Sport

Je hebt van die mensen waarbij het woord 'sportief' op het voorhoofd staat geschreven. Mensen met zo'n strak lichaam, dat het niet anders kan dan dat ze die hebben verdiend met úrenlange spinning- of hardloopsessies, gecombineerd met ontelbare oefeningen voor weet ik veel welke spieren. Je hebt ook mensen waarvoor je hoopt dat ze ooit de sportsmaak te pakken krijgen. Omdat ze het zichtbaar nodig hebben door hier en daar een kilootje teveel of doordat ze bek-af zijn na tien traptredes. 

Ik pas niet echt in één van deze groepen, maar ik ben een beetje een mix van deze twee. Op het eerste gezicht zou je, als je snel kijkt, best kunnen denken dat ik ook heel sportief ben. Na mijn beide zwangerschappen was ik de overtollige kilo's binnen een paar weken kwijt. Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik daar helemaal niks voor heb hoeven te doen. Een kwestie van goede genen. Ik hoef dus niet echt te sporten om op gewicht te blijven, maar die conditie... Ik denk dat de bejaarde hond van de overburen nog een betere conditie heeft dan ik. Dit, samen met het feit dat ik 's avonds op de bank slechts bij uitzondering wakker blijf, maakte dat ik het erg nodig vond om weer eens te gaan sporten. 

Als de omstandigheden ideaal zijn (niet te koud, niet te warm, geen regen en het liefst licht buiten) wil ik nog wel eens de stoute hardloopschoenen aantrekken. Na de eerste week voel ik me dan een absolute topsporter. Als ik het ongeveer een maand heb volgehouden om twee keer in de week een rondje hard te lopen, dan laat ik iedereen weten hoe goed ik wel niet ben. Totdat het begint te regenen of het wordt weer eerder donker buiten. Dan geef ik het weer veel te snel op en zakt mijn zorgvuldig opgebouwde conditie weer terug naar het diepste dieptepunt. Ik haat dat aan mezelf. Als op sportief gebied de weg van de minste weerstand zich aandient, dan ben ik al snel geneigd om die te nemen. 

Afgelopen week vroeg een goede vriendin of ik mee ging naar Outsanity. Even snel de website checken en ik scande de woorden 'hardlopen', 'oefeningen' en 'elk niveau'. Klonk zwaar, maar leuk. Ik had bovendien al besloten weer wat te gaan doen, dus dit was mijn kans. Ik meldde me aan en trok de sportkleding van het achterste stapeltje uit mijn kast om het even uit te wassen. Het had er immers de hele herfst en winter onaangeraakt gelegen. Enthousiast, maar met enigszins knikkende knieën vanwege grote twijfel aan onszelf, stonden we gisteravond ruim op tijd klaar om afgemarteld te worden.

Het kleine rondje hardlopen waarvan ik dacht dat het de warming-up was, bleek een soort pre-warming-up. Het echte opwarmen gebeurde in het mulle zand. Het is lang geleden dat ik me zo'n kluns voelde, maar het kon nog erger. Mijn vriendin Elly lag al vrij snel languit het strand van dichtbij te inspecteren, wat meer iets voor mij is eigenlijk, maar stond ook even snel weer overeind. Vol verbazing dat dat mij niet was gebeurd, haalde ik het eind van de warming-up. Wat volgde was drie keer een stuk hardlopen, afgewisseld met been- en buikspieroefeningen. Ik liep achteraan, maar hield het vol. 

Met opgeheven hoofd, een lichaam vol zere spieren en een hart vol trots plofte ik thuis neer op de bank. Ik heb de smaak weer te pakken, volgende week ben ik er weer bij. En misschien ga ik ergens in het begin van de week ook nog even hardlopen. Maar dan moet het wel droog zijn...