Onze buurjongen is een beginnend DJ. Afgelopen week had hij z'n eerste draaiklus en de avond ervoor werd alle apparatuur getest, als een soort generale repetitie. De kinderen lagen op tijd op bed en ik besloot even een kijkje te gaan nemen. Gewapend met een lekker drankje kwam ik binnen, net op het moment dat Robin naar huis wilde gaan. Hij draaide zich ook maar weer om. Hoewel ik al regelmatig de muziek had gehoord, had ik de hele set samen nog niet gezien. Onze buurman is van het motto 'als je het doet, moet je het goed doen', en dat was te zien! Het klonk niet alleen fantastisch, maar zag er ook heel professioneel uit.
Al gauw was mijn eigen meegebrachte (sterke) drankje op, en stapte ik over op de wijn. Zonder drank heb ik het over het algemeen prima naar mijn zin, maar ik ben niet vies van een alcoholische versnapering. Ik heb echter altijd last van mijn geweten als ik 'aan de drank' ga, terwijl de kinderen op bed liggen. Stel je nou voor dat er iets gebeurt en we naar het ziekenhuis moeten, dan mag ik niet rijden. Om nog maar te zwijgen van de volgende ochtend. Onze kinderen zijn geen uitslapers, en op één of andere manier ben ik altijd degene die er op zulke ochtenden als eerste uit gaat. Meestal neem ik daarom mijn verantwoordelijkheid door een sapje te drinken en op tijd naar bed te gaan. Maar deze avond won het duiveltje op mijn schouder het van het engeltje op de andere schouder.
Voor ik het door had was de eerste fles wijn leeg, stapten we over op een andere soort, kwamen er nog een paar buren binnen, waarvan één met sushi, en werd het steeds gezelliger. Het was half 2 's nachts toen ik zag dat het al zo laat was. Mijn geweten begon toch weer op te spelen, en als ik mijn glas leeg had zou ik naar huis gaan. Zo was het plan. Echter, al heel snel vertelden de blauwe lampjes op de babyfoon me dat ik direct moest gaan. Ik zette het op een rennen en bij de voordeur kreeg ik door trillende handen van schuldgevoel, weinig licht en waarschijnlijk ook een beetje door de alcohol, de sleutel niet gelijk in het slot. Tot mijn verbazing hoorde ik bij binnenkomst dat het niet Morris was die huilde, maar Indy. Ze stond bovenaan de trap enorm te huilen en leek blijer dan ooit om me te zien.
Ik nam haar mee naar haar kamer en gelukkig was ze snel stil. Ze wilde niet alleen in haar bed achterblijven en smeekte me bijna om bij ons in bed te slapen. Robin was toch nog bij de buren, dus ik vond het goed. Kon ik ook nog iets doen om het goed te maken met haar. We lagen heerlijk tegen elkaar aan toen de kamer om me heen begon te draaien. Het was lang geleden dat ik dit had gevoeld, maar ik herkende het. Het duiveltje op mijn schouder lachte me ontzettend uit toen ik boven de wc hing, en ik beloofde het engeltje om dit nooit weer te doen.
Een paar uur later maakte Indy me wakker. Ze kwam uit haar eigen kamer, en Robin lag naast me. Geheel volgens verwachting was er geen beweging in hem te krijgen, dus sleepte ik mezelf uit bed om met Indy naar beneden te gaan. Met een brak hoofd maakte ik een ontbijtje voor haar, maar moest er zelf nog niet aan denken om iets te eten. De gedachte alleen al maakte me misselijk en voor ik het wist stond ik weer kokhalzend boven het toilet. Ik bedacht me dat ik een ontzettend leuke avond had gehad, maar dat dit het niet waard was geweest. Met de kerstdagen en oud en nieuw voor de deur nam ik me voor om dit niet nog een keer te laten gebeuren. Ik had me nog nooit zo'n slechte moeder gevoeld.
Indy stond in de kamer voor me klaar met een mandarijntje. 'Dat helpt echt hoor, mama, als je ziek bent.' Ik gaf haar een knuffel en at het op. Binnen een half uur voelde ik me al een stuk beter. Wat een wijsheid voor een meisje van 3. Daar kan ik ook wel wat van gebruiken...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten