Terugkijken

Ik vind het onvoorstelbaar hoe snel de tijd gaat. Ze zeggen dat de jaren sneller voorbij gaan, naarmate je ouder wordt. Ik weet niet wat de toekomst nog gaat brengen, maar tot nu toe kan ik alleen maar zeggen dat het klopt. Volgens mij lukt het aardig om te genieten van het leven, en dan nog vliegt het voorbij. Ik zie ons nog met Oud en Nieuw om 1.00 uur naar het Londense vuurwerk kijken op tv, samen met Indy. Volgende week is het alweer zover. Weer een jaar voorbij. 

Terugkijkend op het oude jaar, word ik altijd een beetje weemoedig. 2014 bracht ons een hoop lol en onmetelijke liefde voor elkaar. Soms op de proef gesteld door drukte en elkaar iets minder zien, maar altijd overtuigd van onze vaste en solide basis. Dit jaar kende veel fijne familiemomenten. We hadden een heerlijke vakantie en maakten plannen voor een nieuwe reis die zo ver weg leek, maar nu toch snel dichterbij komt.

We zagen onze peuter een kleuter worden, en onze dreumes een peuter. Indy nam afscheid van de peuterspeelzaal en begon op de basisschool waar ze nu vol zelfvertrouwen rondloopt. Ze leerde fietsen zonder zijwieltjes en kleuren binnen de lijntjes. Morris' woordenschat steeg naar ongekende hoogte, net als de liefde voor zijn houten treinrails. Míjn liefde voor de kinderen groeide ook, al had ik dat een jaar geleden niet voor mogelijk gehouden. 

Het was het jaar waarin ik dertig werd, en waarin we vierden dat we twaalfeneenhalf jaar bij elkaar, en vijf jaar getrouwd waren. 

In 2014 zagen we goede vrienden emigreren, en ondervonden we dat het dan alleen maar leuker wordt om elkaar na een tijdje weer te zien. Het was ook een jaar van nieuwe vriendschappen en van meer tijd steken in oude. Van een luisterend oor bieden, en er één vragen als ik hem zelf nodig had. 

Het was een jaar van grenzen verleggen op sportief gebied. Van doorgaan waar ik eerder zou zijn gestopt, en van tijgeren door modder wat voorheen niet in me op zou zijn gekomen. 

Het werd ook een jaar van verdriet en voorgoed afscheid nemen. Van herinneringen ophalen aan vroeger, wat emoties teweeg bracht, maar ook een warm en liefdevol gevoel. Het was het jaar waarin we hoorden dat er een nieuw neefje of nichtje op komst is, waardoor leven en dood ineens heel dicht bij elkaar lagen.

2014 werd het jaar van slecht nieuws, maar toch hoopvol blijven. Meer dan ooit beseffen hoe waardevol je gezondheid is, en hoe fijn het is om familie te hebben om vreugde, maar ook verdriet mee te delen. 

Wat 2015 ons gaat brengen, weet nog niemand. Ik heb wel een klein wensenlijstje. Ik hoop op een hoop gezelligheid. Op een strenge winter omdat ik wil schaatsen en een warme zomer omdat we die waarschijnlijk in Nederland gaan doorbrengen. Ik hoop dat Indy in de zomer haar zwemdiploma heeft en Morris dit jaar zindelijk wordt. Maar bovenal hoop ik meer dan ooit op een goede gezondheid voor de mensen waarvan we houden. 

Sokken

Ik heb het al vaker geschreven volgens mij, onze kinderen gaan -gelukkig- bijna altijd meteen slapen als ze naar bed gebracht worden. Het bedritueel gaat altijd volgens een strak schema. Tandenpoetsen, plassen, pyjama's aan, voorlezen, Morris naar bed, Indy naar bed. Meestal ga ik met de kinderen mee naar boven, terwijl Robin beneden de laatste rommeltjes opruimt. Dit werkt het beste voor ons. 

De laatste tijd komt er toch wat verandering in ons vaste schema. De kinderen vinden het heel gezellig als papa ook mee naar boven gaat. Met Robin in de buurt probeer me dan door het voorlezen heen te worstelen, terwijl hij de clown uithangt en daarmee de aandacht van de kinderen trekt. Ik kan verhalen uit de kast trekken over Dikkie Dik die van de glijbaan gaat samen met Nijntje, bij Jip en Janneke in de tuin, maar papa is vele malen interessanter. En terwijl ik even later met Indy klets over hoe haar dag was, hoor ik niet definieerbare geluiden uit Morris' kamer komen. Het is knuffel Flut die op zoek is naar Morris, wat de afgelopen weken een vast toneelstukje geworden is. Het is een hoop drukte zo vlak voor de dopjes dicht gaan, maar hij kan het prima hebben. Meestal.

We zijn nog niet beneden als we Morris hardop horen kletsen. Robin en ik kijken elkaar aan, en denken volgens mij allebei hetzelfde: 'die gaat voorlopig nog niet slapen'. Ik besluit op de bank te gaan zitten en het even aan te kijken, maar Robin heeft iets minder geduld. Hij snelt zich naar boven en vijf minuten later stapt hij de woonkamer weer in, zonder Mos. Ik zet de babyfoon aan en hoor niks. 

'Wat heb je met hem gedaan?'

'Eitje', zegt Robin trots. 'Hij had z'n sokken nog aan en dat vindt ie niet fijn. Ik deed hem zijn sokken uit, gaf hem Flut, hij draaide zich om en ging slapen.'

Ik weet niet wat ik hoor. Hij vindt sokken in bed niet fijn? Morris is twee jaar en vier maanden oud, waarvan ik hem zeker twee jaar naar bed heb gebracht. Ik heb nooit aandacht geschonken aan zijn sokken. Soms gaan ze uit, en soms blijven ze aan. Nooit over nagedacht. Vandaag leerde ik dat het wel degelijk uitmaakt als Robin hem naar bed brengt. 

Morgen ga ik het testen, ik geloof er niks van.