Je hebt van die dagen, die je het liefst zo snel mogelijk weer vergeet. Vandaag had ik er zo één. Het begin was enorm veelbelovend. Ik werd wakker van de wekker, wat op zich al een vreugdedansje waard is. De kinderen sliepen tot een uur of 7. En toen begon het. Het ongeluk van vrijdag de 13e is in huize Bating uitgesteld tot donderdag de 19e.
Indy had op de peuterspeelzaal een kerstontbijt. Snel in de kleren dus, haar bruine lokken in de plooi, en Morris enigszins toonbaar maken. Ik stond al buiten met de kinderen bij de auto, toen ik op de automatische piloot de autosleutel uit mijn jaszak wilde halen. Huissleutels, Labello, zakdoek. Geen autosleutel. Toch in de hal waarschijnlijk. Ook niet. Ondertussen tikte de klok door, dus ik pakte gauw de reservesleutel. Terwijl ik Indy ervan probeerde te overtuigen dat ze haar volumeknop een beetje naar beneden moest bijstellen vanwege het vroege tijdstip, voelde Morris vrijheid. Met zijn korte pootjes rende hij als Churandy Martina de oprit over. Zijn beentjes gingen net iets sneller dan zijn voetjes konden bijhouden, dus hij struikelde. Indy gauw de auto ingestuurd, en ik naar Morris om de schade op te nemen. Broek vies, maar verder niks aan de hand. Traantjes drogen, kusje erop, en in de auto. Protest alom. Hoe kon ik denken dat hij zomaar zou gaan zitten?
Ik moest nog even langs de supermarkt, dus de buggy moest mee. Deze zou in de garage moeten liggen, maar ik zag hem niet. Aaargh, waarom zit het niet gewoon even mee? Dan maar de grote kinderwagen in de auto. Dit wilde ik natuurlijk allemaal veel te snel, waardoor mijn nagel scheurde. Op zich niet erg, alleen scheurde het tot diep in het vel. Het deed zeer en begon te bloeden, maar we vertrokken toch maar.
Eenmaal op 'school' besloot ik er verder een mooie dag van te maken, wat redelijk lukte voor de eerste drie uur. Maar tijdens de lunch kwam die donkere wolk boven mijn hoofd weer terug. Morris had duidelijk geen zin om te eten. Na eerst twee hapjes uitgespuugd te hebben, besloot hij alles maar op de grond te gooien. Hij was overduidelijk meer aan slapen toe dan aan een broodje, dus ik bracht hem naar bed.
Ik had net één hap van mijn broodje gehad, toen Indy aankondigde dat ze naar de wc moest. Na deze sanitaire stop, zag ik Sam de poes onder de eettafel zitten. Mét mijn broodje, maar zonder het lekkere plakje rollade dat er tussen zat. Die zat al in haar buikje. Ze kon nog net mijn broodje aflikken voordat ik haar naar buiten bracht. Een nieuwe boterham dus. Het was me blijkbaar niet gegund, want geheel per ongeluk tikte Indy haar melkbeker om. Na het opruimen vroeg ze me of ze in de woonkamer een puzzel mocht maken. GRAAG! Kon ik even rustig eten.
Gisteren waren Robin en ik beide met flink gevulde kerstpakketten thuis gekomen. Alle producten konden we niet kwijt, dus ik wilde de keukenlades even opruimen om ruimte te creëren. Alles eruit, sopje erdoor, herordenen en eventueel overgedateerde spullen weggooien. Heerlijk dankbaar werk. Ik kwam nog wat kerstpakketspullen van voorgaande jaren tegen, allemaal nog lang niet over datum. Zo zitten we voorlopig goed in de knakworstjes, en hebben we van drie opeenvolgende jaren stoofpeertjes staan. Ineens wist ik wat we volgende week op het kerstmenu moeten zetten.
Vanuit de kamer hoorde ik ineens een geluid dat ik niet direct kon plaatsen. Ik stak mijn hoofd om de hoek om te kijken en zag nog net de lancering van onze kerstboom. Indy probeerde volgens eigen zeggen haar nieuwe peuterspeelzaal-kerstbal ergens anders (lees: hoger) in de boom te hangen. Ze kon er niet goed bij, daarom klom ze er maar in. Ze schrok enorm en huilde, beter gezegd, gierde het uit. Na razendsnelle analyse kwam ik er achter dat alle ballen nog heel waren. Gelukkig maar. Door Indy's geluid werd Morris wakker en ik besloot hem eerst maar op te halen. Er niet aan denkend dat Indy nu klem stond tussen de televisie en de kerstboom, waardoor ze nog harder begon te huilen.
Zo goed en zo kwaad als het ging tilde ik de boom weer overeind en ik was blij dat we een nepper hebben. Die zijn zo lekker naaldvast. Indy voelde zich ondertussen heel schuldig, en wierp zich op als hulpje. Ze moest en zou mij helpen met opruimen, ook al was ik daar verre van gelukkig mee. Het duurde -geheel in lijn der verwachting- maar even voordat er toch een kerstbal sneuvelde. Ik stond op het punt om Indy een standje te geven, maar op slinkse wijze lukte het haar wederom om me af te leiden. 'Wat heb je eigenlijk een mooie trui aan trouwens, mama.' Ik kon niet anders dan lachen.
Onderweg naar de bijkeuken om de stofzuiger op te halen kwam Morris me stralend tegemoet met in zijn ene hand een leeg zakje en in zijn andere hand een wit bolletje. Eén wit bolletje, maar er zaten er nog zeker vijf of zes in. Die lagen keurig gelijkmatig verdeeld in de keuken op de grond. Natuurlijk, door het omvallen van de kerstboom, ben ik helemaal vergeten dat de keukenlades nog open stonden. Ik heb er geen moment meer aan gedacht dat Mos er wel eens een ravage van zou kunnen maken. Alweer had ik een 'het kon erger-momentje'. Naast de bolletjes lag namelijk een geopende zak met macaroni en dat was véél vervelender geweest.
Ik besloot er maar om te lachen. Morgen gaat het vast beter. Eerst maar eens kijken hoe die boom weer gefatsoeneerd moet worden. Er is weliswaar slechts één bal kapot, maar op mysterieuze manier zijn er een handvol ophanghaakjes verduisterd. Da's knap lastig ophangen. Misschien moet ik het advies van een vriendin maar opvolgen, en de stoofpeertjes in de boom hangen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten