Kluns

Jaren geleden was ik met mijn ouders op vakantie naar Italië. We bezochten een show met paarden en heel veel eten, waarvan de entree een replica van een middeleeuws kasteel was. Om in de arena te komen, moesten we eerst een gangenstelsel met een aantal trappen door. Ik schrok toen ik zag dat er iemand uitgleed, maar gelukkig herpakte de meneer in kwestie zich snel. Het was mijn vader. Ik lijk niet in heel veel opzichten op hem, maar ook ik bezit een flinke portie van die ongekende onhandigheid. Zo moet ik het nog altijd van Robin horen als we naar de bioscoop gaan, dat ik niet moet vergeten de laatste twee treden onderaan de zaal te nemen. Ik ben ooit languit gegaan voor een leeglopende zaal mensen. Typisch Leanne. Of beter, typisch Borchers. Bij deze zou ik daarom een 'schaal van klunzigheid' in het leven willen roepen. Net zoiets als de schaal van Richter bij aardbevingen, of de schaal van Beaufort bij windkracht, kun je je klunzigheid meten aan de schaal van Borchers, welke reikt van 1 voor 'helemaal niet klunzig', tot 10 voor 'opperkluns'. 

Ik scoor 's ochtends heel hoog op de schaal van Borchers. Het gebeurt me net iets te vaak dat ik de net ingeschonken bekers melk van de kinderen uit mijn handen laat vallen. Of de gangdeur glipt uit mijn vingers als ik 's ochtends beneden kom, met als gevolg dat het hele gezin wakker wordt door de doffe dreun die daardoor veroorzaakt is. Ik doe wel echt heel erg mijn best om het te voorkomen allemaal, maar als ik de bekers melk in goede staat en lekvrij bij de kinderen heb gebracht neemt de concentratie af en laat ik wel weer een mes op de grond vallen. 

Afgelopen vakantie zette ik na een bezoek aan een stadje mijn tas naast de buggy, vouwde de buggy in en deed een stap vooruit om hem in de kofferbak te leggen. Waar ik even niet aan dacht, was dat mijn tas er nog stond. Een dame in een zilvergrijze Peugeot reed achter me langs, en ging met haar rechter voorwiel over mijn tas heen. En zaten voornamelijk onbreekbare spullen in, maar ook mijn telefoon die het helaas niet had overleefd. Een gevalletje van '7 op de schaal van Borchers'. 

Voordat ik naar bed ga, kijk ik altijd eerst even bij de kinderen. Morris slaapt altijd erg goed als hij een flesje melk mee naar bed neemt, en hij heeft de gewoonte om zijn flesje over het ledikant op de grond te gooien als hij leeg is. Laatst kwam ik zijn kamer binnen en ondanks dat ik het licht van mijn telefoon aan had om iets te kunnen zien, trapte ik tegen het flesje aan die -natuurlijk- onder zijn bed verdween. Ik wilde hem er graag onder vandaan halen, maar net toen ik op mijn hurken zat, werd Morris wakker. Dit was dan wel heel erg '6 op de schaal van Borchers', maar het lukte me om erger te voorkomen en het terug te dringen naar een 4. In een reflex ben ik languit op de grond gaan liggen, met het licht van de telefoon naar beneden. Morris ging staan, keek even rond, en ging weer liggen. Ik heb het flesje maar laten liggen en ben achteruit tijgerend zijn kamer uit gekropen. Ik was best trots op mezelf. Totdat ik mijn elektrische tandenborstel tijdens het poetsen uit mijn handen liet vallen, die in trillende toestand nog even nasputterde in de wasbak. Zucht. Morris alsnog wakker. Een hele dikke 10 gescoord.

Zal het ooit nog goed komen met me?