Spelen

Morris houdt van techniek. Ik weet, hij is nog klein, maar dit is toch een duidelijk gevalletje van aangeboren interesse. Het valt ons steeds vaker op dat hij met een heel ander oog naar speelgoed kijkt en vooral, dat hij er ook heel anders mee speelt. Ik zag het voor het eerst op Indy's derde verjaardag. Ze kreeg van ons 'Smartmax'. Dit is magnetisch constructiespeelgoed. Een soort Knexx, maar dan anders. Het bestaat uit staafjes en balletjes, en om er een meisjestintje aan te geven, kochten we er voor Indy de uitbreidingsset met bloemen bij. Echt mooi speelgoed, maar het duurde even voordat Indy door had wat ze ermee kon.

Op het moment dat de doos open ging, haalde ze er een staafje en een balletje uit. Ze klikte ze op elkaar en deed alsof het een lolly was. Dat was het. Een half uur later liep ze nog steeds met dezelfde lolly rond. Prima allemaal, want ze vermaakte zich uitstekend. Morris pakte net als zijn zus een staafje en een balletje en klikte ze ook op elkaar. Waar Indy het vanzelfsprekend vond dat dit zomaar vast bleef zitten, haalde Morris ze met een verwonderde blik weer van elkaar af. En weer vast, en weer los. En zo nog een paar keer. Op gegeven moment had hij dat wel door, en ging hij verder met ontdekken. Want aan de andere kant van het staafje paste nog wel een staafje. En nog één. En weer een bal. Zo bouwde hij in korte tijd een behoorlijk kunstwerk voor een mannetje van één en had Indy enkel haar lollycollectie uitgebreid met een exemplaar in een andere kleur. 

Pasgeleden had ik nog zo'n soort ervaring. Indy had een 'speeldate' met haar vriendje Pepijn, en Morris en ik gingen ook mee. Het begon zoals ik het verwacht had: Indy en Pepijn waren lief aan het spelen en Morris was vooral bezig op slinkse wijze de bakjes met lekkers van de grote kinderen leeg te eten. Maar toen de (best moeilijke) puzzel in elkaar zat, en de Cars-memory niet echt een succes bleek (later vroeg ze: 'Mama, waarom heeft Pijn niet 'memmio' met Mienie Mous? Die vind ik zo mooi.') kwam er een omslagpunt. Morris had een doos met een houten trein gevonden en trok alles eruit. Pepijn vond het zichtbaar leuk om te laten zien hoe het werkt en zo speelden de jongens samen verder. Morris' surrogaat grote broer gaf hem een stoomcursus trein bouwen en onhandig, maar dapper probeerde hij alles na te doen.

Je zou nu verwachten dat Indy jaloers gedrag zou vertonen, maar vrijwel direct had ze een nieuw interessant object gevonden om zich op te storten: Pep's kleine broertje Jurriaan. Hij is 8 maanden oud en lacht zo mooi, dat het ook niet anders kon dan dat ze instant verliefd zou worden. Ze was bezig met een spelletje 'kiekeboe' en haar nieuwe uitdaging was om Jurriaan zo hard mogelijk te laten lachen. 'Luliaan is zo lief, mama!' Ik zag haar nog even achterom kijken, maar ze liet zich niet verleiden om een rondje met de trein mee te rijden. Ondertussen lag er al een mooi trajectje op de grond, en deed Morris enorm z'n best om de wagonnetjes op het spoor te houden. 

Thuis hebben we ook zo'n trein, die af en toe tevoorschijn wordt gehaald. Morris is er nog net iets te klein voor om de stukken rails zelf in elkaar te puzzelen, maar probeert het wel al. Indy vindt het wel heel leuk, maar dan vooral als het rail er al ligt. Wat zij véél leuker vindt, zijn de poppetjes en boompjes die erbij zitten. Ze bouwt hele bossen, laat mannetjes de hond uitlaten en zet keurig de verpleegster naast de ambulance. Het hele bouwen van de rails boeit haar eigenlijk niet zo.

Onderweg naar huis vanaf Pepijn, vroeg Indy of hij ook een keer bij ons mocht spelen.

'Natuurlijk!' antwoordde ik. 'Dan kan je Pepijn jouw Minnie Mouse-memory laten zien.'

'Nee dat hoeft niet mama, hij mag wel met de trein van Mos. Mag Luliaan dan ook bij mij spelen?'