vrijdag 25 juli 2014

Kleuterhandboek

Indy weet al heel lang dat ze naar de basisschool mag als ze vier jaar wordt. Maar sinds we haar een aantal weken geleden hebben verteld dat ze al een paar maanden eerder naar groep 1 mag, is het net of ze zichzelf een stoomcursus 'bijdehante kleuter' aan het geven is. Niet dat ze nog niet bijdehand genoeg was, maar opmerkingen als 'jij moet even goed naar mij luisteren, mam' en 'ik doe dat niet omdat ik geen zin heb toevallig' kwamen voorheen nog niet voor in haar handboek voor bijdehante kleuters. 

Gelukkig kent Indy's handboek ook een hoofdstuk(je) met zachtaardige en superlieve teksten. Toen een vriendin van mij haar gisteren complimenteerde met haar mooie jurk, antwoordde ze dat ze wel zo'n jurk in een grote maat wilde kopen, zodat mijn vriendin die dan aan kon trekken. Kijk, dat zijn nou de opmerkingen die ik liever hoor. Morris is ook met grote regelmaat het onderwerp van haar lieve uitspattingen. Terwijl hij zit te spelen, kruipt ze vaak naast me, om mijn hand vast te houden en vertederd iets te zeggen als: 'Ach mam, kijk nou. Wat is ie schattig he, mijn broertje! En hij is ook nog zo klein... Ik ben al groot he mam, want ik ga snel naar de basisschool.'

Niet alleen in woorden, maar vooral in daden wil ze ineens groot zijn. De zijwieltjes van haar fietsje moesten eraf, wat ze bij nader inzien toch niet zo'n goed idee vond, en ze wil zelf haar billen afvegen. 'Want dat kan de juf op de basisschool niet meer doen he mam?' Ik wil het natuurlijk wel een beetje fris houden in de broek, dus onderwerp ik de kleuterbips na een poepbeurt aan een poepinspectie. Indy komt me na het toiletbezoek steeds tegemoet rennen met haar broek ergens op de enkels, en drukt haar derrière nog net niet tegen mijn gezicht aan. Gelukkig ben ik niet ontevreden over haar veegvaardigheden, dus ik denk dat we binnenkort van deze routine af kunnen stappen. 

Indy zal dus over een paar weken volledig voorbereid met haar fiets (voorlopig nog met zijwieltjes) op de basisschool verschijnen. Klaar om zélf haar billen af te vegen en gebekt genoeg om mee te kunnen komen met de kinderen die wél al vier zijn. Zij is er klaar voor. Nu ik nog. 

Bestaat er ook een handboek voor labiele moeders met het loslaat-syndroom die vinden dat het allemaal veel te snel gaat?

vrijdag 18 juli 2014

Stil

Terwijl ik gisteren nadacht over een vermakelijk onderwerp voor mijn blog, kreeg ik een zogenaamd pushbericht van de NOS op mijn telefoon. 'Uit Amsterdam afkomstig vliegtuig neergestort in Oekraïne', of iets van gelijke strekking. Mijn gedachten dwaalden af en ik sloeg het moment in mijn geheugen op. Ik had gelijk in de gaten dat ik over twintig jaar nog steeds zou weten dat ik nu in de tuin zou zitten, en dat de kinderen met opa en oma naar de dierentuin waren. Net zoals ik nog weet waar ik was toen Pim Fortuyn werd neergeschoten, toen de Twin Towers aangevlogen werden en zelfs toen ik hoorde over de Bijlmerramp. Gebeurtenissen die allemaal één ding gemeen hadden: ik werd er stil van. Net zoals nu.

Ineens maakte die hele blog niks meer uit. Er was iets vreselijks gaande, en het kon bijna niet anders dan dat daar heel veel Nederlanders bij betrokken waren waarvan de overlevingskans vrijwel nihil was. Bijna 300 onschuldige mensen, zomaar weg. Mensen die na een jaar hard werken op vakantie gingen, of die bijvoorbeeld na jaren sparen weer eens op familiebezoek konden, of papa's of mama's die hun gezin achterlieten voor een paar dagen zakendoen in Azië. 

Ik hoop vurig dat de slachtoffers hun naasten nog een dikke knuffel hebben gegeven voordat ze vertrokken, dat ze elkaar verteld hebben hoeveel ze van elkaar houden en dat ze gelukkig waren tot het moment dat het gebeurde. Ik hoop dat de nabestaanden de kracht vinden om verder te gaan. Ik hoop dat de mensen die dit op hun geweten hebben, gevonden en op passende manier gestraft worden. Maar bovenal hoop ik dat de politiek leiders van Rusland en Oekraïne de wijsheid vinden om tot oplossingen te komen, zodat wordt voorkomen dat er nog meer onschuldige mensenlevens verloren gaan. 

Ik heb nog nooit zo snel zulke donkere wolken boven zo'n mooie zonnige dag zien verschijnen.

vrijdag 11 juli 2014

Kluns

Jaren geleden was ik met mijn ouders op vakantie naar Italië. We bezochten een show met paarden en heel veel eten, waarvan de entree een replica van een middeleeuws kasteel was. Om in de arena te komen, moesten we eerst een gangenstelsel met een aantal trappen door. Ik schrok toen ik zag dat er iemand uitgleed, maar gelukkig herpakte de meneer in kwestie zich snel. Het was mijn vader. Ik lijk niet in heel veel opzichten op hem, maar ook ik bezit een flinke portie van die ongekende onhandigheid. Zo moet ik het nog altijd van Robin horen als we naar de bioscoop gaan, dat ik niet moet vergeten de laatste twee treden onderaan de zaal te nemen. Ik ben ooit languit gegaan voor een leeglopende zaal mensen. Typisch Leanne. Of beter, typisch Borchers. Bij deze zou ik daarom een 'schaal van klunzigheid' in het leven willen roepen. Net zoiets als de schaal van Richter bij aardbevingen, of de schaal van Beaufort bij windkracht, kun je je klunzigheid meten aan de schaal van Borchers, welke reikt van 1 voor 'helemaal niet klunzig', tot 10 voor 'opperkluns'. 

Ik scoor 's ochtends heel hoog op de schaal van Borchers. Het gebeurt me net iets te vaak dat ik de net ingeschonken bekers melk van de kinderen uit mijn handen laat vallen. Of de gangdeur glipt uit mijn vingers als ik 's ochtends beneden kom, met als gevolg dat het hele gezin wakker wordt door de doffe dreun die daardoor veroorzaakt is. Ik doe wel echt heel erg mijn best om het te voorkomen allemaal, maar als ik de bekers melk in goede staat en lekvrij bij de kinderen heb gebracht neemt de concentratie af en laat ik wel weer een mes op de grond vallen. 

Afgelopen vakantie zette ik na een bezoek aan een stadje mijn tas naast de buggy, vouwde de buggy in en deed een stap vooruit om hem in de kofferbak te leggen. Waar ik even niet aan dacht, was dat mijn tas er nog stond. Een dame in een zilvergrijze Peugeot reed achter me langs, en ging met haar rechter voorwiel over mijn tas heen. En zaten voornamelijk onbreekbare spullen in, maar ook mijn telefoon die het helaas niet had overleefd. Een gevalletje van '7 op de schaal van Borchers'. 

Voordat ik naar bed ga, kijk ik altijd eerst even bij de kinderen. Morris slaapt altijd erg goed als hij een flesje melk mee naar bed neemt, en hij heeft de gewoonte om zijn flesje over het ledikant op de grond te gooien als hij leeg is. Laatst kwam ik zijn kamer binnen en ondanks dat ik het licht van mijn telefoon aan had om iets te kunnen zien, trapte ik tegen het flesje aan die -natuurlijk- onder zijn bed verdween. Ik wilde hem er graag onder vandaan halen, maar net toen ik op mijn hurken zat, werd Morris wakker. Dit was dan wel heel erg '6 op de schaal van Borchers', maar het lukte me om erger te voorkomen en het terug te dringen naar een 4. In een reflex ben ik languit op de grond gaan liggen, met het licht van de telefoon naar beneden. Morris ging staan, keek even rond, en ging weer liggen. Ik heb het flesje maar laten liggen en ben achteruit tijgerend zijn kamer uit gekropen. Ik was best trots op mezelf. Totdat ik mijn elektrische tandenborstel tijdens het poetsen uit mijn handen liet vallen, die in trillende toestand nog even nasputterde in de wasbak. Zucht. Morris alsnog wakker. Een hele dikke 10 gescoord.

Zal het ooit nog goed komen met me?

vrijdag 4 juli 2014

Doos

De afgelopen weken werd ik te pas en te onpas geconfronteerd met reclame voor kraamzorg en blije dozen. Als je een beetje zweverig ingesteld bent, zou je zomaar eens kunnen gaan denken dat er ergens iemand is die me iets duidelijk wil maken. Maar ik ben helemaal niet zweverig, dus ik hou het maar op toeval. 

Overigens lijkt het me heerlijk als er nog eens zo'n kraamverzorgster langs komt om even een weekje te helpen. Elke ochtend ontbijt op bed, wasjes en strijkjes keurig bijgehouden en op gezette tijden een lekker fruithapje of lekker gesmeerd broodje voorgeschoteld krijgen: ik zeg, kom maar door. Blije dozen daarentegen, die zou ik niet weer hoeven. Vreselijke benaming trouwens, 'blije doos'. Toen ik ze kreeg was ik nog wel blij, maar toen ik eenmaal bevallen was, was mijn doos verre van vrolijk. 'Blij en boos' zou meer in de buurt zijn gekomen, waarbij 'blij' van boven, en 'boos' van onder. Maar dat terzijde.

Toen ik zwanger was van Indy schreef ik me overal voor in. Nederlander als ik ben, harkte ik alles naar me toe waar 'gratis' op stond. Je hebt toch een reputatie hoog te houden. Ik heb wel eens van iemand begrepen dat het vroeger echt leuk was, wat er in die blije dozen zat. Hele pakken luiers, echt leuke rompertjes, zulke dingen. Het enige wat ik eruit heb gehaald wat zinvol was, was een speen en een klein blikje Bavaria Lemon malt. Verder stapels papier, vooral folders en kortingsbonnen voor spullen die we al gekocht hadden. En als toetje krijg ik tot de dag van vandaag bijna dagelijks een mail met baby-reclame. Maar hey, de Bavaria was prima en Indy heeft van haar speen genoten, dus ik klaag niet. Kan me ook altijd weer uitschrijven voor die mails natuurlijk. 

Op dat moment vond ik het heus wel leuk allemaal. Ik had er één van Prenatal aangevraagd, één van Etos en één van Babydump. Elke keer was het toch weer spannend wat erin zou zitten. Ik kan me nog herinneren dat de pakketbezorger op gegeven moment aan de deur stond, met een prachtige oranje doos, en mijn naam stond erop. Ik was in de volste overtuiging dat ik al het krijg-materiaal al binnen had, dus was erg in mijn nopjes met deze 'bonus-doos'. Ik maakte hem open, en hij bleek van de zorgverzekeraar afkomstig te zijn. Zetje Zebra kwam me tegemoet, wat later Indy's favoriete knuffel zou gaan worden. Het was een lelijk beest, maar het enthousiasme groeide toch. Ik had er niet eens om gevraagd, en toch kreeg ik zomaar een extra blije doos. Tot ik verder ging kijken...

Het was niet helemaal wat ik van tevoren dacht. Zetje was nog leuk, maar verder was het een overlevingspakket voor de bevalling. De romantiek rond mijn zwangerschap naderde zijn einde. Plastic handschoenen, matrasbeschermers, lekmatjes, gaasjes, alcohol, een navelklem... Het was net een halve apotheek.

Onderin lagen twee witte pakken met daarop blauwe letters: kraamverband. Zouden ze in de breedte in de verpakking zitten dan leken ze me wat klein, maar als ze er in de lengte in zaten dan leek deze familie van het maandverband me wat groot. Ik besloot een verpakking te openen en tot mijn schrik zaten ze er in de lengte in. Slik. En ik had er twee pakken van gekregen. Twee!

Ik weet nog dat ik dacht: 'Moet dit in mijn onderbroek?' Dan mocht ik snel zorgen dat ik onderbroeken kreeg die er groot genoeg voor waren, want het leken wel eenpersoons-matrassen. Het ging van z'n lang zal ze leven niet passen in de strings die ik tot dan toe droeg. Blijkbaar waren er meer vrouwen met dat probleem geweest, want ik vond ook nog een zakje met een paar wegwerponderbroeken. De meest oncharmante en afzichtelijke doorschijnende exemplaren die ik ooit had gezien en ik beloofde mezelf die écht niet te gaan dragen. En daarbij, zou ik ze nou echt nodig hebben?

Een aantal ervaringsdeskundigen konden me haarfijn vertellen dat ik ze nodig zou zijn. Sterker nog, ik zou niet zonder kunnen. Die twee pakken zouden absoluut niet voldoende zijn, en ik zou gaan houden van die one size fits all net-onderbroeken. Weer een reality-check voor me, want ik wist dus echt niet dat je na een bevalling nog wekenlang blijft vloeien. Dat je alle pijn meteen vergeet enzo, dat wist ik wel. Maar dít had niemand me verteld...

En inderdaad, ik had ze nodig en ik ben ervan gaan houden. Er verdwenen meerdere verbanden tegelijk in die afzichtelijke onderbroeken, en ik kon er heerlijk zacht op zitten. Wat is een mens soms toch veranderlijk.