Sport

Je hebt van die mensen waarbij het woord 'sportief' op het voorhoofd staat geschreven. Mensen met zo'n strak lichaam, dat het niet anders kan dan dat ze die hebben verdiend met úrenlange spinning- of hardloopsessies, gecombineerd met ontelbare oefeningen voor weet ik veel welke spieren. Je hebt ook mensen waarvoor je hoopt dat ze ooit de sportsmaak te pakken krijgen. Omdat ze het zichtbaar nodig hebben door hier en daar een kilootje teveel of doordat ze bek-af zijn na tien traptredes. 

Ik pas niet echt in één van deze groepen, maar ik ben een beetje een mix van deze twee. Op het eerste gezicht zou je, als je snel kijkt, best kunnen denken dat ik ook heel sportief ben. Na mijn beide zwangerschappen was ik de overtollige kilo's binnen een paar weken kwijt. Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik daar helemaal niks voor heb hoeven te doen. Een kwestie van goede genen. Ik hoef dus niet echt te sporten om op gewicht te blijven, maar die conditie... Ik denk dat de bejaarde hond van de overburen nog een betere conditie heeft dan ik. Dit, samen met het feit dat ik 's avonds op de bank slechts bij uitzondering wakker blijf, maakte dat ik het erg nodig vond om weer eens te gaan sporten. 

Als de omstandigheden ideaal zijn (niet te koud, niet te warm, geen regen en het liefst licht buiten) wil ik nog wel eens de stoute hardloopschoenen aantrekken. Na de eerste week voel ik me dan een absolute topsporter. Als ik het ongeveer een maand heb volgehouden om twee keer in de week een rondje hard te lopen, dan laat ik iedereen weten hoe goed ik wel niet ben. Totdat het begint te regenen of het wordt weer eerder donker buiten. Dan geef ik het weer veel te snel op en zakt mijn zorgvuldig opgebouwde conditie weer terug naar het diepste dieptepunt. Ik haat dat aan mezelf. Als op sportief gebied de weg van de minste weerstand zich aandient, dan ben ik al snel geneigd om die te nemen. 

Afgelopen week vroeg een goede vriendin of ik mee ging naar Outsanity. Even snel de website checken en ik scande de woorden 'hardlopen', 'oefeningen' en 'elk niveau'. Klonk zwaar, maar leuk. Ik had bovendien al besloten weer wat te gaan doen, dus dit was mijn kans. Ik meldde me aan en trok de sportkleding van het achterste stapeltje uit mijn kast om het even uit te wassen. Het had er immers de hele herfst en winter onaangeraakt gelegen. Enthousiast, maar met enigszins knikkende knieën vanwege grote twijfel aan onszelf, stonden we gisteravond ruim op tijd klaar om afgemarteld te worden.

Het kleine rondje hardlopen waarvan ik dacht dat het de warming-up was, bleek een soort pre-warming-up. Het echte opwarmen gebeurde in het mulle zand. Het is lang geleden dat ik me zo'n kluns voelde, maar het kon nog erger. Mijn vriendin Elly lag al vrij snel languit het strand van dichtbij te inspecteren, wat meer iets voor mij is eigenlijk, maar stond ook even snel weer overeind. Vol verbazing dat dat mij niet was gebeurd, haalde ik het eind van de warming-up. Wat volgde was drie keer een stuk hardlopen, afgewisseld met been- en buikspieroefeningen. Ik liep achteraan, maar hield het vol. 

Met opgeheven hoofd, een lichaam vol zere spieren en een hart vol trots plofte ik thuis neer op de bank. Ik heb de smaak weer te pakken, volgende week ben ik er weer bij. En misschien ga ik ergens in het begin van de week ook nog even hardlopen. Maar dan moet het wel droog zijn...

Leermomentje

Morris is een prima slaper. Hij is wel nog altijd op tijd wakker 's ochtends, maar dat gaat al beter dan ooit tevoren. We mogen de laatste weken van hem uitslapen tot een uur of zes, half zeven, en dat is toch al gauw zo'n anderhalf uur langer dan het ook wel is geweest.

Het middagdutje gaat ook fantastisch. Ik herinner me een dagelijkse strijd met Indy, toen zij nog de leeftijd had om een slaapje te doen overdag. Het arme kind lag elke dag ruim een half uur in bed te huilen omdat haar ouders vonden dat zij moest slapen. Want dat hoort zo als nog geen jaar oud bent. Wij hadden alleen een dochter die blijkbaar niet zoveel slaap nodig had. Uiteindelijk kregen we het voor elkaar dat ze een uurtje ging tukken, maar nog voor haar tweede verjaardag weigerde Klaas Vaak overdag elke vorm van dienst. Morris doet dat beter. Die slaapt gewoon als we hem in bed leggen. Overdag én 's avonds. Geen geouwehoer en gesodemieter, alleen maar de dopjes dicht en lekker slapen. Tot deze week.

Overdag nog steeds geen enkel probleem. De avonden gaan op het moment helaas gepaard met een hoop gebrul en ik ben bang dat dat mijn eigen schuld is. Maandag was ik niet sterk genoeg om zijn serenade te weerstaan en omdat ik toen heb toegegeven aan mijn zwakte, probeert meneer het nu elke avond. Dinsdag en woensdag ging het redelijk goed. Gisteren dacht Robin via de babyfoon het woordje 'poep' te horen. Met visioenen van rode billetjes, besloten we dat we dat toch maar even moesten checken, en zo zat kleine en slimme Mos twee minuten later toch weer bij papa en mama op de bank feest te vieren.

Op dit moment van schrijven doet hij weer een poging om ons in te pakken met z'n gegier. Bij deze bied ik alvast mijn excuses aan de buren aan, want we zijn genadeloos. Jammer alleen, dat Indy er ook last van heeft. Ze sliep nét, tot ze besloot om heel sociaal haar broertje vocale ondersteuning te bieden. Precies waar we zin in hadden op vrijdagavond, een tweestemmig gehuil van de Baldadige Batinkjes. Zussie daarom tot haar grote vreugde maar naar beneden. Toen Morris drie kwartier later eindelijk stil was, was ze er ook wel weer aan toe om te gaan slapen. 

Waarom doen ze dat toch? Huilen tot ze zo schor zijn als een kikkertje, terwijl ze na een paar minuten best al door hebben dat het zinloos is. Dat het voor niemand leuk is om door te gaan en dat het voor iedereen, vooral voor zichzelf, beter is om gewoon te gaan slapen. En als ze die conclusie dan hebben getrokken, en lekker naar dromenland zijn vertrokken, het de volgende dag nog een keer proberen. Waarom? Het antwoord is niet eens zo moeilijk. Er is altijd een grote kans dat papa of mama in een moment van zwakte toch even gaan kijken. Maar na afgelopen week trapt deze mama daar niet meer in. Dat is mijn leerpuntje. Was het toch nog ergens goed voor. 

Leedvermaak

Als mijn zus vroeger naar school ging, en mijn broertje zijn middagdutje lag te doen, had ik mijn moeder voor mij alleen. Ik was nog heel klein, maar weet nog precies waarom ik dat zo leuk vond. Mijn moeder had een fascinatie voor het televisieprogramma 'Vinger aan de pols' en aangezien die liefhebberij niet gedeeld werd met mijn vader, werd dat programma opgenomen op VHS, om een dag later overdag te gaan kijken als hij aan het werk was. Eerlijk gezegd weet ik niet zeker of het zo ging, maar ik kan me niet voorstellen dat dit overdag op de tv was. Wat ik wel zeker weet, is dat ik dit programma -in tegenstelling tot mijn vader- wél leuk vond. Hoe meer bloed, hoe beter. Het werd me al jong met de paplepel ingegoten, en ik heb die fascinatie altijd gehouden. 

Op gegeven moment kwam, toen ik een jaar of vijftien was, 'De Bevalling' op het leuk-om-te-zien-lijstje. Af en toe met plaatsvervangende schaamte, maar altijd met diep respect, zag ik hoe de dames in kwestie zich op het meest oncharmante moment in hun leven, zorgvuldig in beeld lieten brengen. Ik zat regelmatig met de handen voor mijn ogen omdat het te erg was om te zien, maar toch spiekte ik tussen de vingers door. Het was als een ongeluk dat voor je neus gebeurt. Je wilt het niet zien, maar kijkt toch. 

Ik vroeg me altijd af waarom die vrouwen dit toelieten. Een bevalling is zó privé, waarom kiezen bijna-ouders ervoor om dit vast te laten leggen om het vervolgens met heel Nederland te delen? Nadat ik me ervan overtuigd had dat ze daar goed over na hadden gedacht, en ook een goede reden hadden om 'de flamoes' aan de hele natie te tonen, bedacht ik me nog iets anders. Als je dan toch in vol ornaat op televisie te zien bent, waarom dan 'de boel' niet even netjes bijwerken? Dikke bossen schaamhaar in beeld is echt niet charmant, maar dat kon het type vrouw dat zich hiervoor vaak leende schijnbaar niet veel schelen. 

De jaren vlogen voorbij, en ik had al tijden niet meer een programma als deze gezien. Tot vorige week. Ik zapte langs 'Kleine baby's, grote zorgen' en al na de eerste seconden was mijn interesse gewekt. Vijftien jaar geleden keek ik overwegend met de ogen dicht naar een bevalling, en nu keek ik mijn ogen uit. Het is tegenwoordig de herkenning die me zo boeit. Ik heb daar óók gelegen. Niet in datzelfde ziekenhuis met de verloskamer vol familie en een camera op mijn euh... neus, maar ik heb wel twee keer diezelfde pijn gevoeld. Ineens voelde ik ze, de waterlanders. Ik leefde zo met de bevallende vrouw mee, dat ik er spontaan van begon te janken.

Vrijwel direct daarna werd ik overmeesterd door opluchting. Deze hel heb ik al doorstaan! Ik kan hier nu met een gerust hart naar kijken, want ik hoef niet meer. De pijn waarvan ik ooit heb gelezen dat het dertig keer erger is dan het breken van een arm, ligt al achter mij. Ineens kreeg dit programma een andere dimensie. Waar het eerst voornamelijk nieuwsgierigheid was wat mij aan de buis gekluisterd hield, is dat nu medelijden, medeleven en leedvermaak. 

Ik hoop dat Robin maandagavond niet thuis is, want dan kijk ik weer. En anders neem ik het op, net als mijn moeder vijfentwintig jaar geleden deed. 

Dertig

Ik heb het heel lang voor me uit kunnen schuiven. Dertig jaar om precies te zijn. Maar nu is het dan toch zover. Het onvermijdelijke is nu echt gebeurd, ik ben afgelopen week dertig geworden. Dértig! Vroeger, toen ik een jaar of achttien was, vond ik dat echt heel oud. En nu ik die ooit zo respectabele leeftijd heb bereikt, ben ik het daar helemaal niet mee eens. Dertig is het nieuwe twintig!

In de aanloop naar mijn verjaardag ben ik er door meerdere mensen op gewezen dat het helemaal niet leuk is om twintiger-af te zijn. Maar zo erg is het toch helemaal niet? In de volle overtuiging dat er echt wel voordelen aan het ouder worden zitten, ben ik eens op onderzoek uitgegaan. Mijn ervaren zus kon ze niet opnoemen, die voordelen. Zij vond het vreselijk om dertig te worden, maar dit werd vooral veroorzaakt door klapperende eierstokken in combinatie met een lege andere helft van het bed. Ze wilde al bijna een klantenkaart bij een bejaardenkledingwinkel aanvragen, en had de vrolijke narcisjes in haar vensterbank zo goed als ingeruild voor geraniums, tot ze enkele weken voor de gevreesde dertig-datum de man van haar leven tegen kwam. Ze heeft hem niet meer losgelaten en zo kwam het toch nog goed. 

De nadelen van dertig worden werden me dus goed duidelijk gemaakt de laatste weken. Je krijgt rimpels, hebt daarvoor antirimpel-dagcrème nodig die veel duurder schijnt te zijn dan 'gewone', je wordt sneller moe, krijgt grijze haren, je energie vermindert, bent nog te jong voor een vijftigplus-kaart, maar de tijd dat je gebruik kon maken van jongerenkorting ligt ver achter je, je strakke lichaam wordt slapper, en alles gaat hangen. Echt álles, dus ook, of misschien wel vooral, je ooit zo fier overeindstaande borsten. Ik was er zó van overtuigd dat ouder worden voordelen had, maar door dit rijtje werd ik linea recta teruggezet op het realiteitsbankje. 

Nog steeds overtuigd van het bestaan van voordelen, ben ik eens gaan Googelen. Naast tientallen hits met boeken die beschrijven hoe je ouder worden moet aanpakken, vond ik een artikel genaamd 'De zeven voordelen van ouder worden'. Ha, zie je wel? Ik wist dat ze er waren. Zo schijnt het zo te zijn dat het uithoudingsvermogen stijgt, dat je minder vaak verkouden wordt, het stresslevel steeds lager wordt, het seksleven bevredigender (nóg bevredigender?) en het denkvermogen groter door doorgroeiende hersenen. 

Maar er is meer. Ik las dat mijn mede-dertigplussers en ik minder hoeven te investeren in scheermesjes. Hoe ouder je wordt, hoe minder haar er op je lichaam groeit. Aangezien dit bij vrouwen volgens mij niet zo vaak voorkomt bovenop het hoofd, zet ik dit punt in de categorie 'goed nieuws'. Verder las ik dat het gebit het gevoeligst is tussen je 25e en 30e levensjaar, en dat tandartsbehandelingen vanaf nu dus steeds minder pijnlijk worden. Terugdenkend aan de afgelopen jaren waarin ik geen gaatjes of andere toestanden heb gehad, ben ik zeer hoopvol voor de toekomst. 

Navraag bij een bevriende huisarts leverde me niet op waar ik op gehoopt had. Toen ik haar vroeg naar de medische voordelen van ouder worden, reageerde ze met 'Voordelen...?!' Ze kwam helaas niet veel verder dan dat de jeugdpuistjes dan toch meestal wel verdwenen zijn, en SOA's komen minder vaak voor. Dit is alleen niet leeftijdsafhankelijk en komt doordat men vaker gesetteld is boven de dertig. Ze is bang dat de aftakeling nu echt begonnen is. Medisch gezien dan. Psychisch wordt het vanaf nu alleen maar beter natuurlijk. Er wacht me een periode van innerlijke rust en minder onzekerheden. Wat een heerlijk vooruitzicht!

Er zit niks anders op dan me erbij neer te leggen, ik ben dertig. En ik vind het prima. Of er nou vooral voordelen of nadelen aan ouder worden kleven, het maakt me niet uit. Ik heb mezelf gefeliciteerd met deze mijlpaal en heb me getrakteerd op een bosje rozen en een nieuw kapsel. Ik heb me prima ingelezen en ben er klaar voor. Kom maar op. En als iemand me nog een cadeau wil kopen, doe maar antirimpelcrème. Of zo'n boek met dertigplus-tips.