maandag 15 september 2014

Lieve oma

'Tot hier en niet verder'. Dat zei je tegen me, na je laatste ziekenhuisopname. Je was blij dat je zo'n eind was gekomen, maar het was nu niet leuk meer. Mijn hart brak toen ik je zo zag. Ik heb heel lang gedacht dat je oneindig was. Het is nog maar zo kort geleden dat je Indy in de schommel tilde en haar duwde. Vitaal als een 60-jarige, maar in werkelijkheid al 88. Nu, nog maar twee jaar later, blijkt dat oneindigheid toch echt niet bestaat. Dat vind ik moeilijk en heel verdrietig, maar ik weet ook dat het zo goed is. Je bent nu weer bij opa, en die gedachte maakt het allemaal wat dragelijker. 

De laatste jaren van jouw leven heb je het nog even flink voor je kiezen gekregen. Je werd ernstig ziek, en hebt in korte tijd vaak afscheid van dierbaren moeten nemen. Maar in diezelfde korte periode verschenen er ook negen kleine lichtjes in je leven. Luna, Zeth, Indy, Nila, Nora, Sira, Puk Paulien, Morris en Ciro volgden elkaar in een razend tempo op. Wat was je trots en wat was je gek op je achterkleinkinderen. Ik ben ontzettend trots dat ik eraan bij heb kunnen dragen dat jouw leven nog zoveel kleur en glans heeft gekregen door die kleintjes.

Vroeger, als opa of jij jarig was, zat de woonkamer altijd vol met visite. De vrouwen links, de mannen rechts. Wij kleinkinderen mochten altijd mee naar deze verjaardagen, en als we het traditionele glaasje bowl naar binnen hadden gewerkt, gingen we braaf naar boven. Ik weet nog dat ik met Manon op de logeerkamer sliep en we ons afvroegen waarom er beneden zo gelachen werd. We gingen op de vloer liggen, de oortjes plat tegen de grond, maar we konden geen wijs worden uit de kakofonie van Drents en Gronings door elkaar. Het was altijd een dolle boel met die gekke tantes. Jij en je zussen waren voor het laatst bij elkaar op jouw 85e verjaardag, en ook jullie zijn nu weer compleet. Wat een gezellige bedoeling moet het daarboven zijn.

Het was zo vertrouwd bij jullie in de Flinthorst. Ontelbare logeerpartijtjes waarbij we 's avonds samen naar de Mini Playbackshow keken, strak ingestopt worden onder muffige dekens, wakker worden met vers geperste jus... Maar of ik nou bleef logeren, of een keer 'gewoon' langs kwam, jij stond altijd in de keuken. Als we op zaterdagmiddag de stad in waren geweest met mama, stond jij bij terugkomst steevast achter het fornuis om soep te koken. En als de verse worst gaar was, ging jij met de pollepel vol kleine stukjes rond, zodat iedereen even kon proeven. 

Ik heb veel bij jullie geleerd. Ik kan breien dankzij jou, al ben ik nooit verder gekomen dan een sjaal. Opa was mijn woordzoeker-maatje. Die werden altijd keurig uitgeknipt uit de Avro-bode en het ouderenblad, de 'Plus', om vervolgens te bewaren in het laatje naast de koelkast. Tijdens het koken had ik iets beter op moeten letten. Dat ik dat talent niet van je geërfd heb, concludeerde je een tijdje geleden zelf. Ik had een kliekje bloemkool over, en gaf het in een diepvriesbakje aan jou. Een tijdje later kreeg ik het bakje terug. Er zat een briefje in: 'Dank je wel. Het was best lekker. Oma'. Best lekker? Ik had nog wel zo mijn best gedaan...

Lieve oma, ik heb een schat aan mooie en liefdevolle herinneringen aan jou. Je rammelende bedelarmband, je prachtige haar, hoe je mijn 'ruggie diebelde', jullie zelfgemaakte jam...  Ze zitten allemaal in mijn hoofd om er nooit meer uit te gaan. Ik heb het je bij leven gelukkig nog kunnen zeggen, en ik doe het hier nog een keer. Dank je wel dat jij mijn oma was. Dank je wel dat ik jouw kleindochter mocht zijn. En dank je wel dat we zo lang van jouw aanwezigheid hebben mogen genieten. 

Ik ga je verschrikkelijk missen.

Met heel mijn hart,
Leanne

Geen opmerkingen:

Een reactie posten