Basisschool

Ik zie haar nog gaan, in wit met donkerblauwe kleertjes, en twee zorgvuldig gevlochten vlechtjes. In haar hand haar mooie paddenstoeltas, die speciaal voor haar gemaakt was door 'Tantie'. Mijn kleine, maar toch al tweeënhalf jarige meisje, voor het eerst naar de peuterspeelzaal in mei vorig jaar. Terwijl de juf ons vertelde over het reilen en zeilen op de peuterclub, zag ik Indy al een puzzeltje maken aan een tafeltje, en voelde ik dat ik mijn best moest doen om mijn tranen te bedwingen. De schaamte won het gelukkig van de emotie. Echt leuk vind ik het namelijk niet dat ik altijd zo'n jankerd ben. Robin moest al snel weg voor het werk, en ik bleef nog even. Toen de fruithapjes en drinkbekers erbij gepakt werden, vond ik het tijd om te gaan. Indy vond het prima en ik daarom ook. Zonder tranen verliet ik het gebouw.

Indy heeft het er ruim een jaar fantastisch gehad. Ze heeft er zelfs zo veel geleerd, dat ze inmiddels al wijs genoeg is om over te stappen naar de basisschool. In november wordt ze pas vier, maar vanaf deze week mag ze al twee ochtenden in de week naar de basisschool. En ik vind het wat hoor. Gevoelsmatig is ze gisteren geboren, en nu gaat ze al naar de basisschool. Met een groot schoolplein, een eigen kapstokje, een poppenhoek en een wc-ketting. 

Mijn zus, Indy's Tantie (die van de paddenstoeltas), kwam de avond voor de grote dag nog een cadeautje brengen. Het was een boekje, 'Nijntje op school'. Voor het slapen las ik hem voor, en toen leek er toch wat twijfel bij Indy te ontstaan. Nijntje ging namelijk zonder papa en mama naar school, en daar kreeg Indy toch wat kriebels van. Geruststellend vertelde ik haar dat ik mee zou gaan, en papa en Morris ook. We zouden zelfs nog even blijven, en als ze een beetje gewend was, zouden we pas weer gaan. 

Ik gaf mijn meiske een kus en een knuffel, en wilde net op staan om naar beneden te gaan, toen ik een pruillipje zag opkrullen. Ze begon te snikken, en zei: 'Maar ik kan nog niet alles mama, ik kan alleen nog maar Indy schrijven'. Mijn hart brak in 1000 stukjes. Ik vroeg me ineens af of we haar overschat hadden. Gelukkig waren mijn kalmerende woorden voldoende om haar snikken te doen verdwijnen. Ze begreep het ook echt, dat ze het lezen en schrijven nog niet hoeft te kunnen. Nog lang niet zelfs. En toen ik zei dat haar nieuwe juf minstens net zo lief is als de juffen bij de peuterspeelzaal, was het helemaal goed. 

En daar ging ze, door de rode deur van de basisschool, net als in Nijntje's boek. Ze gaf de juf een hand, de verkeerde hand, en ging in de kring op een stoeltje zitten. Ze zwaaide verlegen naar haar vriendjes Pepijn en Veerle, en wachtte rustig af wat er ging gebeuren. Toen de juf vroeg wie er iets te vertellen had, begon Indy over het feestje dat we in het weekend hadden gehad. Zonder hand op te steken, dat moet ze nog even leren. Ze deed goed mee, en mijn overschattingsangst bleek erg overbodig. Robin stond al met Morris op de gang, en de juf maakte aanstalten om ook mij eruit te bonjouren. Tegen alle verwachtingen in deed ik dat zonder tranen en bijbehorende brok in mijn keel. Ik kreeg een natte kus van Indy en stond buiten. Het begin van een nieuwe fase.