Lawaai

Kinderen zijn over het algemeen luidruchtig. Maar onze kinderen lijken voor wat betreft geluidsniveau iets te vaak de overtreffende trap te gebruiken. Vooral Indy. Morris is, als hij in z'n eentje is, nog best rustig. Alleen als hij samen met Indy is, wil hij natuurlijk niet voor zijn grote zus onder doen. Indy had het altijd al. Als baby kon ze al een keel opzetten waar een hele kleuterklas niet tegenop kon. Ze was vooral goed in gillen, zomaar uit het niks. Dat heeft ons bijna de hele voorraad aan wijnglazen gekost, ze petsten om de beurt stuk (of kwam dat toch door de vaatwasser?). Nog steeds doet ze het. We worden soms zomaar getrakteerd op een kakafonie van onverklaarbare geluiden, terwijl ze bijvoorbeeld gewoon zit te spelen.

Des te vreemder, dat Indy totaal niet tegen lawaai kan. In het licht van de wetenschap dat ze zelf de allergrootste lawaaipapagaai in huis is, begrijp ik echt niet dat ze bij een gewoon, normaal gesprek op gewone, normale toon tussen Robin en mij, ons op enigszins onvriendelijke en dwingende wijze gebiedt stil te zijn. Als een soort mantra herhaalt ze dan: ik kan zo niet horen, ik kan zo niet horen, ik kan zo niet horen! En als Morris huilt, pakt ze het weer heel anders aan. Ze gaat dan gewoon heel demonstratief met haar vingers in haar oren staan 'tetteren'. Ze gunt Mos best zijn verdriet, maar dan wel bij voorkeur zonder huilen. 

Morris is zoals gezegd van zichzelf iets rustiger, maar laat zich nog wel eens meeslepen. En op een heel andere manier houdt ook hij niet van kabaal. Dit uit zich vooral tijdens zijn slaapjes. Als Mos op bed ligt, schakelen we in huis over op de modus 'serene rust'. Het is ons zelfs gelukt dit op Indy te programmeren. We doen alleen rustige spelletjes, zingen en springen zit er even niet in, en als er geplast moet worden, dan wordt er op de gang alleen gefluisterd en er wordt zeker niet doorgetrokken. Morris wordt namelijk van een vallende haar nog wakker. 

Ik begrijp er daarom hélemaal niks van, dat onze kinderen op oudjaarsavond allebei lagen te slapen als een roosje. Ter illustratie: het aantal decibellen in onze straat kwam behoorlijk in de buurt van een veldje met 10 melkbussen waarin carbid wordt afgeschoten. En we wonen in een woonwijk. Vraag me niet wat het precies was wat er zo knalde, maar het was hard. Heel hard. Na elke knal stond ik weer angstvallig met de babyfoon tegen mijn oor aan, maar het bleef stil. Ik ben zelfs nog meerdere keren naar binnen gegaan om even te kijken, maar niks aan het handje. Ook vlak na middernacht, toen het vuurwerk ons van alle kanten om de oren knalde, was ik meer met de babyfoon bezig dan met het prachtige schouwspel in de lucht. Allemaal voor niks, want Doornroosje en de prins waren niet wakker te krijgen. 

Je gelooft het niet, maar toen het weer rustig werd buiten, en de lucht weer gewoon zwart was, werden ze wakker. Het was exact 1.00 uur, en er was op een enkele verdwaalde vuurpijl na, niks spectaculairs meer te zien buiten. Morris sliep direct weer, Indy mocht even mee naar beneden. Ik herinnerde me ineens een poster die ik in Londen had zien hangen een paar weken geleden, over dat het vuurwerk bij de London Eye op BBC werd uitgezonden. Door het tijdverschil waren we precies op tijd! Robin kwam ook net binnen lopen en zo zaten we met z'n drieën voor de televisie. Jammer dat Morris weer was gaan slapen, want hij had er eigenlijk bij moeten zijn. 

Het was een schitterend begin van het nieuwe jaar. Een jaar waarin onze kinderen hopelijk gaan leren iets minder lawaai te maken en iets meer lawaai te tolereren.