Piezel

Ze noemden me vroeger Piezel, mijn ouders en mijn zus. En mijn broertje later ook. Ik weet niet of het een correct Nederlands woord is, volgens mij niet, maar ze noemden me zo omdat ik een meester was in het scheiden van alles wat ik niet lekker vond uit mijn eten. De uienringen, stukjes paprika, sliertjes prei en blokjes courgette werden op vakkundige wijze door mij uit de macaroni gevist en op kleur gesorteerd op de rand van mijn bord gelegd. Ik at alleen nog de macaroni met tomatensaus op, waarna ik mezelf met een voldaan gevoel wijs probeerde te maken dat ik toch wel weer goed en gezond had gegeten. Met terugwerkende kracht bied ik hierbij mijn oprechte excuses aan aan mijn moeder, die natuurlijk wel altijd haar best deed om iets verantwoords op tafel te toveren. 

Hoe erg ik ook hoopte dat Indy en Morris deze (zeker voor moeders) nare eigenschap niet van mij geërfd hadden, ben ik bang dat ook zij onderweg zijn om Meesterpiezels te worden. 

Wij aten vanavond pizza. Niks bijzonders, gewoon uit de diepvries. De kinderen deelden een pizzaatje Hawaï, wat op zich een vrij simpele en kindvriendelijke variant is. Indy stond verwachtingsvol voor de oven te springen, maar was ietwat teleurgesteld bij het zien van de ananas. 'Die lust ik niet mama, ik haal ze er wel af.' En Morris voegde er subtiel aan toe: 'Amamas is bah. Mossie ook vies mama!' Ik had terechte twijfel over de oprechtheid van dit klaagzang, maar op deze vrijdagmiddag had ik geen zin om er tegenin te gaan. Misschien een beetje zwak, maar ik ging de discussie uit de weg. Ik liet ze de ananas naast de pizza leggen, en zag hoe ze de rest wel naar binnen werkten. 

Toen mijn pizza uit de oven kwam, toonden de kinderen allebei interesse. 'Wat heb jij voor pizza? Wat is dat rode mama?' Ik vertelde dat het halve cherrytomaatjes waren. 'Oh gatsiedarrie, die vind ik echt vies. Zal ik ze er voor je afhalen?' Mijn reactie was logisch en voorspelbaar: 'Nee, natuurlijk niet! De tomaatjes vind ik ook lekker, ik eet alles van mijn pizza op.' Met verstand keken ze me aan terwijl ik mijn pizza op at, inclusief de tomaatjes. Ze keken naar mij, net zoals ik vroeger naar mijn ouders keek toen zij de uien en paprika zonder pardon naar binnen schoven. Uien en paprika die ik tegenwoordig ook gewoon eet. Niet met heel veel enthousiasme overigens, ik vind het nog steeds vies, maar ik eet het. Heb ik van Robin geleerd. 

Op het boodschappenlijstje voor volgende week staat al één artikel: pizza Margherita. Eens kijken of de kinderen daar ook nog iets vanaf te halen hebben.