Stil

Terwijl ik gisteren nadacht over een vermakelijk onderwerp voor mijn blog, kreeg ik een zogenaamd pushbericht van de NOS op mijn telefoon. 'Uit Amsterdam afkomstig vliegtuig neergestort in Oekraïne', of iets van gelijke strekking. Mijn gedachten dwaalden af en ik sloeg het moment in mijn geheugen op. Ik had gelijk in de gaten dat ik over twintig jaar nog steeds zou weten dat ik nu in de tuin zou zitten, en dat de kinderen met opa en oma naar de dierentuin waren. Net zoals ik nog weet waar ik was toen Pim Fortuyn werd neergeschoten, toen de Twin Towers aangevlogen werden en zelfs toen ik hoorde over de Bijlmerramp. Gebeurtenissen die allemaal één ding gemeen hadden: ik werd er stil van. Net zoals nu.

Ineens maakte die hele blog niks meer uit. Er was iets vreselijks gaande, en het kon bijna niet anders dan dat daar heel veel Nederlanders bij betrokken waren waarvan de overlevingskans vrijwel nihil was. Bijna 300 onschuldige mensen, zomaar weg. Mensen die na een jaar hard werken op vakantie gingen, of die bijvoorbeeld na jaren sparen weer eens op familiebezoek konden, of papa's of mama's die hun gezin achterlieten voor een paar dagen zakendoen in Azië. 

Ik hoop vurig dat de slachtoffers hun naasten nog een dikke knuffel hebben gegeven voordat ze vertrokken, dat ze elkaar verteld hebben hoeveel ze van elkaar houden en dat ze gelukkig waren tot het moment dat het gebeurde. Ik hoop dat de nabestaanden de kracht vinden om verder te gaan. Ik hoop dat de mensen die dit op hun geweten hebben, gevonden en op passende manier gestraft worden. Maar bovenal hoop ik dat de politiek leiders van Rusland en Oekraïne de wijsheid vinden om tot oplossingen te komen, zodat wordt voorkomen dat er nog meer onschuldige mensenlevens verloren gaan. 

Ik heb nog nooit zo snel zulke donkere wolken boven zo'n mooie zonnige dag zien verschijnen.