Verwend

Exact 3 jaar geleden was ik dik. Het was weliswaar voornamelijk plaatselijk, maar de 20 extra kilo's die ik aan het eind van mijn zwangerschap met me meezeulde logen er niet om. Ik had zo'n type buik waarvan men dacht dat er 2 baby's in zaten. Als ik in de spiegel keek vond ik het wel meevallen, maar kijkend naar foto's van mijn zwangere zelf, zat ik af en toe vol zelfmedelijden op de bank.
Ik was 37 weken zwanger toen ik me besefte dat de baby er klaar voor was. Alles zat erop en eraan en onze zoon of dochter was klaar voor zijn of haar leven. Nu ik nog. 9 Maanden geleden leek het een eeuwigheid bij ons vandaan, maar nu kwam de geboorte van ons kindje akelig dichtbij. Tranen en twijfels volgden, en ik probeerde mezelf ervan te overtuigen dat ik een goede mama zou worden.
In de 9 jaar dat Robin en ik op dat moment bij elkaar waren, hadden we het vaak over kinderen gehad. We wisten precies hoe we ze wilden opvoeden, en vooral hoe we het niet wilden doen. Het moest liefdevol zijn in ons huis en onze mini's zouden gestimuleerd worden om te doen wat ze leuk vonden. Één ding kwam vaak terug, en dat was dat we absoluut geen verwende kinderen wilden. Ze zouden op een 'normale' manier opgroeien, zonder overvolle agenda en 3 spelcomputers in de kast om uit te kiezen. De herinnering aan de keren dat we hier over hadden gesproken, maakte dat ik weer tot rust kwam. Met Robin aan mijn zijde zou het allemaal wel goed komen.
Inmiddels zijn we bijna 3 jaar verder en ik moet zeggen dat ik niet ontevreden ben. Vooral het liefdevolle gaat ons goed af, al zeg ik het zelf. Voor een kus en een knuffel gooi ik alles aan de kant, daar is bijna altijd tijd voor. Alleen dat niet verwennen, dat is zo makkelijk nog niet... De overvolle agenda is er nog niet, en er staan geen 3 spelcomputers bij ons in de kast. Maar afgelopen week kwam ik tot een hele nare ontdekking. Ondanks het feit dat Indy over 2 weken pas 3 jaar wordt, valt het nog niet mee om een verjaardagscadeau voor haar te verzinnen. Waar een fietsje of een keukentje veel gekozen cadeau's zijn op deze leeftijd, heeft ons verwende vrouwtje dit al. We willen wel graag iets duurzaams geven, en bij voorkeur niet iets waar ze over een paar maanden al op uitgekeken is. Als we Indy vragen wat ze zou willen krijgen, dan antwoordt ze steevast met: 'Net de trein op Mos'. Morris kreeg voor zijn verjaardag in augustus een houten treinrails met locomotiefjes, poppetjes, huisjes, bergen en station. Heel duurzaam, en waarschijnlijk goed voor jaren speelplezier. Indy wil er nu dus ook één. Lastig, hoe krijgen we haar daar nou weer van af?
Ik weet niet meer precies wat de aanleiding was, maar Indy zei vandeweek iets in de geest van 'Sinterklaas is stom!'. Robin en ik keken elkaar aan en zeiden dat ze dat maar niet te hard moest zeggen, want als Sinterklaas het zou horen, zou ze geen cadeautjes meer krijgen. Ze was er weinig van onder de indruk, en antwoordde ad rem met: 'Nou en? Ik ben ook nog jarig toch?'. In al haar onwetendheid en onschuld gaf ze zo ineens het enige juiste antwoord. Het gáát niet om de cadeau's. Ik neem deze wijze les tot me en besluit me er maar niet meer te druk om te maken. We kunnen ons beter concentreren op een mooi inpakpapiertje.