Leermomentje

Morris is een prima slaper. Hij is wel nog altijd op tijd wakker 's ochtends, maar dat gaat al beter dan ooit tevoren. We mogen de laatste weken van hem uitslapen tot een uur of zes, half zeven, en dat is toch al gauw zo'n anderhalf uur langer dan het ook wel is geweest.

Het middagdutje gaat ook fantastisch. Ik herinner me een dagelijkse strijd met Indy, toen zij nog de leeftijd had om een slaapje te doen overdag. Het arme kind lag elke dag ruim een half uur in bed te huilen omdat haar ouders vonden dat zij moest slapen. Want dat hoort zo als nog geen jaar oud bent. Wij hadden alleen een dochter die blijkbaar niet zoveel slaap nodig had. Uiteindelijk kregen we het voor elkaar dat ze een uurtje ging tukken, maar nog voor haar tweede verjaardag weigerde Klaas Vaak overdag elke vorm van dienst. Morris doet dat beter. Die slaapt gewoon als we hem in bed leggen. Overdag én 's avonds. Geen geouwehoer en gesodemieter, alleen maar de dopjes dicht en lekker slapen. Tot deze week.

Overdag nog steeds geen enkel probleem. De avonden gaan op het moment helaas gepaard met een hoop gebrul en ik ben bang dat dat mijn eigen schuld is. Maandag was ik niet sterk genoeg om zijn serenade te weerstaan en omdat ik toen heb toegegeven aan mijn zwakte, probeert meneer het nu elke avond. Dinsdag en woensdag ging het redelijk goed. Gisteren dacht Robin via de babyfoon het woordje 'poep' te horen. Met visioenen van rode billetjes, besloten we dat we dat toch maar even moesten checken, en zo zat kleine en slimme Mos twee minuten later toch weer bij papa en mama op de bank feest te vieren.

Op dit moment van schrijven doet hij weer een poging om ons in te pakken met z'n gegier. Bij deze bied ik alvast mijn excuses aan de buren aan, want we zijn genadeloos. Jammer alleen, dat Indy er ook last van heeft. Ze sliep nét, tot ze besloot om heel sociaal haar broertje vocale ondersteuning te bieden. Precies waar we zin in hadden op vrijdagavond, een tweestemmig gehuil van de Baldadige Batinkjes. Zussie daarom tot haar grote vreugde maar naar beneden. Toen Morris drie kwartier later eindelijk stil was, was ze er ook wel weer aan toe om te gaan slapen. 

Waarom doen ze dat toch? Huilen tot ze zo schor zijn als een kikkertje, terwijl ze na een paar minuten best al door hebben dat het zinloos is. Dat het voor niemand leuk is om door te gaan en dat het voor iedereen, vooral voor zichzelf, beter is om gewoon te gaan slapen. En als ze die conclusie dan hebben getrokken, en lekker naar dromenland zijn vertrokken, het de volgende dag nog een keer proberen. Waarom? Het antwoord is niet eens zo moeilijk. Er is altijd een grote kans dat papa of mama in een moment van zwakte toch even gaan kijken. Maar na afgelopen week trapt deze mama daar niet meer in. Dat is mijn leerpuntje. Was het toch nog ergens goed voor.