Opruimen

Ik heb een beetje een haat-liefde verhouding met opruimen. En dan bedoel ik écht opruimen. Niet het dagelijkse rondje speelgoed-terug-in-de-kist en verdwaalde-rozijntjes-en-stukken-rijstwafel-in-de-prullenbak, maar opruimen van de bovenste plank. De bezem erdoor. Ik vind het heerlijk, maar voordat ik voldoende moed heb verzameld om er eens aan te beginnen ben ik soms zo een paar maanden verder. En dan hou ik het nog kort aan. 

Toen ik zwanger was van Morris, had ik met mezelf afgesproken dat ik tijdens mijn verlof (zomer 2012) onze kledingkast eens zou opruimen. Dat was al in tijden niet meer gebeurd en hij puilde uit van kleding voor alle seizoenen, gedeeltelijk in meer of mindere mate gedateerd. Robin's gedeelte was niet eens zoveel werk, ik geloof dat dat nog is gelukt binnen de gestelde termijn. Maar het werd in de laatste weken van de zwangerschap warmer en warmer, en de 'opruimzin' werd minder en minder. Ik heb tientallen vrouwen gehoord over nesteldrang, maar ik bleek niet vatbaar te zijn voor dit virus. Aan het eind van mijn verlof, in december, stond tweederde van onze kast er nog net zo bij als aan het begin.

In het voorjaar van 2013 was het gedeelte met mijn kleding aan de beurt. De zwangerschapskleding moest er nodig uit. Omdat er nog wat tussen zat van mijn zus en schoonzus, wat ik nog wilde uitzoeken, heb ik die stapel tijdelijk verplaatst naar deel drie van de kast. Tijdelijk. Het betreffende derde gedeelte was op zich al vol genoeg. Tussen de handdoeken, riemen, beddengoed, zwemkleding, ondergoed, schoenen en skikleding lukte het me toch een hoek te creëeren voor de dikke buiken-kleding. Dit ging prima tot vorige week. Het lag niet in de weg en nieuwe kastvulling kon er nog prima naast, op en bij. Maar ineens kreeg ik met terugwerkende kracht last van nesteldrang. Deel drie van de kast moest opgeruimd worden. En wel direct.

Indy lag even een tukje te doen op de bank. Morris was net wakker en was er helemaal klaar voor om mama een handje te helpen. Helaas voor hem dacht mama daar anders over, en maakte ik een werkelijk briljante speelhoek in de gang met alles waarvan ik dacht dat hij er wel een uurtje zoet mee zou zijn. Maar hoe hard ik ook mijn best deed, de kast bleek een Mos-magneet. Als een nieuwbakken soldaat op een loodzware stormbaan, klom hij al zuchtend en kreunend over me heen en kroop hij in de kast. Samen met de zingende Nijntje had hij de grootste lol. Dat ik vier keer opnieuw hetzelfde stapeltje handdoeken moest opvouwen vond hij alleen maar grappig. Ik iets minder overigens, maar ach, met kinderen in de buurt duurt opruimen nou eenmaal tien keer langer. 

Ondertussen kwam Indy ook boven. Ze was een beetje ondersteboven omdat ze ons kwijt was, maar toen ze zag wat ik aan het doen was, was het snel over. 'Ooh mama die vind ik mooi', zei ze, terwijl ze de door mij zorgvuldig uitgezochte bikini's en riemen weer uit de Humana-zak haalde. Ik legde uit dat het een beetje kapot was, of oud, of dat ik vond dat het me niet meer zo mooi stond. Een aantal bikini's had ik voor het laatst gedragen op onze huwelijksreis in Cuba en dat was niet voor niks. Het jaar daarop was ik zwanger, en sindsdien vind ik dat deze niemandalletjes niet meer zo geschikt zijn voor mijn moederlichaam. Mijn buik vertoont helaas nog duidelijk de sporen van het dragen van twee negenponders. Nou niet bepaald mijn beste zone. Weg ermee, ik ga ze toch niet meer dragen. 

Wat een heerlijk gevoel is dat toch, weggooien. En wat een prachtig opgeruimde kast hebben we weer. Eerlijk gezegd begrijp ik niet zo goed waarom ik er ruim anderhalf jaar over heb gedaan om dit klusje in amper twee uur te klaren. Ik heb de smaak nu wel weer te pakken, en dat is maar goed ook. Dit weekend zal ik Robin's gedeelte weer even aanpakken, want dat is natuurlijk ook alweer anderhalf jaar geleden. Of dat is gelukt, zal ik volgend jaar zomer wel weer schrijven.