Stress

Uit recent onderzoek is gebleken dat vrouwen van rond de 34 een stresspiek ervaren. Nou ben ik nog lang geen 34, maar ik kan me wel een beetje spiegelen aan het onderzoek. Dat ik dat kan, vier jaar voordat ik die gemiddelde stresserige leeftijd heb bereikt, baart mij wel enige zorgen overigens. 

Ik las dat deze vrouwelijke stresskippen moeite hebben met het in de lucht houden van de diverse spreekwoordelijke ballen, genaamd 'werk', 'huishouden' en 'kinderen'. En een grote hoofdpijnfactor in het leven is geld. Levensonderhoud is duur, we willen er goed uitzien, gaan graag af en toe uit eten of stappen en onze kinderen mogen niks te kort komen. Het prijskaartje dat daar aan hangt komt dicht in de buurt van, of overschrijdt het maandelijkse budget. We moeten keuzes maken, wat we niet willen en het resultaat daarvan is, daar is-ie weer: stress. 

Ook zijn de dertigers veel onzekerder over hun uiterlijk ten opzichte van twintigers. Ik las over de buik die niet plat genoeg is en de zorgen over het gebit, en vroeg me af of de onderzoeker in kwestie mij de afgelopen maanden heeft gevolgd. Dit onderzoek gaat over mij! Ik sport meer dan ooit tevoren ter buikcompensatie en heb onlangs voor het eerst gegoogled op 'gebit bleken'. Ik vind namelijk dat je wel kan klagen over zaken waar je eventueel stress door ervaart, maar je kan er ook wat aan doen. Ik ben meer van optie B. Niet klagen, maar aanpakken. Allemaal een kwestie van keuzes maken. 

Maar keuzes maken, en standvastigheid daarin, daar ben ik -vooral in het huishouden- niet zo goed in. Er gaat bijna geen ochtend voorbij dat ik een denkbeeldig lijstje maak met huishoudelijke taken die ik die dag wil doen. Ik bedenk dan bijvoorbeeld dat ik in ieder geval wil stofzuigen en dweilen. Opgewekt en vol goede moed loop ik naar de bijkeuken om de stofzuiger te pakken. Maar eenmaal daar aangekomen zie ik een strijkstapeltje liggen die er al een poosje ligt. Ik heb namelijk een hekel aan strijken... Omdat ik vind dat ik daar wel even tijd voor heb, pak ik dat gelijk op. De gestreken was breng ik naar boven en ruim het op in de kasten. Daar aangekomen erger ik me aan de scheve stapeltjes kleding in Robin's kast en fatsoeneer het. In mijn ooghoek zie ik het bed dat verschoond moet worden dus dat doe ik dan ook maar even. Terwijl ik het beddengoed in de wasmachine stop (die ook in de bijkeuken staat) zie ik de stofzuiger staan en heb ik een 'oh ja-moment'. Ondertussen is het anderhalf uur later en is het tijd om met Indy naar zwemles te gaan. 

Aan het eind van de dag heb ik een heleboel gedaan, maar is de vloer nog steeds vies. Dit voelt dan meteen als een achterstand op de volgende dag. En daar krijg ik dan weer stress van. En ik ben nog lang geen 34, dus als ik het onderzoek mag geloven kom er over een jaar of vier een stresspiek bij. Hoe ga ik dat in hemelsnaam overleven? 

Misschien moet ik dat onderzoek maar niet te serieus nemen. Krijg er alleen maar stress van.

Lieve oma

'Tot hier en niet verder'. Dat zei je tegen me, na je laatste ziekenhuisopname. Je was blij dat je zo'n eind was gekomen, maar het was nu niet leuk meer. Mijn hart brak toen ik je zo zag. Ik heb heel lang gedacht dat je oneindig was. Het is nog maar zo kort geleden dat je Indy in de schommel tilde en haar duwde. Vitaal als een 60-jarige, maar in werkelijkheid al 88. Nu, nog maar twee jaar later, blijkt dat oneindigheid toch echt niet bestaat. Dat vind ik moeilijk en heel verdrietig, maar ik weet ook dat het zo goed is. Je bent nu weer bij opa, en die gedachte maakt het allemaal wat dragelijker. 

De laatste jaren van jouw leven heb je het nog even flink voor je kiezen gekregen. Je werd ernstig ziek, en hebt in korte tijd vaak afscheid van dierbaren moeten nemen. Maar in diezelfde korte periode verschenen er ook negen kleine lichtjes in je leven. Luna, Zeth, Indy, Nila, Nora, Sira, Puk Paulien, Morris en Ciro volgden elkaar in een razend tempo op. Wat was je trots en wat was je gek op je achterkleinkinderen. Ik ben ontzettend trots dat ik eraan bij heb kunnen dragen dat jouw leven nog zoveel kleur en glans heeft gekregen door die kleintjes.

Vroeger, als opa of jij jarig was, zat de woonkamer altijd vol met visite. De vrouwen links, de mannen rechts. Wij kleinkinderen mochten altijd mee naar deze verjaardagen, en als we het traditionele glaasje bowl naar binnen hadden gewerkt, gingen we braaf naar boven. Ik weet nog dat ik met Manon op de logeerkamer sliep en we ons afvroegen waarom er beneden zo gelachen werd. We gingen op de vloer liggen, de oortjes plat tegen de grond, maar we konden geen wijs worden uit de kakofonie van Drents en Gronings door elkaar. Het was altijd een dolle boel met die gekke tantes. Jij en je zussen waren voor het laatst bij elkaar op jouw 85e verjaardag, en ook jullie zijn nu weer compleet. Wat een gezellige bedoeling moet het daarboven zijn.

Het was zo vertrouwd bij jullie in de Flinthorst. Ontelbare logeerpartijtjes waarbij we 's avonds samen naar de Mini Playbackshow keken, strak ingestopt worden onder muffige dekens, wakker worden met vers geperste jus... Maar of ik nou bleef logeren, of een keer 'gewoon' langs kwam, jij stond altijd in de keuken. Als we op zaterdagmiddag de stad in waren geweest met mama, stond jij bij terugkomst steevast achter het fornuis om soep te koken. En als de verse worst gaar was, ging jij met de pollepel vol kleine stukjes rond, zodat iedereen even kon proeven. 

Ik heb veel bij jullie geleerd. Ik kan breien dankzij jou, al ben ik nooit verder gekomen dan een sjaal. Opa was mijn woordzoeker-maatje. Die werden altijd keurig uitgeknipt uit de Avro-bode en het ouderenblad, de 'Plus', om vervolgens te bewaren in het laatje naast de koelkast. Tijdens het koken had ik iets beter op moeten letten. Dat ik dat talent niet van je geërfd heb, concludeerde je een tijdje geleden zelf. Ik had een kliekje bloemkool over, en gaf het in een diepvriesbakje aan jou. Een tijdje later kreeg ik het bakje terug. Er zat een briefje in: 'Dank je wel. Het was best lekker. Oma'. Best lekker? Ik had nog wel zo mijn best gedaan...

Lieve oma, ik heb een schat aan mooie en liefdevolle herinneringen aan jou. Je rammelende bedelarmband, je prachtige haar, hoe je mijn 'ruggie diebelde', jullie zelfgemaakte jam...  Ze zitten allemaal in mijn hoofd om er nooit meer uit te gaan. Ik heb het je bij leven gelukkig nog kunnen zeggen, en ik doe het hier nog een keer. Dank je wel dat jij mijn oma was. Dank je wel dat ik jouw kleindochter mocht zijn. En dank je wel dat we zo lang van jouw aanwezigheid hebben mogen genieten. 

Ik ga je verschrikkelijk missen.

Met heel mijn hart,

Leanne