vrijdag 30 mei 2014

Afscheid

Het was liefde op het eerste gezicht. Toen ik hem voor het eerst zag, was ik meteen verkocht. Ik nam hem mee naar huis en sindsdien waren we bijna elke avond samen. Ik weet niet precies meer hoe lang geleden onze eerste ontmoeting was, maar ik schat dat we inmiddels zo'n acht jaar lief en leed delen.

Onze vriendschap begon wat oppervlakkig, gewoon thuis op de bank. Televisie kijken, chips erbij, je kent het wel. Maar al gauw nam ik hem overal mee naartoe. Kenia, Mexico, Ierland, Engeland, Italië, Cuba, Finland... We hebben het allemaal gezien samen. Vanaf de heenreis, tot brakke ochtenden, en de terugreis, hij was erbij. Ook intiemere momenten deelden we. Hij zag me tot twee keer toe dikker en dikker worden, en omarmde me tot en met de laatste dagen van mijn beide zwangerschappen. Zelfs tijdens de bevalling van Indy stond hij trouw aan mijn zijde en gedurende de nachtvoedingen van de kinderen was hij bij me om me te verwarmen. Ik kon altijd een beroep op hem doen.

Ik heb wel eens een ander geprobeerd, maar die kwamen allemaal niet in de buurt van mijn grijze vriend. Te groot, te klein, te donker, te licht. Het was het allemaal net niet. Voor mij was en is er maar één ware. Toch voel ik nu dat onze scheiding nabij is. Hij is zichzelf niet meer de laatste tijd en ik kan me niet meer in het openbaar met hem vertonen. De tekenen van ouderdom zijn nu niet meer tegen te gaan. Algehele ouderdomsslijtage noem ik het. Triest, maar waar. Helaas kan ik niets meer voor hem betekenen.

Ik ben al een tijdje aan het uitkijken naar een jonger exemplaar, maar heb nog niets gevonden dat in de buurt komt. Tot ik een waardige vervanger gevonden heb mag hij bij me blijven, maar stilletjes ben ik al afscheid aan het nemen. Vanavond heeft hij een avondje rust, zodat ik ook even kan wennen aan het idee om zonder hem door het leven te gaan. 

Vaarwel allerfijnste, comfortabelste, zachtste, prettigste en mooiste chillbroek. Ik zal je nooit vergeten...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten