Missen

Vorige week was ik een paar dagen weg. Geen man, geen kinderen, alleen collega's. Ook geen rust trouwens. Trein in, trein uit, hotel in, en uit, lunchen, shoppen, omkleden, eten, stappen... En de dag erna nog zoiets. Groot feest, ongein, leuk gezelschap en onverwachte goede gesprekken. Een supergeslaagd weekend!

Om het jaar gaan we een weekend weg met het werk. Twee jaar geleden stond ik nog stijf van de zwangerschapshormonen met een trillend lipje het thuisfront te bellen. En met een liter tranen over mijn wangen. Nu moest ik bíjna een wekkertje zetten om me eraan te herinneren dat ik de kinderen nog even moest bellen. In geuren en kleuren liet ik me vertellen dat ze papa zo goed hadden geholpen met de boodschappen en dat ze naar de open dag van de brandweer waren geweest. Ik miste ze natuurlijk, maar dat had geen enkele invloed op het weekend. 

Toen ik Indy naar bed bracht maandag kletsten we nog wat, zoals altijd. We hadden het over mijn moeder, die nog vaak verdrietig is om het overlijden van mijn oma. Ze vroeg zich af of ik oma niet miste, want ik hoefde niet meer te huilen. Ik probeerde haar uit te leggen dat ik ook wel verdrietig was om oma Vissertje, maar dat ik dat op een andere manier voel. Zware kost en niet makkelijk om te begrijpen voor een kind van drie. Snel begon ze weer over het weekend. Ze had lief met Morris gespeeld, de brandweermannen waren heel stoer en ze vond het leuk om een cake te bakken met papa. Ik kreeg een dikke knuffel en ze zei dat ze me gemist had.

'Ach lieverd, ik heb jou ook gemist. Maar ik heb het wel fijn gehad.'

'Ja, ik ook hoor mama. En papa is ook heel vaak in een hotel.'

'Weet je Indy, je kan heel goed iemand missen, maar het tóch leuk hebben.'

'Mama, ik denk dat oma dat nog niet weet. Omdat ze steeds moet huilen als ze oma Vissertje mist.'

We knuffelden nog een keer, en ze ging slapen. Wat is ze toch al vreselijk wijs.