vrijdag 13 december 2013

Voetbal

Zo eens in de zoveel jaar krijg ik het weer te horen. In de supermarkt waar ik als 15-jarige werkte begon het. Ik stond op de groente-afdeling en aangezien de aardappels ook bij die afdeling hoorden, sjouwde ik rustig rond met de kisten van weet ik veel hoeveel kilo. 'Je past zo prima tussen de kerels.' Later in de kroeg waar ik achter de bar stond, ook. Het was volgens mij de toenmalige bedrijfsleider die de vergelijking trok tussen mij en een man-persoon. En niet lang geleden was het één van mijn huidige collega's die me 'net een kerel' noemde. Hoewel ik echt vind dat ik wel een vrouw-vrouw ben, zal er wel een kern van waarheid in zitten. 

Ik hou van tutten, hoge hakken en wijn. Heel vrouwelijk. Maar ik kan ook heel hard boeren, heb af en toe wat platte humor en ik kan lachen om Southpark en Beavis & Buthead. Heel mannelijk. Er zijn ook hele mannelijke zaken die ik vrouwelijk benader. Neem nou voetbal. 

Deze week was er een spannende Europa League-wedstrijd op televisie, tussen AC Milan en Ajax. Daar kan ik nou echt niet warm van worden. En eigenlijk vind ik dat zelf wat raar, want in de aanloop naar een EK of WK, ontpop ik mezelf altijd binnen no-time tot de vrouwelijke Jack van Gelder van Emmen en omstreken. Van elke speler weet ik dan of ze een basisplek verdienen en waarom. Ik zorg voor een kek oranje outfitje, het liefst voor elke wedstrijd iets anders. En zelfs de nagels worden keurig in de nationale kleur gelakt. Want dat hoort zo. Als een echte vrouw ben ik overigens niet realistisch, maar slechts chauvinistisch. 

Robin dacht waarschijnlijk hetzelfde, want hij vroeg zich hardop af waarom ik de Europa League niet leuk vind, maar straks tijdens het WK wel als een hysterische wannabe-voetbalkenner drie weken lang bijna alle wedstrijden volg. Het antwoord is niet zo moeilijk. Het spel, of de sport op zich vind ik leuk, daar ligt het niet aan. De spelers, daar ligt het ook zéker niet aan. Het zijn de supporters. Ik heb een ontzettende aversie ontwikkeld tegen clubtoernooien (dit zal wel weer een hele vrouwelijk term zijn), vanwege de supporters. Of eigenlijk de hooligans. Ik vind dat er een groot verschil is tussen liefde voor je club hebben, en daar zo ver in gaan, dat je anderen ervoor uitscheldt. Of erger, neersteekt of -schiet. Ik begrijp dat niet. 

Voorafgaand aan de wedstrijd van afgelopen week, las ik dat er voetbalfans waren neergestoken in Milaan. Ik vraag me af, wie heeft hier iets aan? De Ajax-supporters die veel geld hebben betaald voor de reis naar Milaan, en de wedstrijd nu moesten missen? Of de daders, die opgepakt zijn en de wedstrijd ook niet konden zien? Misschien brengt het neersteken van een supporter van de tegenpartij wel zoveel voldoening, dat de wedstrijd er eigenlijk niet meer toe doet. Het kan aan mij liggen, maar zulke verhalen zie je zeer zelden tijdens een landentoernooi. Dan lijken Feyenoord, Ajax, of PSV-fans hun eigen club even vergeten en staan ze bijna hand in hand om oranje aan te moedigen. Vrede op aarde, bijna Nobelprijs-waardig. 

Bij andere sporten zie je het niet, dat clubliefde omslaat in haat. Ik heb tenminste nog nooit iets gelezen over hockey- of tennisfans die elkaar er op gewelddadige manier van probeerden te overtuigen dat hun eigen club beter was. Het kan dus wel. 

Dus, in het kader van de kerstgedachte heb ik een idee. Als alle hooligans tijdens het komende WK nou eens goed onthouden hoe het moet, dan zal de sfeer rondom de Europa League 2014 een stuk gemoedelijker zijn en ga ik dat misschien ook nog leuk vinden. 

Is naïviteit ook een typisch vrouwelijke eigenschap?

Geen opmerkingen:

Een reactie posten