Snot

Ik had ze al een hele poos niet meer gezien. Het was al maanden geleden dat ze voor het laatst hun intrede hadden genomen in huize Bating, maar deze week was het dan weer zo ver. We waren ongevraagd gasthuis van een enorm leger aan snottebellen, in vijftig tinten groen. 

Het begon natuurlijk bij de kinderen. Morris keek al anderhalve dag wat pips uit z'n oogjes tot hij wakker werd met een door snot glimmende bovenlip en een lichaampje, warm genoeg om een ei op te bakken. Thermometer opgezocht en afgestoft, en na een kleine strubbeling met mijn (toch al best sterke) zoon, vertelde de meter wat ik eigenlijk al wist: koorts. Thermometer in de bips is duidelijk geen favoriet. 

Het is natuurlijk helemaal niet leuk om je manneke zo sip te zien, maar stiekem is het wel heel fijn dat hij zich dan zo heerlijk laat knuffelen. Het liefst zou ik hem dan lekker onder een kleedje op de bank leggen, waarna ik dan fruithapjes voor hem zou prakken en liefdevol zijn nekje zou kriebelen. Maar helaas, Mos bleef niet op de bank liggen en haalde voor bijna elk soort voedsel z'n kleine dopneusje op. Schoot op, schoot af, jammeren, huilen, in de oogjes wrijven en nog meer jammeren. 

Indy volgde natuurlijk snel. Eerst huilde ze nog omdat haar broertje ook huilde, maar vrijwel direct daarna liep ook haar neus in recordsnelheid leeg. Ze kán heel goed snuiten, maar ineens wilde ze dat niet meer. Het gevolg was dat ik elke paar minuten de glimmers weg wilde vegen. Ik kan heel slecht tegen zichtbare snottebellen. Volop confrontatie met bacillen dus de hele dag, en Robin en ik verbaasden ons er al over dat we zelf nog steeds snotvrij waren. Dát hadden we niet moeten zeggen. 

Bij Robin sloeg het op zijn nek. Er was geen beweging in te krijgen, en als hij moest niezen, schreeuwde hij alsof de wereld verging. Ik was zelf even vergeten hoeveel snot een mens kan produceren. Holtes vol, druk op de kiezen, hoofdpijn, en als klap op de vuurpijl een keel die behangen leek met schuurpapier. En dat doet zeer. Lastig daarom, als je een dochter hebt die nogal graag kletst. 

'Mama, mag ik wel wat lekkers?' 

Waarop ik piepend en krakend probeerde te antwoorden: 'Nee schat, als je geen broodje eet, krijg je ook geen snoepjes en koekjes.'

'Sorry hoor mama, maar ik kan jou niet verstaan. Jij moet wel goed je best doen hoor'.

'Mama heeft een zere keel, praten doet een beetje pijn.'

'Oh. Mag ik dan nu een snoepje?'

'Nee, eerst brood'.

'Jij bent stom, papa is veel liever'.

Zucht... 

Inmiddels is de koorts de deur al uit en is de hoeveelheid snottebellen met behulp van neusspray en 83 pakjes zakdoeken drastisch verminderd. Gelukkig maar, snel weg ermee. Dag verkoudheid. Mooi dat je er was, maar fantastisch dat je weer gaat.