Ongelukje

Indy heeft vanavond een ongelukje gehad. Niks ergs, ze is er zonder schade vanaf gekomen. Haar onderbroekje helaas niet.

Ik had vandaag gewerkt en kwam, na een bezoekje aan de supermarkt om pizza en een zak witte bolletjes te scoren, thuis in een lekker warm en gezellig huis. Héérlijk vind ik het om al in de hal omver gelopen te worden door twee overenthousiaste kinderen. Armpjes om me heen en een oorverdovend 'mamaaaaaa!'. Aan de keukentafel zat Robin ook nog eens, die voor het eerst deze week eerder thuis was dan ik. Hallo weekend!

Robin en ik namen de dag door en ik merkte dat we met elke zin harder begonnen te praten. Indy en Morris zaten achter ons te spelen en ze hadden zoveel lol dat wij elkaar bijna niet meer konden verstaan. Indy's nieuwe sjaal werd het slachtoffer van een hysterisch spel tussen broer en zus. Hij werd rondgeslingerd alsof het een 'touwtjespring-touw' was en als Morris los liet volgde er een oorverdovend geschater. 

Een 'film-waardig' tafereel, dus ik stond gauw op om de filmcamera te halen. Ik ben geen wereldwonder in het schemerlicht, en natuurlijk kon ik hem niet vinden in het veel te donkere kastje. Als een malle trok ik het kastje half leeg en op de tast vond ik de camera uiteindelijk toch. Ik rende terug naar de keukentafel en zette de camera aan. 

Indy heeft de sjaal weer in haar handen en ze wil nét het andere uiteinde aan Morris geven, als ze zegt: 'Ik heppe broek inne broek!' Dat is een vreemde uitspraak. Ongeveer 15x per dag roept ze: 'Ik heppe broek inne naad!', maar deze variant kennen we nog niet. We kijken haar vragend aan en ze herstelt zichzelf: 'Nee, ik heppe poep inne broek!' Van achter de camera verslik ik me bijna van het lachen en ben zó blij dat dit allemaal op tape staat. Dit zijn de momenten die het later op feestjes goed gaan doen. De camera draait nog en ze begint zich alvast uit te kleden. Haar giletje welliswaar, die ze best aan had kunnen en mogen houden, maar voor het filmpje is het briljant wat ze doet.

Ik weet dat dit niet Robin's favoriete klusje is, dus ik werp me op om dit varkentje, of beter gezegd meisje, te wassen. Op de trap vraag ik haar hoe ze dit nou toch voor elkaar kreeg en of ze misschien dacht dat ze alleen een scheetje had. 'Nee hoor mama, was gewoon een poep.' En dat klopt. Ik zie de vangst in haar broekje, en moet weer lachen. 'Je hebt gewoon echt in je broek gekakt!', zeg ik. 

Zonder nadenken krijg ik een weerwoord. 'Gekakt? Nee hoor mama, dat is niet goed, dat rijmt niet. Ik heb inne broek gePOEPT!'