Gevoel

De kinderen spelen graag op mijn gevoel. En dat haat ik. Ik ben er namelijk nogal gevoelig voor. En hoe klein ze ook nog zijn, ze voelen feilloos aan hoe ze me kunnen bespelen. Ik heb nog niet helemaal ontdekt hoe ik dat kan omzeilen, maar dat komt wel. Ben al een heel eind.

Er zijn verschillende 'bespelingsgradaties'. De makkelijkste, en meest onschuldige, zie ik al een tijd bij Morris. Die noem ik 'de blik'. Morris past deze techniek al bijna zijn hele leven toe, maar tegenwoordig lijkt hij er een meester in te worden. Een aantal maanden geleden had onze audiokast enorme aantrekkingskracht op Mos. Elke keer dat zijn handje richting de volumeknop ging, en wij hem er met een simpel 'nee' op wezen dat hij er niet aan mocht komen, dan paste hij het toe. Hij draaide zich om en met zijn allermooiste glimlach pakte hij ons in, om vervolgens snel een slinger aan de knop te geven. Papa en mama zijn echter niet helemaal achterlijk, en bovendien hadden we met deze fase al wat ervaring, dus dat grapje was snel bekeken. 

Onlangs heeft Morris een nieuwe techniek uitgevonden, 'de blik 2.0'. Het principe is hetzelfde als de eerste, alleen nu wordt het iets verfijnder uitgevoerd. Morris heeft duidelijk aan zijn gezichtsuitdrukking gewerkt en kijkt nu met een ondeugende en charmante blik in de poppetjes van mijn ogen als ik hem iets verbied. En terwijl hij voorbij loopt, blijft hij me strak aankijken. Soms pakt hij écht uit, en dan zet hij zijn allerschattigste stemmetje op om zachtjes 'mama' te zeggen. Oei. Ik moet wel een hele goede dag hebben, wil ik dit charme-offensief kunnen negeren. Maar ik kan het. Blijkbaar heb ik steeds vaker een goede dag, want het lukt me steeds vaker om hem een strakke blik terug te geven, waardoor zijn schoudertjes inzakken en hij zich beseft dat hij aan het kortste eind gaat trekken. 

Indy heeft een hele andere, veel hardere aanpak. Hoewel het haar niet lukt om haar zin ermee te krijgen, weet ze wel op mijn gevoel te spelen. Ze grijpt me waar het het meest zeer doet: in mijn hart. Ze weet me pijn te doen en als extraatje strooit ze vaak nog even wat zout in de wond. Altijd al was ze een 'papa-poppie', en dat weet ze gruwelijk goed uit te buiten. Als ik streng tegen haar ben, dan komt er tegenwoordig te pas en te onpas uit haar mondje: 'Jij bent héél stom, papa is veel liever!' 

Natuurlijk weet ik best dat dat helemaal niet zo is en dat het alleen een uiting van onmacht is. Maar ik kan het niet helpen dat ik dan toch een tikkeltje jaloers ben. Totaal onterecht, zowel mijn gevoel als haar uitspraak. Het zout strooit ze door snel naar Robin te rennen en zijn benen te knuffelen terwijl ze mij een zure blik toewerpt. Ze is een absolute professor in de hogere jaloersmakendheid-kunde. Het kind in mij wil haar dan hele nare dingen toeroepen, over dat mama dan wel weg gaat enzo. Maar ik ben bijna 30, en geen 3, dus ik doe dat niet. Ik negeer haar uitspraak en dat blijkt de beste aanpak. Na een paar minuten is ze meestal wel afgekoeld en is mama toch wel weer 'zoooooo lief'. Gelukkig maar. Mijn gekrenkte ego is gelijk weer gladgestreken. Wat een kracht heeft zo'n kind toch...