Durf

Indy gaat niet graag onderuit. Ze wil alles wat ze doet, goed doen. Het liefst in één keer. En als dat niet lukt, dan is de kans groot dat ze de spreekwoordelijke handdoek direct in de ring gooit. Ze zet het dan op een huilen en niks of niemand krijgt haar dan nog zover om het nog een keer te proberen. Zélfs papa niet.

Vorig jaar zomer, toen Indy goed doorhad hoe de trappers van haar driewieler werkten, was ze er eigenlijk al te groot voor. Na een avondje snuffelen op Marktplaats haalden we de volgende dag, 2 km verderop, een peuterfietsje met zijwieltjes. Vooral mama vond het geweldig, ik was zo trots om ons kleine meisje op een echte fiets te zien! Zolang we in de tuin bleven ging het goed. Maar eenmaal buiten het tuinhek, op straat, ging het snel mis. Met iets te weinig vaart kwam ze het gootje niet door en viel om, met fiets en al. Eén keer kon ze hebben, maar na de tweede val stopte ze ermee. 

De fiets heeft onaangeraakt in de garage gehangen tot deze week. Met moeite kreeg ik haar zover om het weer een keer te proberen. Vol goede moed haalde ik hem van de haak. Indy was nog steeds niet helemaal overtuigd, maar met wat verbale trucjes ('Lynn kan al zonder zijwieltjes fietsen, weet je nog van dat filmpje?', en 'Nee joh, de driewieler is voor baby's zoals Morris') lukte het toch om haar op de fiets te krijgen. Correctie, om haar erop te tillen. Ze wilde het wel proberen, maar ze wilde er niet zelf op stappen. Tuurlijk, ze moest wel weer iets proberen uit te buiten. Helaas heeft de overwintering in de garage niet veel goeds gedaan aan het fietsje en liep hij nogal stroef. Dit weekend dus maar even de ketting smeren en dan nog een keer proberen. Als ze nog durft...

Een ander voorbeeld deed zich voor in het zwembad. Sinds kort heeft Indy peuterzwemles, wat ze geweldig leek te vinden. De eerste twee lessen waren fantastisch, maar de derde begon toch wat twijfelachtig vorige week. De week ervoor moesten de kinderen 'koppie onder' en dat wilde ze echt niet nog een keer. Met het zwembad in zicht zette ze het op een brullen, en mama mocht écht niet weg. 'Oh god', dacht ik, 'daar gaan we weer'. Met geen mogelijkheid kreeg ik haar in het water, ze bleef naast me op het bankje zitten huilen. Toen de juf haar uiteindelijk toch het water in wist te praten, ben ik gauw afgetaaid richting kantine. Indy riep nog naar me dat ze niet onder water wilde en ik hoorde dat de juf zei dat dat ook niet hoefde. Via het videoscherm zag ik dat het goed ging, een pak van mijn hart. Waarom maakt ze het zichzelf toch altijd zo moeilijk?

Wat kunnen kinderen die uiterlijk op elkaar lijken, innerlijk toch enorm verschillend zijn. Ik heb niet de indruk dat Morris ook zo in elkaar zit namelijk. Laatst gleed hij uit in bad. Ik stond er natuurlijk naast, dus er was niks aan de hand. Hij spartelde wat met zijn armpjes en beentjes, en ging weer staan. Zijn bewegingen deden me nog het meest denken aan een aflevering van Try before you die, waarin Filemon Wesseling ergens in Syberië in een wak springt. Ongecontroleerd en enigszins paniekerig, maar toen hij weer vaste grond onder zijn voeten voelde en doorhad dat het voorbij was, kon hij ook wel weer lachen. Net als Filemon. Het leek bijna alsof Morris het zo grappig vond, dat hij het nog een keer wilde proberen. 

Ze kunnen nog veel van elkaar leren. Indy een beetje minder bang en terughoudend als het om nieuwe dingen gaat, en Morris wat meer. Als ze dat nou op korte termijn even regelen met elkaar, dan zie ik Indy dit weekend nog rondjes fietsen in de straat. Maar ik ben bang dat het eerder andersom zal zijn. Indy op de driewieler en Morris op Indy's roze peuterfiets. Indy in haar comfortzone, en Morris ver erbuiten. Bijzonder stel...

Gevoel

De kinderen spelen graag op mijn gevoel. En dat haat ik. Ik ben er namelijk nogal gevoelig voor. En hoe klein ze ook nog zijn, ze voelen feilloos aan hoe ze me kunnen bespelen. Ik heb nog niet helemaal ontdekt hoe ik dat kan omzeilen, maar dat komt wel. Ben al een heel eind.

Er zijn verschillende 'bespelingsgradaties'. De makkelijkste, en meest onschuldige, zie ik al een tijd bij Morris. Die noem ik 'de blik'. Morris past deze techniek al bijna zijn hele leven toe, maar tegenwoordig lijkt hij er een meester in te worden. Een aantal maanden geleden had onze audiokast enorme aantrekkingskracht op Mos. Elke keer dat zijn handje richting de volumeknop ging, en wij hem er met een simpel 'nee' op wezen dat hij er niet aan mocht komen, dan paste hij het toe. Hij draaide zich om en met zijn allermooiste glimlach pakte hij ons in, om vervolgens snel een slinger aan de knop te geven. Papa en mama zijn echter niet helemaal achterlijk, en bovendien hadden we met deze fase al wat ervaring, dus dat grapje was snel bekeken. 

Onlangs heeft Morris een nieuwe techniek uitgevonden, 'de blik 2.0'. Het principe is hetzelfde als de eerste, alleen nu wordt het iets verfijnder uitgevoerd. Morris heeft duidelijk aan zijn gezichtsuitdrukking gewerkt en kijkt nu met een ondeugende en charmante blik in de poppetjes van mijn ogen als ik hem iets verbied. En terwijl hij voorbij loopt, blijft hij me strak aankijken. Soms pakt hij écht uit, en dan zet hij zijn allerschattigste stemmetje op om zachtjes 'mama' te zeggen. Oei. Ik moet wel een hele goede dag hebben, wil ik dit charme-offensief kunnen negeren. Maar ik kan het. Blijkbaar heb ik steeds vaker een goede dag, want het lukt me steeds vaker om hem een strakke blik terug te geven, waardoor zijn schoudertjes inzakken en hij zich beseft dat hij aan het kortste eind gaat trekken. 

Indy heeft een hele andere, veel hardere aanpak. Hoewel het haar niet lukt om haar zin ermee te krijgen, weet ze wel op mijn gevoel te spelen. Ze grijpt me waar het het meest zeer doet: in mijn hart. Ze weet me pijn te doen en als extraatje strooit ze vaak nog even wat zout in de wond. Altijd al was ze een 'papa-poppie', en dat weet ze gruwelijk goed uit te buiten. Als ik streng tegen haar ben, dan komt er tegenwoordig te pas en te onpas uit haar mondje: 'Jij bent héél stom, papa is veel liever!' 

Natuurlijk weet ik best dat dat helemaal niet zo is en dat het alleen een uiting van onmacht is. Maar ik kan het niet helpen dat ik dan toch een tikkeltje jaloers ben. Totaal onterecht, zowel mijn gevoel als haar uitspraak. Het zout strooit ze door snel naar Robin te rennen en zijn benen te knuffelen terwijl ze mij een zure blik toewerpt. Ze is een absolute professor in de hogere jaloersmakendheid-kunde. Het kind in mij wil haar dan hele nare dingen toeroepen, over dat mama dan wel weg gaat enzo. Maar ik ben bijna 30, en geen 3, dus ik doe dat niet. Ik negeer haar uitspraak en dat blijkt de beste aanpak. Na een paar minuten is ze meestal wel afgekoeld en is mama toch wel weer 'zoooooo lief'. Gelukkig maar. Mijn gekrenkte ego is gelijk weer gladgestreken. Wat een kracht heeft zo'n kind toch...

Papa-theorie

Af en toe zie ik hem weer verschijnen, de tegeltjeswijsheid 'moeder is de overtreffende trap van moe'. Vandaag voelde ik hem. Keihard zelfs. Het was deze week weer iets te vaak 'feest' vóór half 6 's ochtends en die paar uur slaap per dag begin ik nu wel te missen. Als ik zie hoe fris en uitgeslapen andere moeders er altijd bijlopen, dan vraag ik me wel eens af óf ik iets verkeerd doe, en wat dat dan is. En hoe het kan dat die andere moeders er fantastisch uit zien, terwijl ik me een enorme zombie voel.

Een soortgelijk gevoel heb ik als ik na een dag werken thuis kom op een dag dat Robin vrij is geweest. Dat komt niet zo heel vaak voor, maar als hij thuis is geweest dan blinkt het overal alsof hij een heel team van schoonmaakspecialisten over de vloer heeft gehad. En als ik Indy dan mag geloven, dan was het ook nog eens een topdag omdat ze naar de speeltuin zijn geweest, puzzels hebben gemaakt, met de duplo hebben gespeeld, hebben getekend en geknutseld. Praktisch onmogelijk in mijn ogen.

Ik doe écht altijd heel erg mijn best, maar ik krijg dat niet voor elkaar. Ik bedenk me altijd dat ik één van mijn twee vrije doordeweekse dagen voornamelijk aan het huishouden wil besteden, en de andere aan 'leuke' dingen. En vaak, als Robin 's avonds thuis komt en vraagt wat we allemaal gedaan hebben die dag, dan weet ik het gewoon niet meer. Ik kan hem wel vertellen wat ik allemaal van plan was, maar niet wat het geworden is. Als ik wilde gaan stofzuigen, dweilen en badkamer schoonmaken, dan kan ik maar zo de hele dag bezig zijn geweest met speelgoed opruimen en de vaatwasser legen. En als ik een lange wandeling had willen maken met de kinderen, dan ben ik waarschijnlijk de hele dag met de was bezig geweest.

Een paar weken geleden besprak ik dit met een vriendin onder het genot van een lekker wijntje. Zij had exact dezelfde ervaring, maar was al een stap verder dan ik. Ik leg namelijk de oorzaak bij mezelf, maar zij sprak dat finaal tegen. 'Nee joh, je ziet het verkeerd', zei ze. Haar theorie is dat mannen het in huis veel makkelijker hebben, omdat ze zich om veel minder dingen druk hoeven te maken. Het begint volgens haar al bij het wakker worden. Wij moeders zijn dan direct bezig met 'wat moeten ze aan?', terwijl papa's rustig één of andere tropische creatie uit de kast kunnen halen zonder erbij na te denken. Vervolgens denken wij mama's al tijdens het smeren van de broodjes aan de wasmachine, omdat we die eigenlijk eerst moeten aanzetten voordat we gaan ontbijten. Op deze manier kan de was al opgehangen worden voordat er een kind een slaapje ligt te doen. We denken ook meer vooruit. 'Wat staat er voor morgen op het programma? Hebben we daar speciale spullen voor nodig, en is de benodigde kleding wel schoon? Zijn er nog genoeg luiers? Zo nee, hoe pas ik een bezoekje aan de winkel in?' Ondertussen is het als mama thuis is een doodnormale dag, waarbij de kinderen doodnormaal gedrag vertonen. Als papa eens een dagje alleen thuis is met de kinderen, dan is het een soort feestdag, luisteren ze vaak beter en zoeken ze minder de grens op. 

Ik moet eerlijk zeggen, ik vind het een hele interessante theorie, maar ik ben er nog niet helemaal over uit of ik het ermee eens ben. Ik denk dat ik Robin ermee te kort doe, want hij doet echt wel een boel in huis. De komende tijd moet ik het maar eens in de gaten houden en ga ik nog beter mijn best doen om een goede huisvrouw én supermama tegelijk te zijn. Ben benieuwd of het lukt. En anders huur ik gewoon een schoonmaakploeg in. 

Spelen

Morris houdt van techniek. Ik weet, hij is nog klein, maar dit is toch een duidelijk gevalletje van aangeboren interesse. Het valt ons steeds vaker op dat hij met een heel ander oog naar speelgoed kijkt en vooral, dat hij er ook heel anders mee speelt. Ik zag het voor het eerst op Indy's derde verjaardag. Ze kreeg van ons 'Smartmax'. Dit is magnetisch constructiespeelgoed. Een soort Knexx, maar dan anders. Het bestaat uit staafjes en balletjes, en om er een meisjestintje aan te geven, kochten we er voor Indy de uitbreidingsset met bloemen bij. Echt mooi speelgoed, maar het duurde even voordat Indy door had wat ze ermee kon.

Op het moment dat de doos open ging, haalde ze er een staafje en een balletje uit. Ze klikte ze op elkaar en deed alsof het een lolly was. Dat was het. Een half uur later liep ze nog steeds met dezelfde lolly rond. Prima allemaal, want ze vermaakte zich uitstekend. Morris pakte net als zijn zus een staafje en een balletje en klikte ze ook op elkaar. Waar Indy het vanzelfsprekend vond dat dit zomaar vast bleef zitten, haalde Morris ze met een verwonderde blik weer van elkaar af. En weer vast, en weer los. En zo nog een paar keer. Op gegeven moment had hij dat wel door, en ging hij verder met ontdekken. Want aan de andere kant van het staafje paste nog wel een staafje. En nog één. En weer een bal. Zo bouwde hij in korte tijd een behoorlijk kunstwerk voor een mannetje van één en had Indy enkel haar lollycollectie uitgebreid met een exemplaar in een andere kleur. 

Pasgeleden had ik nog zo'n soort ervaring. Indy had een 'speeldate' met haar vriendje Pepijn, en Morris en ik gingen ook mee. Het begon zoals ik het verwacht had: Indy en Pepijn waren lief aan het spelen en Morris was vooral bezig op slinkse wijze de bakjes met lekkers van de grote kinderen leeg te eten. Maar toen de (best moeilijke) puzzel in elkaar zat, en de Cars-memory niet echt een succes bleek (later vroeg ze: 'Mama, waarom heeft Pijn niet 'memmio' met Mienie Mous? Die vind ik zo mooi.') kwam er een omslagpunt. Morris had een doos met een houten trein gevonden en trok alles eruit. Pepijn vond het zichtbaar leuk om te laten zien hoe het werkt en zo speelden de jongens samen verder. Morris' surrogaat grote broer gaf hem een stoomcursus trein bouwen en onhandig, maar dapper probeerde hij alles na te doen.

Je zou nu verwachten dat Indy jaloers gedrag zou vertonen, maar vrijwel direct had ze een nieuw interessant object gevonden om zich op te storten: Pep's kleine broertje Jurriaan. Hij is 8 maanden oud en lacht zo mooi, dat het ook niet anders kon dan dat ze instant verliefd zou worden. Ze was bezig met een spelletje 'kiekeboe' en haar nieuwe uitdaging was om Jurriaan zo hard mogelijk te laten lachen. 'Luliaan is zo lief, mama!' Ik zag haar nog even achterom kijken, maar ze liet zich niet verleiden om een rondje met de trein mee te rijden. Ondertussen lag er al een mooi trajectje op de grond, en deed Morris enorm z'n best om de wagonnetjes op het spoor te houden. 

Thuis hebben we ook zo'n trein, die af en toe tevoorschijn wordt gehaald. Morris is er nog net iets te klein voor om de stukken rails zelf in elkaar te puzzelen, maar probeert het wel al. Indy vindt het wel heel leuk, maar dan vooral als het rail er al ligt. Wat zij véél leuker vindt, zijn de poppetjes en boompjes die erbij zitten. Ze bouwt hele bossen, laat mannetjes de hond uitlaten en zet keurig de verpleegster naast de ambulance. Het hele bouwen van de rails boeit haar eigenlijk niet zo.

Onderweg naar huis vanaf Pepijn, vroeg Indy of hij ook een keer bij ons mocht spelen.

'Natuurlijk!' antwoordde ik. 'Dan kan je Pepijn jouw Minnie Mouse-memory laten zien.'

'Nee dat hoeft niet mama, hij mag wel met de trein van Mos. Mag Luliaan dan ook bij mij spelen?'