Vorig jaar zomer, toen Indy goed doorhad hoe de trappers van haar driewieler werkten, was ze er eigenlijk al te groot voor. Na een avondje snuffelen op Marktplaats haalden we de volgende dag, 2 km verderop, een peuterfietsje met zijwieltjes. Vooral mama vond het geweldig, ik was zo trots om ons kleine meisje op een echte fiets te zien! Zolang we in de tuin bleven ging het goed. Maar eenmaal buiten het tuinhek, op straat, ging het snel mis. Met iets te weinig vaart kwam ze het gootje niet door en viel om, met fiets en al. Eén keer kon ze hebben, maar na de tweede val stopte ze ermee.
De fiets heeft onaangeraakt in de garage gehangen tot deze week. Met moeite kreeg ik haar zover om het weer een keer te proberen. Vol goede moed haalde ik hem van de haak. Indy was nog steeds niet helemaal overtuigd, maar met wat verbale trucjes ('Lynn kan al zonder zijwieltjes fietsen, weet je nog van dat filmpje?', en 'Nee joh, de driewieler is voor baby's zoals Morris') lukte het toch om haar op de fiets te krijgen. Correctie, om haar erop te tillen. Ze wilde het wel proberen, maar ze wilde er niet zelf op stappen. Tuurlijk, ze moest wel weer iets proberen uit te buiten. Helaas heeft de overwintering in de garage niet veel goeds gedaan aan het fietsje en liep hij nogal stroef. Dit weekend dus maar even de ketting smeren en dan nog een keer proberen. Als ze nog durft...
Een ander voorbeeld deed zich voor in het zwembad. Sinds kort heeft Indy peuterzwemles, wat ze geweldig leek te vinden. De eerste twee lessen waren fantastisch, maar de derde begon toch wat twijfelachtig vorige week. De week ervoor moesten de kinderen 'koppie onder' en dat wilde ze echt niet nog een keer. Met het zwembad in zicht zette ze het op een brullen, en mama mocht écht niet weg. 'Oh god', dacht ik, 'daar gaan we weer'. Met geen mogelijkheid kreeg ik haar in het water, ze bleef naast me op het bankje zitten huilen. Toen de juf haar uiteindelijk toch het water in wist te praten, ben ik gauw afgetaaid richting kantine. Indy riep nog naar me dat ze niet onder water wilde en ik hoorde dat de juf zei dat dat ook niet hoefde. Via het videoscherm zag ik dat het goed ging, een pak van mijn hart. Waarom maakt ze het zichzelf toch altijd zo moeilijk?
Wat kunnen kinderen die uiterlijk op elkaar lijken, innerlijk toch enorm verschillend zijn. Ik heb niet de indruk dat Morris ook zo in elkaar zit namelijk. Laatst gleed hij uit in bad. Ik stond er natuurlijk naast, dus er was niks aan de hand. Hij spartelde wat met zijn armpjes en beentjes, en ging weer staan. Zijn bewegingen deden me nog het meest denken aan een aflevering van Try before you die, waarin Filemon Wesseling ergens in Syberië in een wak springt. Ongecontroleerd en enigszins paniekerig, maar toen hij weer vaste grond onder zijn voeten voelde en doorhad dat het voorbij was, kon hij ook wel weer lachen. Net als Filemon. Het leek bijna alsof Morris het zo grappig vond, dat hij het nog een keer wilde proberen.
Ze kunnen nog veel van elkaar leren. Indy een beetje minder bang en terughoudend als het om nieuwe dingen gaat, en Morris wat meer. Als ze dat nou op korte termijn even regelen met elkaar, dan zie ik Indy dit weekend nog rondjes fietsen in de straat. Maar ik ben bang dat het eerder andersom zal zijn. Indy op de driewieler en Morris op Indy's roze peuterfiets. Indy in haar comfortzone, en Morris ver erbuiten. Bijzonder stel...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten