kijkje te gaan nemen. Gewapend met een lekker drankje kwam ik binnen, net op het moment dat Robin naar huis wilde gaan. Hij draaide zich ook maar weer om. Hoewel ik al regelmatig de muziek had gehoord, had ik de hele set samen nog niet gezien. Onze buurman is van het motto 'als je het doet, moet je het goed doen', en dat was te zien! Het klonk niet alleen fantastisch, maar zag er ook heel professioneel uit. 

Al gauw was mijn eigen meegebrachte (sterke) drankje op, en stapte ik over op de wijn. Zonder drank heb ik het over het algemeen prima naar mijn zin, maar ik ben niet vies van een alcoholische versnapering. Ik heb echter altijd last van mijn geweten als ik 'aan de drank' ga, terwijl de kinderen op bed liggen. Stel je nou voor dat er iets gebeurt en we naar het ziekenhuis moeten, dan mag ik niet rijden. Om nog maar te zwijgen van de volgende ochtend. Onze kinderen zijn geen uitslapers, en op één of andere manier ben ik altijd degene die er op zulke ochtenden als eerste uit gaat. Meestal neem ik daarom mijn verantwoordelijkheid door een sapje te drinken en op tijd naar bed te gaan. Maar deze avond won het duiveltje op mijn schouder het van het engeltje op de andere schouder. 

Voor ik het door had was de eerste fles wijn leeg, stapten we over op een andere soort, kwamen er nog een paar buren binnen, waarvan één met sushi, en werd het steeds gezelliger. Het was half 2 's nachts toen ik zag dat het al zo laat was. Mijn geweten begon toch weer op te spelen, en als ik mijn glas leeg had zou ik naar huis gaan. Zo was het plan. Echter, al heel snel vertelden de blauwe lampjes op de babyfoon me dat ik direct moest gaan. Ik zette het op een rennen en bij de voordeur kreeg ik door trillende handen van schuldgevoel, weinig licht en waarschijnlijk ook een beetje door de alcohol, de sleutel niet gelijk in het slot. Tot mijn verbazing hoorde ik bij binnenkomst dat het niet Morris was die huilde, maar Indy. Ze stond bovenaan de trap enorm te huilen en leek blijer dan ooit om me te zien. 

Ik nam haar mee naar haar kamer en gelukkig was ze snel stil. Ze wilde niet alleen in haar bed achterblijven en smeekte me bijna om bij ons in bed te slapen. Robin was toch nog bij de buren, dus ik vond het goed. Kon ik ook nog iets doen om het goed te maken met haar. We lagen heerlijk tegen elkaar aan toen de kamer om me heen begon te draaien. Het was lang geleden dat ik dit had gevoeld, maar ik herkende het. Het duiveltje op mijn schouder lachte me ontzettend uit toen ik boven de wc hing, en ik beloofde het engeltje om dit nooit weer te doen. 

Een paar uur later maakte Indy me wakker. Ze kwam uit haar eigen kamer, en Robin lag naast me. Geheel volgens verwachting was er geen beweging in hem te krijgen, dus sleepte ik mezelf uit bed om met Indy naar beneden te gaan. Met een brak hoofd maakte ik een ontbijtje voor haar, maar moest er zelf nog niet aan denken om iets te eten. De gedachte alleen al maakte me misselijk en voor ik het wist stond ik weer kokhalzend boven het toilet. Ik bedacht me dat ik een ontzettend leuke avond had gehad, maar dat dit het niet waard was geweest. Met de kerstdagen en oud en nieuw voor de deur nam ik me voor om dit niet nog een keer te laten gebeuren. Ik had me nog nooit zo'n slechte moeder gevoeld. 

Indy stond in de kamer voor me klaar met een mandarijntje. 'Dat helpt echt hoor, mama, als je ziek bent.' Ik gaf haar een knuffel en at het op. Binnen een half uur voelde ik me al een stuk beter. Wat een wijsheid voor een meisje van 3. Daar kan ik ook wel wat van gebruiken...

Rampdag

Je hebt van die dagen, die je het liefst zo snel mogelijk weer vergeet. Vandaag had ik er zo één. Het begin was enorm veelbelovend. Ik werd wakker van de wekker, wat op zich al een vreugdedansje waard is. De kinderen sliepen tot een uur of 7. En toen begon het. Het ongeluk van vrijdag de 13e is in huize Bating uitgesteld tot donderdag de 19e.

Indy had op de peuterspeelzaal een kerstontbijt. Snel in de kleren dus, haar bruine lokken in de plooi, en Morris enigszins toonbaar maken. Ik stond al buiten met de kinderen bij de auto, toen ik op de automatische piloot de autosleutel uit mijn jaszak wilde halen. Huissleutels, Labello, zakdoek. Geen autosleutel. Toch in de hal waarschijnlijk. Ook niet. Ondertussen tikte de klok door, dus ik pakte gauw de reservesleutel. Terwijl ik Indy ervan probeerde te overtuigen dat ze haar volumeknop een beetje naar beneden moest bijstellen vanwege het vroege tijdstip, voelde Morris vrijheid. Met zijn korte pootjes rende hij als Churandy Martina de oprit over. Zijn beentjes gingen net iets sneller dan zijn voetjes konden bijhouden, dus hij struikelde. Indy gauw de auto ingestuurd, en ik naar Morris om de schade op te nemen. Broek vies, maar verder niks aan de hand. Traantjes drogen, kusje erop, en in de auto. Protest alom. Hoe kon ik denken dat hij zomaar zou gaan zitten? 

Ik moest nog even langs de supermarkt, dus de buggy moest mee. Deze zou in de garage moeten liggen, maar ik zag hem niet. Aaargh, waarom zit het niet gewoon even mee? Dan maar de grote kinderwagen in de auto. Dit wilde ik natuurlijk allemaal veel te snel, waardoor mijn nagel scheurde. Op zich niet erg, alleen scheurde het tot diep in het vel. Het deed zeer en begon te bloeden, maar we vertrokken toch maar. 

Eenmaal op 'school' besloot ik er verder een mooie dag van te maken, wat redelijk lukte voor de eerste drie uur. Maar tijdens de lunch kwam die donkere wolk boven mijn hoofd weer terug. Morris had duidelijk geen zin om te eten. Na eerst twee hapjes uitgespuugd te hebben, besloot hij alles maar op de grond te gooien. Hij was overduidelijk meer aan slapen toe dan aan een broodje, dus ik bracht hem naar bed. 

Ik had net één hap van mijn broodje gehad, toen Indy aankondigde dat ze naar de wc moest. Na deze sanitaire stop, zag ik Sam de poes onder de eettafel zitten. Mét mijn broodje, maar zonder het lekkere plakje rollade dat er tussen zat. Die zat al in haar buikje. Ze kon nog net mijn broodje aflikken voordat ik haar naar buiten bracht. Een nieuwe boterham dus. Het was me blijkbaar niet gegund, want geheel per ongeluk tikte Indy haar melkbeker om. Na het opruimen vroeg ze me of ze in de woonkamer een puzzel mocht maken. GRAAG! Kon ik even rustig eten.

Gisteren waren Robin en ik beide met flink gevulde kerstpakketten thuis gekomen. Alle producten konden we niet kwijt, dus ik wilde de keukenlades even opruimen om ruimte te creëren. Alles eruit, sopje erdoor, herordenen en eventueel overgedateerde spullen weggooien. Heerlijk dankbaar werk. Ik kwam nog wat kerstpakketspullen van voorgaande jaren tegen, allemaal nog lang niet over datum. Zo zitten we voorlopig goed in de knakworstjes, en hebben we van drie opeenvolgende jaren stoofpeertjes staan. Ineens wist ik wat we volgende week op het kerstmenu moeten zetten. 

Vanuit de kamer hoorde ik ineens een geluid dat ik niet direct kon plaatsen. Ik stak mijn hoofd om de hoek om te kijken en zag nog net de lancering van onze kerstboom. Indy probeerde volgens eigen zeggen haar nieuwe peuterspeelzaal-kerstbal ergens anders (lees: hoger) in de boom te hangen. Ze kon er niet goed bij, daarom klom ze er maar in. Ze schrok enorm en huilde, beter gezegd, gierde het uit. Na razendsnelle analyse kwam ik er achter dat alle ballen nog heel waren. Gelukkig maar. Door Indy's geluid werd Morris wakker en ik besloot hem eerst maar op te halen. Er niet aan denkend dat Indy nu klem stond tussen de televisie en de kerstboom, waardoor ze nog harder begon te huilen. 

Zo goed en zo kwaad als het ging tilde ik de boom weer overeind en ik was blij dat we een nepper hebben. Die zijn zo lekker naaldvast. Indy voelde zich ondertussen heel schuldig, en wierp zich op als hulpje. Ze moest en zou mij helpen met opruimen, ook al was ik daar verre van gelukkig mee. Het duurde -geheel in lijn der verwachting- maar even voordat er toch een kerstbal sneuvelde. Ik stond op het punt om Indy een standje te geven, maar op slinkse wijze lukte het haar wederom om me af te leiden. 'Wat heb je eigenlijk een mooie trui aan trouwens, mama.' Ik kon niet anders dan lachen.

Onderweg naar de bijkeuken om de stofzuiger op te halen kwam Morris me stralend tegemoet met in zijn ene hand een leeg zakje en in zijn andere hand een wit bolletje. Eén wit bolletje, maar er zaten er nog zeker vijf of zes in. Die lagen keurig gelijkmatig verdeeld in de keuken op de grond. Natuurlijk, door het omvallen van de kerstboom, ben ik helemaal vergeten dat de keukenlades nog open stonden. Ik heb er geen moment meer aan gedacht dat Mos er wel eens een ravage van zou kunnen maken. Alweer had ik een 'het kon erger-momentje'. Naast de bolletjes lag namelijk een geopende zak met macaroni en dat was véél vervelender geweest. 

Ik besloot er maar om te lachen. Morgen gaat het vast beter. Eerst maar eens kijken hoe die boom weer gefatsoeneerd moet worden. Er is weliswaar slechts één bal kapot, maar op mysterieuze manier zijn er een handvol ophanghaakjes verduisterd. Da's knap lastig ophangen. Misschien moet ik het advies van een vriendin maar opvolgen, en de stoofpeertjes in de boom hangen. 

Voetbal

Zo eens in de zoveel jaar krijg ik het weer te horen. In de supermarkt waar ik als 15-jarige werkte begon het. Ik stond op de groente-afdeling en aangezien de aardappels ook bij die afdeling hoorden, sjouwde ik rustig rond met de kisten van weet ik veel hoeveel kilo. 'Je past zo prima tussen de kerels.' Later in de kroeg waar ik achter de bar stond, ook. Het was volgens mij de toenmalige bedrijfsleider die de vergelijking trok tussen mij en een man-persoon. En niet lang geleden was het één van mijn huidige collega's die me 'net een kerel' noemde. Hoewel ik echt vind dat ik wel een vrouw-vrouw ben, zal er wel een kern van waarheid in zitten. 

Ik hou van tutten, hoge hakken en wijn. Heel vrouwelijk. Maar ik kan ook heel hard boeren, heb af en toe wat platte humor en ik kan lachen om Southpark en Beavis & Buthead. Heel mannelijk. Er zijn ook hele mannelijke zaken die ik vrouwelijk benader. Neem nou voetbal. 

Deze week was er een spannende Europa League-wedstrijd op televisie, tussen AC Milan en Ajax. Daar kan ik nou echt niet warm van worden. En eigenlijk vind ik dat zelf wat raar, want in de aanloop naar een EK of WK, ontpop ik mezelf altijd binnen no-time tot de vrouwelijke Jack van Gelder van Emmen en omstreken. Van elke speler weet ik dan of ze een basisplek verdienen en waarom. Ik zorg voor een kek oranje outfitje, het liefst voor elke wedstrijd iets anders. En zelfs de nagels worden keurig in de nationale kleur gelakt. Want dat hoort zo. Als een echte vrouw ben ik overigens niet realistisch, maar slechts chauvinistisch. 

Robin dacht waarschijnlijk hetzelfde, want hij vroeg zich hardop af waarom ik de Europa League niet leuk vind, maar straks tijdens het WK wel als een hysterische wannabe-voetbalkenner drie weken lang bijna alle wedstrijden volg. Het antwoord is niet zo moeilijk. Het spel, of de sport op zich vind ik leuk, daar ligt het niet aan. De spelers, daar ligt het ook zéker niet aan. Het zijn de supporters. Ik heb een ontzettende aversie ontwikkeld tegen clubtoernooien (dit zal wel weer een hele vrouwelijk term zijn), vanwege de supporters. Of eigenlijk de hooligans. Ik vind dat er een groot verschil is tussen liefde voor je club hebben, en daar zo ver in gaan, dat je anderen ervoor uitscheldt. Of erger, neersteekt of -schiet. Ik begrijp dat niet. 

Voorafgaand aan de wedstrijd van afgelopen week, las ik dat er voetbalfans waren neergestoken in Milaan. Ik vraag me af, wie heeft hier iets aan? De Ajax-supporters die veel geld hebben betaald voor de reis naar Milaan, en de wedstrijd nu moesten missen? Of de daders, die opgepakt zijn en de wedstrijd ook niet konden zien? Misschien brengt het neersteken van een supporter van de tegenpartij wel zoveel voldoening, dat de wedstrijd er eigenlijk niet meer toe doet. Het kan aan mij liggen, maar zulke verhalen zie je zeer zelden tijdens een landentoernooi. Dan lijken Feyenoord, Ajax, of PSV-fans hun eigen club even vergeten en staan ze bijna hand in hand om oranje aan te moedigen. Vrede op aarde, bijna Nobelprijs-waardig. 

Bij andere sporten zie je het niet, dat clubliefde omslaat in haat. Ik heb tenminste nog nooit iets gelezen over hockey- of tennisfans die elkaar er op gewelddadige manier van probeerden te overtuigen dat hun eigen club beter was. Het kan dus wel. 

Dus, in het kader van de kerstgedachte heb ik een idee. Als alle hooligans tijdens het komende WK nou eens goed onthouden hoe het moet, dan zal de sfeer rondom de Europa League 2014 een stuk gemoedelijker zijn en ga ik dat misschien ook nog leuk vinden. 

Is naïviteit ook een typisch vrouwelijke eigenschap?

Ongelukje

Indy heeft vanavond een ongelukje gehad. Niks ergs, ze is er zonder schade vanaf gekomen. Haar onderbroekje helaas niet.

Ik had vandaag gewerkt en kwam, na een bezoekje aan de supermarkt om pizza en een zak witte bolletjes te scoren, thuis in een lekker warm en gezellig huis. Héérlijk vind ik het om al in de hal omver gelopen te worden door twee overenthousiaste kinderen. Armpjes om me heen en een oorverdovend 'mamaaaaaa!'. Aan de keukentafel zat Robin ook nog eens, die voor het eerst deze week eerder thuis was dan ik. Hallo weekend!

Robin en ik namen de dag door en ik merkte dat we met elke zin harder begonnen te praten. Indy en Morris zaten achter ons te spelen en ze hadden zoveel lol dat wij elkaar bijna niet meer konden verstaan. Indy's nieuwe sjaal werd het slachtoffer van een hysterisch spel tussen broer en zus. Hij werd rondgeslingerd alsof het een 'touwtjespring-touw' was en als Morris los liet volgde er een oorverdovend geschater. 

Een 'film-waardig' tafereel, dus ik stond gauw op om de filmcamera te halen. Ik ben geen wereldwonder in het schemerlicht, en natuurlijk kon ik hem niet vinden in het veel te donkere kastje. Als een malle trok ik het kastje half leeg en op de tast vond ik de camera uiteindelijk toch. Ik rende terug naar de keukentafel en zette de camera aan. 

Indy heeft de sjaal weer in haar handen en ze wil nét het andere uiteinde aan Morris geven, als ze zegt: 'Ik heppe broek inne broek!' Dat is een vreemde uitspraak. Ongeveer 15x per dag roept ze: 'Ik heppe broek inne naad!', maar deze variant kennen we nog niet. We kijken haar vragend aan en ze herstelt zichzelf: 'Nee, ik heppe poep inne broek!' Van achter de camera verslik ik me bijna van het lachen en ben zó blij dat dit allemaal op tape staat. Dit zijn de momenten die het later op feestjes goed gaan doen. De camera draait nog en ze begint zich alvast uit te kleden. Haar giletje welliswaar, die ze best aan had kunnen en mogen houden, maar voor het filmpje is het briljant wat ze doet.

Ik weet dat dit niet Robin's favoriete klusje is, dus ik werp me op om dit varkentje, of beter gezegd meisje, te wassen. Op de trap vraag ik haar hoe ze dit nou toch voor elkaar kreeg en of ze misschien dacht dat ze alleen een scheetje had. 'Nee hoor mama, was gewoon een poep.' En dat klopt. Ik zie de vangst in haar broekje, en moet weer lachen. 'Je hebt gewoon echt in je broek gekakt!', zeg ik. 

Zonder nadenken krijg ik een weerwoord. 'Gekakt? Nee hoor mama, dat is niet goed, dat rijmt niet. Ik heb inne broek gePOEPT!'

Sekse

Iedereen die denkt dat ik hier een boekje ga opendoen over ons seksleven, moet ik gelijk teleurstellen. Of juist geruststellen. Dat zal ik niet doen.

Indy is op de leeftijd waarin ze het verschil tussen jongens en meisjes door krijgt. Dat beperkt zich niet alleen meer tot 'jongetjes hebben broekjes aan en ik heb ook rokjes en jurkjes', maar komt tot uiting door ongegeneerd de lichamelijke verschillen te benoemen. Gelukkig meestal alleen thuis overigens, en vooral als ze in bad zit met Morris. 
'Hey, wat is dat nou mama?', vroeg ze laatst terwijl ze met haar ogen Morris' piemeltje aanwees. Ik wilde net antwoord geven, maar het was niet meer nodig. Ze deed het zelf al. 'Isse grapje mama, ik weetet toch allang! Isse piemootje'. 

Dat ons kleine meisje groot aan het worden is, dat wist ik al. Maar dat dit ook bij 'groot worden' hoort, had ik me nog niet gerealiseerd. Ik antwoordde dat dat inderdaad klopt, en greep dit moment aan om er maar een pedagogisch verantwoord momentje van te maken. Waar ik net 'Les 1 - de geslachtsdelen' wilde instarten, was zij al toe aan 'Les 2 - wat de geslachtsdelen doen'. Ik heb het maar beperkt tot 'plassen'. De komende pak em beet 13 jaar lijkt me dat wel voldoende. Ze wilde wel even zien hoe dat dan werkte, dus pakte ze bijna het piemeltje tussen duim en wijsvinger vast. Let wel, bijna. Ik kon het nog net voorkomen door te zeggen dat dat zeer zou doen. Gelukkig heeft ze een groot meelevend vermogen, dus omdat ze dat zielig vond, trok ze haar hand weer terug. 

Het verschil tussen jongen en meisje was dus al bekend. Dan nog 'groot en klein'. Een tijdje terug kwam ik uit de douche en was me op de slaapkamer aan het aankleden. Indy zat op het bed en zat me wat glazig aan te kijken. Ze ging er maar bij staan, zodat we op gelijke hoogte stonden. 
'Hoe heet die mama?'. 
'Dat zijn borsten lieverd.' 
'Oh ja, worsten.'
Ze was even stil. Keek naar mij, vervolgens naar zichzelf en kwam tot de volgende conclusie: 'Ik heb niet worsten.' 
Ik moest stiekem erg om haar lachen, en heb gezegd dat zij die ook krijgt als ze later groot is. Ze kwam niet verder dan: 'Maar ik ben toch een grote meid mama?' 
'Ja schat, maar nóg groter'. 
Ik kreeg geen reactie meer. Ze sprong van bed om weer met Morris te gaan spelen. 

Dit is nog maar het begin. We gaan waarschijnlijk nog heel vaak vragen krijgen waar we voor de beantwoording even over moeten nadenken. Kom maar op, ik ben er klaar voor en heb er zin in. De kinderen mogen ons alles vragen en ik zal nergens een lulkoekverhaal van maken. Geen ooievaar, geen bloemetjes en ook geen bijtjes. Zo ver is het echter voorlopig nog niet. 

De jongens op de peuterspeelzaal zijn nog bijna allemaal stom omdat ze puzzels op de grond gooien wat veel lawaai maakt. Of omdat ze hard schreeuwen. Het enige jongetje die ze wel leuk vond deze week, was leuk omdat hij een mooie trui aan had. Heerlijk ongecompliceerd zoals ik het de komende jaren nog wel even wil houden. 

Talent

Ik ben niet gezegend met een enorme bak aan talent ergens voor. Het is ook niet zo dat ik helemaal niks kan, maar ik blink niet echt ergens heel erg in uit. Zo heeft mijn broertje bijvoorbeeld heel veel humor en kan mijn zus echt álles maken met de naaimachine. Ik denk, dat als de 3D-printer over een paar jaar in ieder huis te vinden is, zij hem niet nodig heeft. Ze maakt zelf alles wel met de naaimachine. Ik geloof niet dat ik ook zoiets heb, of heb het gewoon nog niet ontdekt. Ik ben er wel al achter wat ik níet kan.

Afgelopen week werd het me weer eens duidelijk dat ik écht niet kan koken. Van een eenvoudig Hollands potje spinazie met gekookte aardappels en een slavinkje, kan ik nog een puinhoop maken! Op zich is dat ook een talent trouwens. Meestal gaat het al mis bij de portionering. Of ik schil voor een weeshuis aan aardappels, óf het is veel te weinig. Oefening baart echter kunst, dus dit keer ging dat eens goed. Alleen dan de uitwerking nog. 

Terwijl het water op de aardappels al een tijdje kookt, zet ik het vuur onder de spinazie aan. Laag vuur, want het moet natuurlijk niet aanbranden. De kinderen hangen ook om me heen, en aangezien koken en kinderen niet samen gaan, loop ik met ze mee naar de kamer om de televisie aan te zetten. Ik laat me afleiden, en als ik weer naar de keuken loop en de spinazie doorroer, merk ik dat er onderin de pan, ondanks het lage vuur, toch een verbrandingsproces in gang is gezet... Zó jammer. Ik check de aardappels ook nog even, want weet me van vroeger te herinneren dat aardappels heel goed kunnen droogkoken. Inderdaad, dit 'talent' heb ik niet van een vreemde. Hoewel ze het zelf zal ontkennen, kookten de aardappeltjes van mijn moeder vroeger zeker één keer in de week droog. Of eens in de twee weken. Wel vaak in ieder geval. Mijn aardappels zwemmen nog ruim in het water, dus ik doe toch iets goed. Als Robin voorbij loopt wijst hij me er subtiel op dat het vlees nu wel in de pan moet omdat het anders niet op tijd gaar is. Hij heeft gelijk. Dat weet ik best. Toch kan ik niet voorkomen dat ik een tikkeltje geïrriteerd raak en vraag hem me maar geen goedbedoelde adviezen te geven. Hij vraagt nog of hij moet helpen met de slavinken, en na een kort maar bondig: 'Nee, dat kan ik zelf wel', bonjour ik hem de keuken uit en de garage in. 

Je raadt het al, de slavinken kwamen licht aangebrand op de borden terecht. Het gekookte eitje waar Indy om vroeg is nog wel gelukt, maar het is ook echt iets voor mij om een snot-ei op tafel te zetten. Zucht. Ik kan het écht niet. Ik heb er over nagedacht, en ik weet ook waarom. Ten eerste is het blijkbaar erfelijk bepaald, en ten tweede komt het omdat ik gewoon niet zo van groente hou. Natuurlijk eet ik het omdat het belangrijk is, maar ik kan me niet herinneren dat ik Hollandse pot ooit écht lekker heb gevonden. 

Aan tafel aten de kinderen braaf de bordjes leeg zoals altijd. Al zet ik een versgemaakt moddersoepje neer (waar ik overigens wél heel goed in ben), dan zouden ze daar nog steeds hun vingertjes bij aflikken. Heel dankbaar, want ik hou op die manier toch een beetje een goed gevoel over aan mijn kookkunsten. Robin had er zichtbaar meer moeite mee. Onder het mom van 'hij is nog niet vol', gaf hij Morris nog wat van zijn eigen 'prak'. Morris blij, Robin blij, en ach, ik ook best blij. 

Er rest mij nu nog maar één vraag. Roob, wil je me de volgende keer alsjeblieft de keuken uit sturen als ik weer eens eigenwijs sta te doen?

Worstelen

Ik ben het type moeder dat licht hysterisch wordt van Sinterklaas. Een paar weken geleden liet ik het ook al doorschemeren; ik ben echt gék op het hele feest. Afgelopen maandag was het (eindelijk) zo ver, de allereerste aflevering van het Sinterklaasjournaal 2013 werd uitgezonden. 

Waar mijn hart al de halve dag traditioneel vol verwachting klopte, werden de kinderen er niet warm of koud van. Morris is natuurlijk nog wat jong om rustig te komen zitten om televisie te kijken. Baby TV of Bubble Guppies houdt hij 's ochtends nog ongeveer 45 minuten vol, maar daarna wil hij toch liever spelen. Op zich een hele prettige eigenschap, alleen zou het fijn zijn als hij de komende drie weken om 18.00 uur even een televisie-junk wordt. 

Indy zou daarentegen rustig de hele dag televisie kunnen kijken als we dat toe zouden laten. En hoewel ik zo hard mijn best doe om het Sinterklaas-enthousiasme op haar over te brengen, lijkt het alleen maar averechts te werken. Hoe harder ik roep dat ze 'moet' komen kijken omdat het zo leuk is en zo spannend of Sinterklaas wel op tijd in Groningen aan komt, hoe harder ze weg rent. 

Terug naar afgelopen week. Ik weet niet meer precies wanneer het was, maar ik had gezorgd dat we op tijd klaar waren met eten, had een kleedje op de grond gelegd en was helemaal klaar voor de dagelijkse update van Dieuwertje Blok. Om 18.00 uur exact ging de televisie aan. Ik groeide van trots toen ik Indy een soort peuter-nasynchronisatie van de voice-over hoorde doen: 'Dit isse Sintesjaal met Diebele Bwok'. YES ze vindt het leuk! Maar bij het eerste beeld van de goedheiligman stond ze op om op de bank te gaan liggen. Niet om daar gezellig verder te kijken, maar met haar kont naar de televisie gekeerd en, nog erger, met haar vingers in haar oren. Ik besloot er geen aandacht aan te besteden. 

Door mijn verbazing over Indy's gedrag had ik een klein stukje gemist, maar ik herpakte mijn concentratie. Ik zag nog net hoe Lenie 't Hart met een warme Pieterburen-sjaal om iets vertelde over Gronings 'kouk happ'm'. Vlak daarna vertelde Sjoerd Pleijsier over de reden van Sint's keuze voor Groningen. Nu werd ik gestoord door een klein jongetje genaamd Morris die even vergat dat ik zijn moeder was, maar me aanzag voor een klimrek. Ik probeerde wanhopig om hem van me af te schudden, maar ondertussen dacht hij dat het een spelletje was geworden, en begon ook aan mijn haar te trekken. Er was maar één mogelijkheid, en dat was me overgeven. 

Indy verplaatste zich ondertussen ook weer naar het kleed en zo werd ik in stevige houtgreep gehouden door een mini- en een maxipeuter. Ik kreeg er de slappe lach van, wat voor nog meer energie bij de kinderen zorgde. Hier kan natuurlijk geen Sinterklaas tegenop, zelfs niet als hij een leger Pieten meeneemt. 

's Avonds, toen mijn worstelkampioentjes op bed lagen, heb ik de aflevering nog maar even nagekeken op de iPad. Lang leve Uitzending Gemist. En nu maar afwachten en hopen dat Sinterklaas morgen op tijd in Nederland aankomt. Met of zonder staf. 

Slaap

De rode draad in ons leven is op het moment 'slaap'. Of beter gezegd, een tekort aan slaap. Ik kan me eigenlijk niet herinneren wanneer de kinderen voor het laatst allebei na half 7 's ochtends wakker waren. Eerlijk gezegd twijfel ik of dat ooit al is voorgekomen. Ik ben absoluut geen klager, maar elke ochtend voor dag en dauw wakker zijn begint me behoorlijk te irriteren. Gisterochtend was Morris om 6 voor half 5 wakker. Omdat ik weigerde om op dat tijdstip al beneden te gaan zitten, wilde ik nog een keer proberen om hem weer in slaap te krijgen. Ik besloot naar beneden te gaan om een flesje melk te halen. De laatste keer dat hij daar in trapte kan ik me ook al niet meer herinneren, dus ik was niet erg hoopvol. Terwijl ik erachter kwam dat er geen melk meer in de koelkast stond, hoorde ik Mos steeds harder huilen. Op mijn blote voeten haalde ik een pak melk uit de steenkoude garage, en toen de magnetron na 40 seconden eindelijk klaar was, maakte ik dat ik weer naar boven kwam.

Ik baalde van het tijdstip, maar stiekem was het ook best heel fijn om weer even met mijn kleine man op de schommelstoel te zitten. Ik genoot echt van deze 'Mos en mama-bubbel', maar een geluid aan de andere kant van de muur prikte dwars door onze bubbel heen. Morris hoorde het ook. Hij liet de fles los, en zei: 'PAPA!'. De romantiek tussen moeder en zoon werd abrupt verstoord door een hele harde scheet van Robin! Best jammer. Ook voor Morris, want ik was ineens weer terug op aarde, en legde hem weer in z'n ledikant. Geruisloos sloop ik weer naar bed. Het werkte, want pas om kwart voor 7 meldde hij zich weer. Indy was toen inmiddels wel al een uur wakker, maar die was lekker op ons grote bed gaan liggen. Televisie aan, mama weer 'uit'. Prima.

Helaas voor Robin en mij wil het uitslapen dus nog niet zo lukken, maar gelukkig gaat het avondritueel fantastisch! Morris slaapt instant als hij zijn bed ziet. Nadat hij een schone luier heeft en zijn 7 tanden tellende gebitje weer fris gepoetst is trek ik hem zijn slaapzak aan en leg ik hem met een kus op bed. Dat is het. Indy heeft een iets uitgebreider scala aan gewoontes voor het slapen gaan. Plassen, tanden poetsen, pyjama aan, voorlezen en al voordat het verhaal afgelopen is, stroopt ze haar mouwen op voor het op zichzelf staande kriebelritueel. Rechterarm, linkerarm, buikje, rug en haartjes. Met een beetje mazzel slaapt ze dan, maar meestal geef ik haar een kus en hoor ik met een zacht stemmetje 'weltlusten mama, houe jou.'

Heel af en toe echter, weigert ze elke vorm van rust en gaat ze volop in verzet. Zo ook vanavond. Op het moment dat Indy in de gaten had dat het tijd was om naar bed te gaan trok ze de trukendoos open. Ineens moest er geknuffeld worden. Hoewel het verstandiger zou zijn geweest om deze afleidingsmanoeuvre meteen de kop in te drukken, kan ik mijn zwak voor een dikke pakkerd niet negeren. Als ik haar zeg dat ze papa een kus moet geven, wil ze dat niet en als we dan maar zonder kus naar boven gaan, wil ze het ineens wel. WAT irritant! Halverwege de trap bedenkt ze zich dat ze voorgelezen wil worden uit het boek dat ze uit de peuterspeelzaal-bieb heeft geleend. Weer terug, boek gepakt, en wederom op naar boven. Plassen wil ze natuurlijk niet, want zoals ze zelf zegt: 'De plas isse op, mama.' Gelukkig weet ik haar er uiteindelijk van te overtuigen dat dat niet zo is, en als ze gaat zitten zegt ze: 'Ik benne nieuwd'. Natuurlijk stroomt er het één en ander de wc in. De koningin complimenteert me met mijn kennis: 'Hoe weet jij dat nou weer mama? Knap hoor, benne tlots op jou!'. Jaja wijsneus, ga nou maar naar je bed. Na het tandenpoetsen vraag ik haar een pyjama aan te trekken. Omdat haar pyjama's in de was zitten, of nog beneden liggen, geef ik haar een grijze joggingbroek. Ze lokt een discussie uit omdat ze deze zogenaamd niet mooi vindt, maar dat lukt haar niet. Ik ben er klaar mee. Dan het voorlezen. Elke pagina krijgt een uitvoerige analyse. Er mag NIET verder gelezen worden, tot ze alle kleuren en vormen heeft benoemd. Ik ben blij dat ze zich bij het kriebelen snel over geeft. Ik ben nog niet eens aan haar rug toegekomen als ze al slaapt. Eindelijk, weekend.

Mijn ogen staan op standje 'slapen', dus ik duik er zo maar vast in. Gelukkig doet Robin morgen de 'ochtendshift', dus ik kan wat langer blijven liggen. Harde scheten of niet, dat doet hij super goed!

Brief aan Indy

Lieve Indy,

1 maart 2010 was voor papa en mama een hele bijzondere dag. We kwamen er toen achter dat jij in mama's buik zat en dat het vanaf dat moment nog ongeveer 8 maanden zou duren voordat je in ons leven zou komen. Je gunde mama een hele fijne en onbezorgde zwangerschap en in de nacht van 2 op 3 november, 3 dagen voor de uitgerekende datum, diende je je aan. Het werd een hele lange dag en hoe makkelijk de afgelopen (bijna) 40 weken ook waren verlopen, hoe zwaar ik het die bewuste dag kreeg. Het was al ver in de avond toen bleek dat je het benauwd kreeg in mama's buik en er heel graag uit wilde. Mama kreeg dat in haar eentje niet voor elkaar, dus kwam de gynaecoloog met wat gereedschap helpen. Om 22.45 uur was je er. Je was blauw en het duurde best lang voordat je huilde. Er stonden 5 mensen om me heen om jou op gang te helpen met slangetjes en spuitjes, maar ik heb ze amper gezien. Ik had alleen maar oog voor jou. Je was het mooiste kindje dat ik ooit had gezien met prachtige donkere haren, bolle toet en een heel schattig klein neusje. De dokter vertelde dat je een meisje was, en we hebben je Indy Jannieke genoemd. Vernoemd naar je opa's en oma's Nico en Janny en Jan en Anke. Papa hield mijn hand vast en ik zag in zijn ogen wat ik ook voelde: pure liefde uit een hele nieuwe categorie.

Met de 9 pond die je woog bij de geboorte had je wat reserves en dat was te merken. Als er één woord is die jou in de eerste weken van je leven het beste kon omschrijven, dan is dat 'lui'. Je had niet erg veel zin om moeite te doen voor een vol buikje en dat deed je dus ook niet. Je huilde niet veel, maar bewaarde het allemaal tot papa thuis kwam uit het werk. In de vooravond nam je rustig de tijd voor je jengeluurtje. Ondanks dat was je een heerlijke baby. Je was ook een opvallende verschijning door je lange donkerbruine haren en grote donkere ogen. We hebben vaak de opmerking gehad dat je wel een halfbloedje kon zijn.

Het luie leerde je snel af. We waren supertrots dat je je zo snel ontwikkelde. Met 5 maanden kon je zitten, 2 maand later trok je je op en kon je aan de hand al goed mee lopen. Kort na je eerste verjaardag liep je helemaal alleen en met anderhalf jaar babbelde je er al flink op los. Toen Morris vorig jaar werd geboren heb je de taak van grote zus heel serieus op je genomen. Je leek heel goed te begrijpen dat je je op bepaalde momenten even rustig moest houden. Als Morris gevoed moest worden, ging je naast me zitten met je pop om haar ook 'de borst' te geven.

Je laat vlinders in mijn buik vliegen. Ze hebben een kleur die ik nog nooit eerder had gezien. Nog elke dag vervul je me met een warm gevoel als ik naar je kijk. Je krijgt me emotioneel door die ene mooie blik op te zetten. Het moederschap maakte me sterk, maar ook kwetsbaar. Als moeder wil je je kind tegen alles wat slecht is beschermen, maar ooit ga je je eigen beslissingen nemen. Dit zullen misschien niet altijd de juiste zijn, maar daar leer je van. Je bent nu nog klein, en volledig afhankelijk van ons. Er komt een tijd dat je ons niet meer op deze manier nodig hebt. Ik hoop dat wij je dan genoeg wijsheid hebben bijgebracht zodat je als krachtige en zelfstandige vrouw in het leven zult staan. Dat je vrienden zult hebben om plezier mee te maken, en zelf iemand vindt om net zo gelukkig mee te worden als wij zijn. We willen je stimuleren te gaan doen wat je leuk vindt en waar je goed in bent. Ik hoop ook dat je nooit vergeet, dat hoe oud je ook bent, je altijd op ons terug kunt vallen.

Toen mama een klein meisje was, schreef oma een gedichtje in mijn poëzie-album. Ik heb het honderden keren gelezen, zonder de betekenis ervan te begrijpen. Pas nu snap ik echt wat ze ermee bedoelde.

Ben je ver van huis mijn kindje, 
En je zoekt in donkere nacht 
Naar een haven om te rusten, 
Weet dat thuis je bedje wacht. 
Twee paar handen om te roepen 
En twee mensen die verblijd 
Om je thuiskomst zullen roepen 
'Welkom, welkom, lieve meid!' 
Altijd zijn er open armen 
Waar je rust en warmte vindt. 
Wat er ook gebeurt in 't leven, 
Thuis blijft steeds jouw haven, kind!

Een hele fijne 3e verjaardag lieve, mooie Indy. Ik hou van je!

Mama

Trots

Met kleine kinderen leef je van mijlpaal naar mijlpaal. Zonder twijfel vind ik alles mooi en ben ik als mama overal trots op, maar er zijn momenten waarop ik even opgetild word. Los van de aarde en trotser dan trots. We hebben dat de afgelopen 3 jaar al regelmatig meegemaakt, maar afgelopen week kwamen daar een paar nieuwe hoogtepunten bij.

Indy komt zo langzamerhand in de 'ik wil alles weten-fase'. Toen ze afgelopen week haar met schoolbordsticker beplakte slaapkamerdeur aan het bewerken was, dacht ik iets te zien wat op schrijven leek. Dat zei ze ook: 'Inny isse grijven. Is mijn naam goed mama?' Ik sprong op, want herkende de leergierigheid die ik zelf ook had als kind. Hoewel ze het niet letterlijk zei, verstond ik tussen de regels door dat ze me vroeg om haar haar naam te leren schrijven. Ik analyseerde haar 'handschrift', maar kon er niet veel meer van maken dan een kartelrandje wat nog het dichtst in de buurt kwam van een dalende beurslijn. Omdat dit wel voor verbetering vatbaar was, en ze me er om had gevraagd, pakte ik een krijtje om haar haar eerste schrijflesje te geven. Gelukkig begint haar naam niet met de lastigste letter van het alfabet, dus we begonnen rustig met de 'i'. 'Dat isse makluk mama! Isse treepje met een tipje'. En inderdaad, binnen een paar minuten was ze al cum laude geslaagd voor de letter 'i'. Als ze in dit tempo door zou gaan, zou ze aan het einde van de dag mijn column voor me kunnen gaan schrijven. Zo'n vaart liep het natuurlijk niet, want de letter 'n' bleek al een veel grotere uitdaging. Ze maakte er iets van wat meer leek op de hoofdletter 'D', dus dit had nog wat oefening nodig. We hebben het daar eerst bij gelaten, en toen ze me de volgende dag liet zien dat ze het nog wist, heb ik haar ook de 'd' geleerd. Bij Robin's thuiskomst wilde Indy natuurlijk haar nieuwe 'trucje' laten zien. Zelden heb ik zijn gezicht zó vol ongeloof en trots gezien. Hij had waarschijnlijk (net als ik) geen idee dat een kind van haar leeftijd al in staat was om dit te kunnen. En al schrijft ze pas 75% van haar naam, we zijn ongelofelijk trots.

Indy is snel in haar ontwikkeling. Veel sneller dan Morris, die doet het op alle fronten allemaal wat rustiger aan. Zijn eerste tandjes kreeg hij toen zijn eerste verjaardag al in zicht was, zijn eerste verstaanbare woordjes klinken pas sinds kort, en waar Indy met 7/8 maanden al stabiel los kon staan, leerde Morris dat een maandje geleden ongeveer. Maar áls hij de smaak eenmaal te pakken heeft, dan gaat ie ook als een raket. Waar hij 4 maanden geleden tijdens onze vakantie nog hele dagen stil zittend op het speelkleed doorbracht, heeft hij in recordtempo het rijtje 'kruipen - gaan staan - lopen aan de hand - los staan - kleine stapjes' afgevinkt. Eergisteren heeft hij een nieuwe mijlpaal bereikt. Het enige wat ontbrak, was de intro van 'The eye of the tiger' op de achtergrond, maar verder was het plaatje helemaal perfect. Ik stond in de keuken, en mijn lieve kleine Mos kwam me vanaf de woonkamer tegemoet. Niet kruipend, maar lopend. Mijn hart sloeg even over en voor de tweede keer deze week was ik de meest trotse moeder van de wereld. Mijn zoon LOOPT.

Ik vind het fantastisch, maar krijg ook een beetje een weemoedig gevoel. Als je kind loopt, dan is hij definitief geen baby meer. Een nieuw begin betekent ook vaak ergens een eind. Trots of niet. Dit houdt in dat wij vanaf nu twee peuters in huis hebben. Dat is twee keer 'nee' als we iets vragen en twee keer 'niet zin in' als ze hun eten op moeten eten. Aan de andere kant ook vier armpjes om me heen als het knuffeltijd is en 4 beentjes die op me af stormen als ik thuis kom uit het werk. Het leven van een moeder van twee peuters is goed!

Verwend

Exact 3 jaar geleden was ik dik. Het was weliswaar voornamelijk plaatselijk, maar de 20 extra kilo's die ik aan het eind van mijn zwangerschap met me meezeulde logen er niet om. Ik had zo'n type buik waarvan men dacht dat er 2 baby's in zaten. Als ik in de spiegel keek vond ik het wel meevallen, maar kijkend naar foto's van mijn zwangere zelf, zat ik af en toe vol zelfmedelijden op de bank.
Ik was 37 weken zwanger toen ik me besefte dat de baby er klaar voor was. Alles zat erop en eraan en onze zoon of dochter was klaar voor zijn of haar leven. Nu ik nog. 9 Maanden geleden leek het een eeuwigheid bij ons vandaan, maar nu kwam de geboorte van ons kindje akelig dichtbij. Tranen en twijfels volgden, en ik probeerde mezelf ervan te overtuigen dat ik een goede mama zou worden.
In de 9 jaar dat Robin en ik op dat moment bij elkaar waren, hadden we het vaak over kinderen gehad. We wisten precies hoe we ze wilden opvoeden, en vooral hoe we het niet wilden doen. Het moest liefdevol zijn in ons huis en onze mini's zouden gestimuleerd worden om te doen wat ze leuk vonden. Één ding kwam vaak terug, en dat was dat we absoluut geen verwende kinderen wilden. Ze zouden op een 'normale' manier opgroeien, zonder overvolle agenda en 3 spelcomputers in de kast om uit te kiezen. De herinnering aan de keren dat we hier over hadden gesproken, maakte dat ik weer tot rust kwam. Met Robin aan mijn zijde zou het allemaal wel goed komen.
Inmiddels zijn we bijna 3 jaar verder en ik moet zeggen dat ik niet ontevreden ben. Vooral het liefdevolle gaat ons goed af, al zeg ik het zelf. Voor een kus en een knuffel gooi ik alles aan de kant, daar is bijna altijd tijd voor. Alleen dat niet verwennen, dat is zo makkelijk nog niet... De overvolle agenda is er nog niet, en er staan geen 3 spelcomputers bij ons in de kast. Maar afgelopen week kwam ik tot een hele nare ontdekking. Ondanks het feit dat Indy over 2 weken pas 3 jaar wordt, valt het nog niet mee om een verjaardagscadeau voor haar te verzinnen. Waar een fietsje of een keukentje veel gekozen cadeau's zijn op deze leeftijd, heeft ons verwende vrouwtje dit al. We willen wel graag iets duurzaams geven, en bij voorkeur niet iets waar ze over een paar maanden al op uitgekeken is. Als we Indy vragen wat ze zou willen krijgen, dan antwoordt ze steevast met: 'Net de trein op Mos'. Morris kreeg voor zijn verjaardag in augustus een houten treinrails met locomotiefjes, poppetjes, huisjes, bergen en station. Heel duurzaam, en waarschijnlijk goed voor jaren speelplezier. Indy wil er nu dus ook één. Lastig, hoe krijgen we haar daar nou weer van af?
Ik weet niet meer precies wat de aanleiding was, maar Indy zei vandeweek iets in de geest van 'Sinterklaas is stom!'. Robin en ik keken elkaar aan en zeiden dat ze dat maar niet te hard moest zeggen, want als Sinterklaas het zou horen, zou ze geen cadeautjes meer krijgen. Ze was er weinig van onder de indruk, en antwoordde ad rem met: 'Nou en? Ik ben ook nog jarig toch?'. In al haar onwetendheid en onschuld gaf ze zo ineens het enige juiste antwoord. Het gáát niet om de cadeau's. Ik neem deze wijze les tot me en besluit me er maar niet meer te druk om te maken. We kunnen ons beter concentreren op een mooi inpakpapiertje.

Eten

Op de dagen dat Robin voor zijn werk in het hotel zit en ik ook moet werken, eten mijn ouders vaak bij ons thuis, of andersom. Héérlijk vind ik dat! Ik kan dan na het werk nog even lekker van de kinderen genieten en gewoon aanschuiven. Zo ook afgelopen woensdag. Halverwege de dag kreeg ik een Whatsappje van moeders: 'Lust je champignonsaus?' Na een afwijzende reactie krijg ik een alternatief: 'Zuurkool dan?'. Sjongejonge, het lijkt wel een restaurant met uitgebreide menukaart!! De rest van de kaart hoef ik echter niet te zien, want ik hou wel van zuurkoolstamppot! We eten het zelf nooit omdat Robin het niet lust, dus kom maar op! Bij binnenkomst ruik ik het al. Must be my lucky day, want we krijgen er een gehaktbal bij! Het grote stuk spek dat ook op tafel ligt is iets minder aan mij besteed. En niet alleen aan mij, zo wordt mij heel snel duidelijk! Indy haalt bijna overal haar neus voor op, ze heeft alleen interesse in de gehaktbal. Terwijl ik haar vriendelijk doch dringend verzoek om toch even van de lekkere stamppot te proeven, drukt ze binnen no time meer dan de helft van haar gehaktbal naar binnen. Ze zal wel hebben gedacht: 'Dat zit er alvast in! Nu kan mama me in ieder geval niet meer chanteren, dat ik de bal anders ook niet krijg'. Ze is zo dom nog niet. Op het moment dat ze opstandig en brutaal wordt, vind ik het tijd om in te grijpen. Maar even afkoelen in de gang, dat werkt meestal wel. Terwijl ik licht gefrustreerd mijn irritatie met mijn ouders deel, merkt mijn vader op dat hij het niet zo gek vindt dat Indy doet zoals ze doet. 'Dat heeft ze niet van een vreemde'. Ik wil bijna in de verdediging schieten, maar weet dat dat volkomen zinloos is. Hij heeft gelijk, ze is een exacte kopie van mij. Ik was altijd een moeilijke eter, en ben dat eigenlijk nog steeds. Een hoop basisproducten vind ik écht niet lekker. Ui, paprika, champignons... Het wordt door mij altijd overal vakkundig tussenuit gevist. Ik ben erg blij voor Indy dat ze wat dat betreft een stuk makkelijker is dan ik. Eigenlijk laat ze alleen tomaatjes staan, verder eet ze echt alles wat we haar voorschotelen. Ondertussen horen we vanuit de gang dat Indy nog steeds huilt, wat ze zelf nog even benadrukt. 'Mamaaaa, Inny huilt nog heel hard', versta ik tussen de tranen door. Ik sta op voor een kort gesprekje met mijn dochter, en mijn moeder zegt nog: 'Misschien lust ze het écht niet.' Indy probeert me iets van dezelfde strekking duidelijk te maken, en ik laat me (tegen mijn principes in) overhalen om dan maar een 'potje' voor haar open te trekken. Madammeke is bijna 3 jaar oud, maar lust nog erg graag babyvoeding. Soms best handig. Ze eet ervan alsof ze al weken niks heeft gehad, en tot en met de laatste lik verdwijnt alles in het buikje. Het voelt niet helemaal goed, maar soms is dat dan maar zo. Morris lust trouwens ook graag Olvarit-potjes. Net als zuurkool, spek, fruit van elk soort, vers brood, oud brood, gras, bloemblaadjes, de rits van zijn jas en kattenbrokken. Onze Mos lust echt álles. Hoe noem je zo iemand? Een omnivoor? Of gewoon een vreetzakje? Wat een lastige fase is dit zeg! Ik kan me niet herinneren dat we bij Indy ook zo op moesten letten. Indy was, en is, veel selectiever in wat ze in haar mond stopt(e). Ik hoop overigens dat ze die eigenschap nog heel lang vasthoudt, maar dat terzijde. Ik hou vast aan de gedachte dat het allemaal beter wordt. Er komt een tijd, wat niet al te lang meer duurt als het goed is, dat Morris een blaadje sla weet te onderscheiden van een groene plant. En zand van suiker. En pepernoten van kattenbrokken. As we speak krijg ik een kopje van Sam de poes, ze hoopt vast ook dat die tijd nabij is. Of ze heeft honger en vraagt me op deze manier om de brokjes weer op de grond te zetten. Dat zal het wel zijn. Arm beest.

Feestdag

Al sinds de eerste keer dat ik over de Primark hoorde, stond die winkel hoog op mijn lijstje om een keer naartoe te gaan. Hoewel niet iedereen positief is over de grote modeketen met kleine prijsjes, vorm ik liever mijn mening na eigen ervaring. Maar zoals wel vaker als je in Drenthe woont, moet je dergelijke uitstapjes plannen. Het is een kleine 200 kilometer vanaf Emmen naar de dichtstbijzijnde Primark, dus tel maar uit je winst. Of eigenlijk verlies. Want hoe je het ook wendt of keert, hoe goedkoop de kleding daar ook is, dat kan natuurlijk nooit uit! Het gaat echter om de beleving. De verbazing was een aantal keren toch behoorlijk groot toen ik zei dat ik nog nooit bij Primark was geweest. Ja, lieve mensen, ik ben een Primark-maagd. Who cares? Ik in ieder geval niet, maar mijn nieuwsgierigheid was wel gewekt. Hoog tijd voor een Borchers-vrouwen-uitje. Zus Sabine haakte gelijk af, die is anti-Primark. Schoonzus Martine en moeder Anke waren wel enthousiast. Primark Almere is voor ons het dichtst bij, maar na aanbeveling van een collega van mij, werd het toch Bremen. Groter en meer keus, dat klonk als muziek in mijn oren! Met verschillende parttime dagen die totaal niet op elkaar aansluiten viel het nog niet mee om een datum te prikken. Het werd 3 oktober, waarvoor ik een snipperdag moest nemen en Robin ook (om op de kids te passen). Dikke prima natuurlijk, want daar zijn ze voor, die snipperdagen! En heel soms heb je gewoon écht zin in een vrije dag! Zeker als je iets leuks op de planning hebt staan. Eigenlijk was deze hele dag een win-win situatie. Robin had na een lange periode van hard werken en veel van huis zijn een hele goede reden om een keer te snipperen, de kinderen kregen een papa-feestdag en ik kreeg mijn shopdag. Helemaal fantastisch geregeld! Helaas moest Martine de avond van tevoren afzeggen, dus mams en ik gingen alleen. 's Ochtends eerst Indy bij de peuterspeelzaal afgezet, bij de supermarkt nog wat proviand ingeslagen en off we went. Door wegomlegging op de snelweg werden we binnendoor geslingerd richting Bremen, maar dat kon ons weinig schelen. Bij het binnenrijden van de stad Bremen vond ik het erg rustig. Het deed me denken aan de tijd dat ik na het werken in de kroeg op zaterdagnacht, op zondagochtend met mijn stinkende kleren en natte biervoeten in de auto stapte en naar huis reed. Dan kwam ik ook geen hond tegen. Terwijl ik dat dacht, zei mijn moeder en passant dat ze het zo stilletjes vond voor zo'n stad als Bremen. 'Het is in Emmen nog drukker', zei ze. Iets in mijn onderbuik vertelde me dat het niet helemaal goed zat. Dat gevoel werd alleen maar versterkt toen we de parkeerplaats van het winkelcentrum op reden. De aanwezige auto's kon ik precies op één hand tellen, en ik probeerde mezelf er in luttele seconden van te overtuigen dat we niks over het hoofd hadden gezien. Het is toch 'gewoon' donderdag? Check. De winkels zijn hier om 10 uur open. Het is 11 uur. Check. Zie ik hier beweging? De vlaggen wapperen, maar ja, het waait... Nog niet helemaal overtuigd van de goede afloop -wat mijn moeder zichtbaar met me deelde- hoorde ik de telefoon gaan. Het was Robin die niet meer zeker wist hoe laat Indy opgehaald moest worden. Mijn zorgen over de rust in Bremen pareerde hij met: 'Maar schat, het is donderdag, dan werkt toch iedereen?'. We waagden ons naar binnen en waren opgelucht dat de deur open was. Maar toen. Niks. Starbucks, H&M, alles, inclusief de Primark achterin de hal, was DICHT!! Er was zelfs geen infobalie open om ons te informeren. In de verte zagen we een vader met zijn kindjes die we maar eens om opheldering hebben gevraagd. Alsof we 'total verrückt' waren. Hoe konden we nou niet weten dat het vandaag 'Feiertag ist'?! In koor herhaalden we hem. FEIERTAG?? Gaat die domme Duitser mij nou vertellen dat naast mijn man en kinderen, ook zij een feestdag hebben vandaag, en dat wij helemaal voor niks 200 kilometer hebben gereden? Prima dat onze oosterburen de 'eenheid' vieren, maar kunnen ze dat niet gewoon op zondag doen? Of in ieder geval de winkels open laten? Dat doen wij toch ook op koninginnedag?! Ik heb zoveel mensen verteld wat ik ging doen vandaag, had nou niemand me even kunnen waarschuwen? Als soort troostprijs vertelde de Duitse papa ons trouwens nog wel dat alles morgen weer gewoon open was en dat we iets verderop koffie konden drinken. Nee, daar hadden we echt wat aan! Ik had maar één behoefte op dat moment en die had niets met koffie te maken. Helaas voor mij kon ik zelfs die niet kwijt, want ook de toiletten waren gesloten!! Ik kon hier niet eens plassen! Diep teleurgesteld zijn we maar weer in de auto gestapt en na 10 minuutjes chagrijnen begonnen we maar grapjes te maken. Je moet toch iets. Ik heb werkelijk geen idee meer wat er nou zo grappig was, maar de tranen biggelden me over mijn wangen. We reden vol gas verder en zagen onderweg dat zelfs de koeien hun werk hadden neergelegd. Er stond er niet één leuk te grazen, maar lagen allemaal languit op de grond. Vol gas werd half gas, en al snel stonden we stil. File, ook dat nog! We hebben in 2 uur tijd ongeveer 2 kilometer afgelegd. Blijkbaar waren wij niet de enige die dit land ontvluchtten naar Nederland. Zo dom zijn die Duitsers dus ook alweer niet. Met lege kofferbak, die ik 's ochtends nog zo vakkundig had opgeruimd, reden we rond een uur of 3 weer de stadsgrenzen van Emmen binnen. Er moest nog wel geshopt worden. Niet alleen omdat ik mijn zinnen erop had gezet, maar het was ook absoluut noodzakelijk. Vooral Indy's kledingkast had dringend een facelift nodig. Emmen is dan wel ver weg van van alles en nog wat, maar gelukkig kan ík er nog prima shoppen. Net anders dan van tevoren bedacht, werd mijn kofferbak toch nog behoorlijk gevuld, en konden we moe maar voldaan huiswaarts keren.
Als er nu trouwens íemand tegen me zegt dat hij of zij het wel wist, dat alles in Duitsland gesloten is op 3 oktober, dan ga ik slaan. Don't try me.

Sint

De zomer leek maar niet te gaan beginnen dit jaar. Maar eerlijk is eerlijk, toen het zonnetje eindelijk weer wist hoe het ook alweer moest, zijn we flink verwend! Ik heb oneindig veel emmers water in het kleine zwembadje in de tuin gegooid en de parasol is nog nooit zo vaak opnieuw in het gras geprikt om een optimale schaduwplek voor de kids te creëeren. Deze zomer knalde met stip zo, hop, de top 3 van mijn mooiste zomers in! Maar we wonen nou eenmaal in Nederland, dus de herfst staat alweer te popelen. Ach, en eigenlijk is dat ook best wel weer fijn. De eerste zak met waxinelichtjes ligt alweer paraat en als het weer wat frisser is, komt mijn favoriete slaaphouding 'lepeltje-lepeltje' ook beter uit de verf. In de zomer lijkt het toch meer op 'mesje-mesje', als je languit plat ligt in een poging zoveel mogelijk warmte kwijt te raken. Maar het allerleukste van de herfst, daar verheug ik me in de zomer al op. Hij is geel, er staat een olifantje op, hij heeft al zeker 25 jaar dezelfde 'look & feel' en afgelopen dinsdag viel hij op de deurmat: het grote Intertoys Sinterklaasboek!! Dat boek brengt toch een nostalgisch gevoel naar boven. Ik heb hele middagen doorgebracht met een stift in de hand om bij alles wat ik graag wilde hebben, een 'L' te schrijven. Of iets wat op een 'L' leek. Dat Sinterklaas niet rijk genoeg was om mij alles te geven, maakte niet uit. De voorpret gaf me al genoeg voldoening. Dat ik overigens elk jaar een pyjama kreeg die ik nooit had gevraagd, maakte ook niet uit. Ik was er altijd erg blij mee! Sinterklaas wist zelfs dat mijn pyjama's van vorig jaar alweer iets te klein waren. Dat had hij toch maar mooi goed geregeld met die 'spiekpieten'! Vorig jaar hebben Indy en Morris allebei hun eerste Sinterklaaspyjama gekregen. Die traditie houden opa en oma-Sint in ere! En op elke bladzijde van het Intertoys-boek cadeautjes aankruisen zonder enige vorm van bescheidenheid, lijkt ook een familietraditie te worden. Toen de dag dinsdag iets te lang dreigde te gaan duren, werd het tijd voor een goed gesprek van vader tot dochter. 'Lieverd, binnenkort komt Sinterklaas naar Nederland. Maar voordat het zover is, moet hij wel weten welke cadeautjes jij graag zou willen krijgen.' Nou, daar ging ze. Gewapend met rood potlood zette ze op bijna elke pagina minstens één kruis. Naast de tekst 'die wil ik, en die, en die wil ik ook...', werden wij bijgepraat over de Pieten, het paard en dat ze wel een wortel in haar schoen stopt. Ik verbaasde me erover dat ze dat allemaal nog wist van vorig jaar, aangezien ze na een middagje peuterspeelzaal na een uur meestal alweer vergeten is wat ze daar heeft gedaan. Het kan ook zijn dat ze dat weet omdat het woord 'Sint' deze week niet voor het eerst viel sinds 5 december vorig jaar. Het is misschien pedagogisch gezien ontzettend onverantwoord, maar het is al zeker een maand geleden dat Zwarte Piet voor het eerst door papa Bating werd gesignaleerd in de Grijskopspecht. Als een bang, maar toch nieuwsgierig musje rende Indy op het raam af om nog een glimp van onze nieuwste beste vriend op te vangen. Ik heb haar meerdere keren zien twijfelen: houden ze me nou voor de gek? Maar het risico om stout te doen neemt ze vervolgens maar niet. Doel bereikt! Wat een briljante geest moet het zijn geweest, die de mythe rond de goedheiligman vorm heeft gegeven. Laten we wel wezen, elke ouder in Nederland maakt toch schaamteloos gebruik van de grootste leugen van het land? Sinterklaas, you hate him or you love him! En ik hoor heel duidelijk bij de laatste categorie! Ik pak nog een handvol pepernoten met een taai-taaipopje en ga een verlanglijstje maken. Er staat al 1 cadeautje op, een pyjama!

Logeren

Heel af en toe ruik of proef ik iets, waarna ik in één klap op een heel andere plek ben, op een heel ander moment. Zo ook vandeweek. Ik wilde mijn tanden even poetsen, en opende een nieuwe tube tandpasta. Het was Aquafresh, dat wist ik zonder op de tube te hebben gezien wat erop stond. In gedachten stond ik plotseling als 6-jarig meisje op de logeerkamer van mijn opa en oma mijn tanden te poetsen. Opa en oma hadden altijd Aquafresh en die frisse smaak is voor mij onlosmakelijk verbonden aan de talloze logeerpartijtjes aan de 'Flinthorst'. Pyjama aan, blote voetjes en de haren gekamd. Klaar om heel strak ingestopt te worden onder de dekens die altijd een beetje muf roken. Oma deed dit altijd zoals alleen zij dat kon. Ik herinner me een keer dat ik nog net niet sliep, maar wel deed alsof, en dat mijn oma tegen opa zei: 'Moet je kijken Jaap, ze is precies onze Anke.' Waardevolle en warme herinneringen om te koesteren. Ik hoop dat mijn kinderen later ook zulke mooie herinneringen aan hun opa's en oma's zullen hebben. Die zullen net even anders zijn dan die van mij, want ik keek naar 'Henny Huisman's Mini Playbackshow' en dat zal hoogstwaarschijnlijk niet meer op de buis verschijnen. Hoewel, 'Wie ben ik' heeft ook een comeback gemaakt, maar dat terzijde. Robin en ik hebben een weekendje weg gepland, en Morris en Indy gaan dan uit logeren. Gezellig voor ons, gezellig voor mijn ouders en hopelijk vol met toekomstige herinneringen voor de kids. Ik zal vast een tube tandpasta klaar leggen.
Dan hoop ik trouwens voor mijn ouders dat Indy beter slaapt dan ze afgelopen nacht deed. Ik lag net op een strandbedje ergens op een Caribisch eiland van een massage te genieten (in mijn dromen uiteraard), toen ik een enorm gegil uit Indy's kamer hoorde komen. Ik wilde Robin uit bed duwen, maar helaas. De andere kant van het bed was leeg en koud. Ik herinnerde me in een flits een geanimeerd verhaal vlak voor ik naar bed ging over een hotel waar de kok ook de ober was en waar een dikke haar in het bed op Robin lag te wachten. Maar ik dwaal weer af. Indy gierde moord en brand en ik sprong dus uit bed, want als moeder kan je je binnen een seconde transformeren tot superheld. Daar kan Batman nog een puntje aan zuigen! Emotie en drama alom bij mijn kleine prinsesje. Tussen het hevige snikken door verstond ik: 'Mamaaaa, mijn Zette is weheeeeeeg!!' Met mijn x-ray ogen scande ik haar kamertje, en zag dat knuffel Zetje gewoon naast haar lag. Ik legde haar arm om Zetje heen, gaf Indy een kus en slenterde weer terug naar mijn warme kant van het bed. Gelukkig was het nog vroeg en kon ik nog zeker 5 uur genieten van het zonnetje in mijn warme droomwereld. Zelfs superhelden hebben slaap nodig...

Water

Als moeder van 2 kleine kindertjes heb ik het -op mijn manier- druk. In de 2 jaar en 10 maanden waarin ik mama ben, heb ik zelden de tijd gehad (of, eerlijk gezegd: genomen) om de avonturen van mijn poppetjes op te schrijven. Ik ben nou eenmaal niet een schrijver, als in 'met pen en papier'. Ik heb het wel geprobeerd. Heb een prachtig boekje van 'Pip Studio', en ben daar tijdens de zwangerschap van Indy ijverig in begonnen. Wát leuk om terug te lezen! Helaas is het aantal schrijfsels sinds haar geboorte op 1 hand te tellen. Toen ik in december 2011 weer zwanger was, begon ik met frisse moed opnieuw! 
En nu, een trap in mijn hol! Ik vind schrijven leuk, en mijn kinderen zijn fantastische objecten om over te bloggen, dus ik ga bloggen!

Anyway, de poppetjes. 
Indy wordt over 2 maanden 3 jaar, is heel lief en ondernemend, wil alles zelf doen en vooral alleen maar op haar manier, houdt van buitenspelen, niet zo van ontbijten en is stapelgek op haar kleine broertje. 
Het broertje Morris is vorige maand 1 jaar geworden, is ondeugend, een klauterkabouter, heel charmant, een womanizer, vrolijkerd, en echt mijn nieuwe verkering. 
Soms drijven ze me tot waanzin, maar dan zie ik die koppies, en dan smelt ik weer. Een praktijkvoorbeeld uit de oude doos:
We schrijven september 2012, Morris is 2 weken oud en Indy op het hoogtepunt van haar peuter-zijn (dacht ik toen ;-)). De kleine 'Mos' moest in bad. Het was de eerste keer dat ik dit zonder hulptroepen moest zien te rooien en kreeg gelijk een reality-check! Bye bye roze, of blauwe wolk! Badje vol, kleertjes klaar gelegd, speelgoed voor Indy paraat... Kom maar op! Baby uitkleden, luier uit, en daar kwam ie dan, een dikke plas recht in mijn snufferd! Ok, niks aan de hand want een hydrofieldoek ligt binnen handbereik. Even poetsen, en door. Morris is lekker aan het poedelen en Indy speelt of het een lieve lust is! Haar spanningsboog is echter nog kort, dus bij de eerste spetter op de grond staat ze bij het badje. Ik doe mijn best om het overzicht te houden, maar uit het niks wordt lievelingsknuffel Zetje Zebra gelanceerd en belandt naast het kleine hoofdje van Morris! In een reflex mik ik het arme beest, die in 3 tellen doorweekt is geworden, over de rand van het badje, en hij ploft via het jurkje van Indy op de grond. Grond nat, Indy ook, én boos! 'Niet Zette doen!' Sorry schatje... Ik ga door: haren wassen, buikje, beentjes, en het zaakje. Toch wennen hoor, zo'n jonkje! Morris gaat eruit, en ergens tussen het badje en de commode komt de volledige inhoud van zijn maagje er weer uit! Maar even terug in badje dus! Poging 2, hij ligt inmiddels op de commode, en daar is weer een plas! Grr... Weer het badje in! Poging 3 lukt! Hij heeft al een luier en een rompertje aan, als ik een raar geluid hoor. Vanuit mijn ooghoek zie ik Indy onder het badje vandaan komen, drijfnat! Ik wist niet dat het kon, maar ze heeft het stopje vanaf de onderkant uit het badje gedrukt en het water stroomt er met een noodgang uit! HELP!!!! Moeders hebben toch overal handen en ogen? Ik heb nu 2 kinderen, wanneer worden mijn extra hulpstukken geleverd? Hup, Morris onder een deken in zijn wieg gelegd en ik op zoek naar het stopje. Waarom zijn de stopjes van een wit bad niet fluorescerend groen ofzo? Een witte vind je toch nooit terug in een wit bad? Ik kan nog net voorkomen dat de laatste 10 liter ook over de vloer verspreid wordt. Indy staat inmiddels naast de wieg het handje van Morris vast te houden en fluistert 'Torry mama...'. Mijn moederhart smelt! De hulpstukken zijn dan misschien nog onderweg, maar mijn nieuwe mama-van-2-hart is gelukkig wel geleverd!