Schaar

Indy heeft ambitie. Dat is misschien wat jong, ze is immers nog geen vier, maar als moeder kan ik natuurlijk niet anders dan dit toejuichen. Toegegeven, ik heb twijfels bij bepaalde beroepsgroepen, maar ik denk dat ik vrij ruimdenkend en meegaand zal zijn als het om de keuzes van onze kinderen gaat. Als zij blij zijn, ben ik het ook. 

Op de laatste peuterspeelzaaldag voor de zomervakantie mocht Indy verkleed gaan. Ons buurmeisje heeft een rijk gevulde verkleedkist waarin diverse thema's vertegenwoordigd zijn. Van prinsessenjurkjes in alle kleuren tot een Mega Mindy-pak met bijbehorende accessoires, het zit er allemaal in. Indy mocht iets lenen voor het zomerfeest en we kozen voor een verpleegsterjurkje. Wit met rode accenten, echt heel schattig. Ze kon niet wachten om het aan te trekken, en toen ze ook nog haar haar los mocht dragen onder het zustermutsje, was het feest helemaal compleet. 

Ik vertelde haar dat ik zo trots op haar was, en dat ik haar een prachtig zustertje vond. Haar reactie was duidelijk: 'Oh maar ik ben niet de zuster hoor mama, ik ben de dokter. Dokter Indy.' Vervolgens legde ze me uit dat dokters mensen beter maken en dat zij dat ook wil. Hoewel ze het ook best leuk vond om verpleegster te zijn, ging haar voorkeur toch duidelijk uit naar dokter. Ik zei het al, ze heeft ambitie. 

Vorige week bleek dat ze een nieuwe beroepswens had. Één waar ik iets minder blij mee ben. Niet met de keuze op zich, maar des te meer met de wijze waarop ze dat duidelijk maakte. 

Indy houdt van knutselen. Papier, stickers, wiebeloogjes, stiften, gekleurde veertjes, lijm, echt alles wordt van stal gehaald als ze een kunstwerk wil maken. Het liefst ook een schaar, maar dat mag van mij alleen als ik erbij ben en als haar haar goed vast zit. Al die Facebookfoto's van meisjes met door zichzelf afgeknipte haren hadden me op scherp gezet. Die mooie en lange donkere lokken zouden niet het slachtoffer worden van Indy's knipzucht. Deze handelswijze bleek succesvol, tot groot genoegen van mijzelf. 

Ik had slechts één dingetje over het hoofd gezien. Ik had verzuimd mijn moeder van dit knipprotocol op de hoogte te stellen. Aangezien zij op de kinderen past als ik werk, was dat toch niet geheel onbelangrijk. Zo werd ik vorige week, totaal onverwacht, getuige van een spontane knipbeurt van mijn dochter. Ik had mijn moeder aan de lijn, toen ik een luid en licht paniekerig 'nee' aan de andere kant van de lijn hoorde. Het was al te laat. Indy had de schaar in haar mooie haar gezet. Ik zou het bijna haar handelsmerk willen noemen. Een flinke pluk lag naast haar op tafel. 

Ze was er zelf ook flink van ontdaan. Toen ik 's middags thuis kwam begon ze weer te snikken. Ik geloof dat ze wel begrepen heeft dat dit niet de manier is om een goede kapster te worden. Oma en ik hebben er ook iets van geleerd. Die schaar komt voorlopig de lade niet meer uit als er geknutseld wordt.