Winter

Het had bijzonder weinig gescheeld of ik had mijn leven geleid met een vinger minder. Of twee. Die waren namelijk bijna afgestorven van de kou. Het moet een jaar of 22 geleden zijn dat ik totaal verkleumd thuis kwam van een middagje schaatsen met een buurtvriendinnetje. Ik kon bijna niet meer praten, wel huilen, en ik kan me herinneren dat mijn moeder de tranen met haar warme vingers van mijn wangen afveegde. Ze zette me in een lauwwarm bad dat als gloeiendheet aanvoelde, en na een kwartiertje kregen mijn rood-paars geworden ledematen hun oorspronkelijke kleur weer terug. 

Hier ontstond mijn aversie tegen de winter. Al vroor het vanaf de eerste dag van de winter, drie maanden lang twintig graden onder nul, er was geen leger dat mij nog het ijs op kreeg. Als we met school gingen schaatsen, dan had ik steevast hoofdpijn, was ik ongesteld of moest ik met een ingegroeide teennagel of scheet 'dwars voor de kont' op de schaatsmiddag naar de huisarts. Altijd keurig onderbouwd met een briefje van het thuisfront die ik al dan niet zelf had geschreven. 

Mijn anti-schaats-bestaan hield ik vol tot een paar jaar geleden. We gingen wonen aan het water, en daar moest ik mijn levensovertuiging toch iets bijstellen. Als je hier niet schaatst ben je toch een beetje een vreemde eend in de bijt, dus gekleed in een driedubbellaagse thermo-outfit deed ik een hele voorzichtige eerste poging op het ijs met mijn gloednieuwe kunstschaatsen. Ik vond het zowaar best leuk, maar toen ik goed en wel de smaak te pakken had begon het te dooien en kon ik mijn schaatsen ingevet en al in de garage stallen. 

Het jaar erna had Koning Winter weer goed genoeg zijn best gedaan voor de schaatsliefhebbers. Ik was toen net bevallen van Indy en wilde het risico niet lopen dat de hechtingen waar de gynaecoloog zo zijn best op had gedaan, opnieuw gezet zouden moeten worden. De ijzers kwamen het vet daarom maar niet uit. Toen een jaar later onze plas weer dichtvroor was ik net zwanger van Morris en durfde ik het risico op een ongelukkige val niet te nemen. Vorig jaar had ik best een ritje willen maken, maar met een baby die halve dagen lurkend aan mijn goedgevulde borsten doorbracht en een veeleisende peuter die haar middagslaapje al ontgroeid was en mij weinig momentjes voor mezelf gunde, is het er niet van gekomen. 

Dit jaar had ik er echt zin in. Ik was zelfs van plan mijn mooie kunstschaatsen in te ruilen voor een paar snelle Noren om me te gaan ontpoppen tot de snelheidskoningin van de Emmense Rietplas. Ireen eat your heart out. Dagen, weken, wat zeg ik, maanden heb ik verwachtingsvol de nieuwsberichten in de gaten gehouden, maar het mocht niet zo zijn. Er heeft welgeteld één dag sneeuw gelegen, maar de winter wilde maar niet doorzetten. Het kwik in de thermometer heeft zich amper onder het nulpunt begeven en er heeft zich nog geen flinterdun laagje ijs gevormd. Wat een domper. 

Mijn kunstschaatsen staan nog in de garage. Het oude vet heb ik vervangen door een nieuw glibberig laagje, en ik heb ze even opgepoetst. Maat 39/40, ze zijn zo goed als nieuw. Wie biedt? Dan ga ik voor volgend jaar alvast op zoek naar een paar Noren. Na zo'n dramatische winter zijn ze vast overal enorm afgeprijsd. Toch maar proberen het positieve eruit te halen...