Prikjes

Vanochtend moest ik bloed prikken. Niks bijzonders, ik ben niet ziek, maar doe mee aan het Lifelines-onderzoek. Dat is een langdurig bevolkingsonderzoek naar gezond ouder worden, waarvoor deelnemers elke paar jaar terug moeten komen om onder andere bloed te prikken. Met mijn nuchtere maag, en voorzien van een veel te grote fles waarin ik mijn plasjes een dag heb opgevangen, stond ik vanmorgen exact op tijd op plaats van bestemming. Een vriendelijke dame was er helemaal klaar voor om flink wat bloed bij me af te tappen. Ik telde ze snel, als ik het goed heb waren het acht buisjes. Ik mocht op een mooie stoel gaan zitten, en waar ik normaal altijd vraag of ik mag liggen, deed ik dat nu niet. Ik kon me van de vorige keer namelijk nog herinneren dat de stoel dat niet kon. 

De bloedprikmevrouw vroeg me of het wel ging, ze dacht te kunnen zien dat ik angstig was. Ik legde haar uit dat ik niet bang ben voor naalden, maar dat ik een keer flauw ben gevallen, dus dat ik altijd de andere kant op kijk als ik geprikt word en er bij voorkeur bij ga liggen. De faciliteiten bij Lifelines zijn er de afgelopen jaren duidelijk beter op geworden, want binnen een paar tellen werd mijn comfortabele stoel omgetoverd tot een riant ligbed.

Dat flauwvallen is alweer jaren geleden, maar ik moet er nog altijd om lachen. Toen Robin en ik onze eerste verre reis maakten, naar Kenia, moesten we ons daarvoor laten vaccineren. Ik weet niet meer precies waarvoor allemaal, maar we kregen allebei drie prikjes, en een doosje malariatabletten. Een paar dagen voordat we terecht konden, bespeurde ik bij Robin wat zenuwen. 

'Ik hou er gewoon niet zo van, dat er iets in me gespoten wordt waar ik een beetje ziek van kan worden.'

'Nee schat, dat snap ik, is natuurlijk ook meer mijn afdeling, maar je moet je niet zo aanstellen. Er worden even drie naaldjes in je arm gejast, en je staat zo weer buiten.'

In de wachtkamer plaagde ik hem nog wat met hoe groot die naalden wel niet zouden zijn, en ik beloofde geruststellend dat hij wel als eerste mocht. Daar zat hij, op een krukje die me op één of andere manier deed denken aan de basisschool. Binnen een spreekwoordelijke poep en een scheet was hij drie pleistertjes rijker en klaar om naar Afrika af te reizen.

Toen ik.

Terwijl ik op de kruk ging zitten, keken Robin en ik elkaar aan. Ik probeerde met mijn ogen te zeggen: 'Zie je nou wel dat het meeviel?', en Robin iets van: 'Je had gelijk, stelt niks voor'. Nadat de vaccinatiedame twee prikjes in mijn rechter-, en één in mijn linkerbovenarm had gegeven, draaide ze zich om om een pleister te pakken. Ik kan me nog herinneren dat ik naar mijn linkerarm keek en zag dat daar een drupje bloed uit kwam, niet groter dan een millimeter in doorsnee. Één druppel! Ik werd ineens duizelig, kraamde met mijn laatste energie nog uit dat ik me niet goed voelde, en daar ging ik. Geen idee waar mijn bloed naartoe stroomde, maar het zat duidelijk niet meer in mijn hoofd. Ik was helemaal van de wereld en belandde in een fantasiewereld waar ik nog nooit eerder was geweest.

De dame kon me nog net opvangen waarmee ze voorkwam dat ik niet alleen met drie vaccinaties en een doosje tabletten, maar ook met een hoofdwond de ruimte zou verlaten. Robin heeft me later verteld dat hij zó verbaasd was over wat er met mij gebeurde, dat hij helemaal vergat om te komen helpen. De dame drong erop aan zijn handen uit de mouwen te steken en me zacht op de grond te leggen om vervolgens één van mijn benen de lucht in te houden. De andere had zij vast. Ze hebben daar een minuut of twee naar mijn rode onderbroek staan kijken (ik had een vrij wijde rok aan) tot ik eindelijk weer bij kennis kwam. Alsof ik een vissenkom over mijn hoofd had, hoorde ik in de verte wat stemmen. Net als in de film. 

Sindsdien ben ik een beetje een mietje. En laat me dat maar lekker zijn ook. Als ik moet prikken, dan ga ik liever voor die tijd uit vrije wil gestrekt, dan erna. Mijn reputatie heeft er wel een klein deukje van opgelopen, vooral na mijn grote woord tegenover Robin. Het zij zo, dat compenseer ik wel weer met andere dingen. Zo zit ik er al een tijdje over na te denken om periodiek bloed te gaan geven, onder het mom van 'iets goeds voor de wereld doen'. Best heel stoer voor iemand zoals ik. Ik ga binnenkort maar eens informeren of ze er ook bedjes hebben...