Ik ben het type moeder dat licht hysterisch wordt van Sinterklaas. Een paar weken geleden liet ik het ook al doorschemeren; ik ben echt gék op het hele feest. Afgelopen maandag was het (eindelijk) zo ver, de allereerste aflevering van het Sinterklaasjournaal 2013 werd uitgezonden.
Waar mijn hart al de halve dag traditioneel vol verwachting klopte, werden de kinderen er niet warm of koud van. Morris is natuurlijk nog wat jong om rustig te komen zitten om televisie te kijken. Baby TV of Bubble Guppies houdt hij 's ochtends nog ongeveer 45 minuten vol, maar daarna wil hij toch liever spelen. Op zich een hele prettige eigenschap, alleen zou het fijn zijn als hij de komende drie weken om 18.00 uur even een televisie-junk wordt.
Indy zou daarentegen rustig de hele dag televisie kunnen kijken als we dat toe zouden laten. En hoewel ik zo hard mijn best doe om het Sinterklaas-enthousiasme op haar over te brengen, lijkt het alleen maar averechts te werken. Hoe harder ik roep dat ze 'moet' komen kijken omdat het zo leuk is en zo spannend of Sinterklaas wel op tijd in Groningen aan komt, hoe harder ze weg rent.
Terug naar afgelopen week. Ik weet niet meer precies wanneer het was, maar ik had gezorgd dat we op tijd klaar waren met eten, had een kleedje op de grond gelegd en was helemaal klaar voor de dagelijkse update van Dieuwertje Blok. Om 18.00 uur exact ging de televisie aan. Ik groeide van trots toen ik Indy een soort peuter-nasynchronisatie van de voice-over hoorde doen: 'Dit isse Sintesjaal met Diebele Bwok'. YES ze vindt het leuk! Maar bij het eerste beeld van de goedheiligman stond ze op om op de bank te gaan liggen. Niet om daar gezellig verder te kijken, maar met haar kont naar de televisie gekeerd en, nog erger, met haar vingers in haar oren. Ik besloot er geen aandacht aan te besteden.
Door mijn verbazing over Indy's gedrag had ik een klein stukje gemist, maar ik herpakte mijn concentratie. Ik zag nog net hoe Lenie 't Hart met een warme Pieterburen-sjaal om iets vertelde over Gronings 'kouk happ'm'. Vlak daarna vertelde Sjoerd Pleijsier over de reden van Sint's keuze voor Groningen. Nu werd ik gestoord door een klein jongetje genaamd Morris die even vergat dat ik zijn moeder was, maar me aanzag voor een klimrek. Ik probeerde wanhopig om hem van me af te schudden, maar ondertussen dacht hij dat het een spelletje was geworden, en begon ook aan mijn haar te trekken. Er was maar één mogelijkheid, en dat was me overgeven.
Indy verplaatste zich ondertussen ook weer naar het kleed en zo werd ik in stevige houtgreep gehouden door een mini- en een maxipeuter. Ik kreeg er de slappe lach van, wat voor nog meer energie bij de kinderen zorgde. Hier kan natuurlijk geen Sinterklaas tegenop, zelfs niet als hij een leger Pieten meeneemt.
's Avonds, toen mijn worstelkampioentjes op bed lagen, heb ik de aflevering nog maar even nagekeken op de iPad. Lang leve Uitzending Gemist. En nu maar afwachten en hopen dat Sinterklaas morgen op tijd in Nederland aankomt. Met of zonder staf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten