De televisie neemt tegenwoordig in bijna elk huishouden een prominente plek in. Ik hou er ook van. Na een drukke dag neerploffen op de bank, tv aan, en verder even niks. Iets te vaak zie ik helemaal niks van de programma's die opgezet zijn, omdat de oogjes dan eerder gesloten zijn dan de bedoeling was. Ik zie vaak het eerste kwartier, en de aftiteling. Terugdenkend aan vroeger denk ik dat dat erfelijk bepaald is. Deze week kreeg die gedachtegang een heel nieuwe invalshoek.
De tv staat bij ons thuis vooral aan als de kinderen slapen. Ik vind het gewoon niet nodig om de kinderen de hele dag filmpjes te laten kijken als er bulten met speelgoed liggen. 's Ochtends, als ik ga douchen, dan mogen ze kijken. Morris zit dan lekker in de box (ik verbaas me er nog elke dag over dat hij dat nog wil), en Indy in haar relaxfauteuil er naast. Daarna gaat de tv uit, en hij mag niet eerder weer aan dan wanneer het eten gekookt gaat worden aan het einde van de middag. Maar heel af en toe, op een dag dat jammeren en zeuren de boventoon voert en ik langzaam geïrriteerd raak door de veeleisendheid van de kinderen, dan is onze Sony mijn beste vriend.
Indy had me gistermiddag al zeker vier keer gevraagd of ze Nijntje mocht kijken. Het antwoord zou normaal gesproken 'Nee' zijn geweest, maar op gegeven moment snakte mama ook naar een korte Sony-pauze. Het was 14.10 uur, en ik legde Indy uit, dat als de grote wijzer van de klok weer bovenaan was, ze samen met Morris televisie mocht kijken. Het vooruitzicht bleek voldoende motiverend om nog een dikke drie kwartier lief samen te gaan spelen. Terwijl ik de was aan het opvouwen was, werd ik door mijn kleine kokjes verrast en verwend met een 16-gangendiner van onder andere sapsoep, spinazie (naazie) met banaan en paddenstoelen met peer en sla. Dat 'talent' hebben ze van mij, kan niet anders.
Ik bracht de inmiddels opgevouwen was naar boven, en toen ik even later om 15.01 uur weer terug kwam en de kamer in liep besefte Indy zich ineens dat ze de tijd was vergeten. Eén blik op de klok was genoeg. Ze stond op, en alsof ze zojuist een gouden medaille had behaald op de Olympische Spelen kwam ze op me af stormen. Bijna geëmotioneerd door haar eigen ontdekking omhelsde ze me, drukte haar linker wang tegen mijn been en deelde me op hysterische toon mee dat ze nu zó graag Nijntje wilde kijken. 'Dat mag toch, hè mam? Dat heb je loofd hoor...' Morris smeet de ovenwand op kinderformaat de kinderwasbak in en zonder woorden, maar met dezelfde dramatiek als zijn zus, probeerde hij me hetzelfde duidelijk te maken. Beloofd is beloofd, de televisie mocht aan.
Er lag nog een wasje te wachten om op zolder opgehangen te worden, wat ik eigenlijk wel graag gelijk wilde doen. Indy even alleen beneden laten, is -zeker als ze tv zit te kijken- nog wel vertrouwd, maar Morris moet dan echt met me mee. Gelukkig vindt hij dat fantastisch, dus de Nijntje-dvd werd met liefde omgewisseld voor een retourtje zolder. Indy mócht ook mee, maar ze bleef liever even beneden met knuffels Pop en Zetje. Prima.
Morris en ik zijn hooguit tien minuten boven geweest. In die tijd heeft Indy een kleedje uit de kast gepakt, Pop en Zetje liefdevol ingestopt op de bank, is er zelf naast gaan liggen en is vertrokken naar dromenland. Ik zei het toch? Slapen op de bank voor de televisie, het zit ons in het bloed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten