donderdag 7 april 2016

Tranen

Op het moment dat je een kind krijgt, word je niet alleen overmand door een allesomvattende vorm van liefde, maar ook door angst. Het mooiste ter wereld overkomt je, en tegelijkertijd ben je bang het te verliezen. Zoals waarschijnlijk bij elke ouder gaan mijn ergste nachtmerries over het afscheid moeten nemen van mijn kinderen. Ook als ik niet slaap, krijg ik bij de gedachte eraan al tranen in mijn ogen. In het rijtje 'dingen die je je ergste vijand nog niet toewenst', staat het overlijden van een kind met stip op één. Niemand zou het mogen meemaken, en toch gebeurt het. 

Het mooiste jaar van mijn toch al erg leuke basisschooltijd, heb ik beleefd in groep acht. Vanaf de kleutergroep zat ik bij dezelfde kinderen in de klas, en die groep kinderen werden in het laatste jaar ondersteund en met veel humor klaargestoomd voor het voortgezet onderwijs door meester Stoker. Ik herinner me een heleboel uit die tijd; de gitaar in de klas, de grapjes, het voorlezen van de Cito-uitslag, en een bezoekje aan het circus. De hele school ging heen, en de meester nam zijn gezin mee. Hoewel wij maar een paar jaar ouder waren dan zijn drie kinderen, wierp ik me met een paar andere meisjes op als een soort oppas. Superschattig vond ik ze. In de jaren daarna zag ik ze nog wel eens lopen, we woonden later in dezelfde wijk, dezelfde straat. Ik kende de kinderen niet goed genoeg om ze te groeten, maar herkende ze altijd als de kinderen van meester Stoker.

Meester Rob Stoker overkwam het. Hij moest afscheid nemen van zijn middelste kind, zijn oudste dochter, Kim. Niet door een ziekte, niet door pech of overmacht, maar door moord. Moord. Het woord alleen al bezorgt me rillingen. Er is een idioot geweest die haar willens en wetens van het leven heeft beroofd. Niet alleen is een jong leven afgepakt, maar ook zijn de levens van de achterblijvende gezinsleden ontwricht. Verwoest is misschien een beter woord.

Ik kan het me nog zo goed herinneren, mijn broertje vertelde het me. 'Heb je het al gehoord?' Het moet in Emmen de meest gestelde vraag van die dag zijn geweest. Een gebeurtenis als deze heeft een enorme impact in een plaats als de onze. Het strafproces heb ik via de media gevolgd. Met belangstelling, en vaak met afschuw. Ik heb me afgevraagd hoe haar ouders zich staande konden houden. Hoe zou het er aan toe gaan tijdens zo'n zitting? Zouden ze hun emoties de baas kunnen en het voor elkaar krijgen om zichzelf te beheersen? Ik zou de dader, de moordenaar van mijn kind, niet kunnen aanzien denk ik. Zonder twijfel zou ik mezelf in zo'n situatie niet in de hand kunnen houden. 

Rob Stoker schreef er een boek over waarin hij een kijkje in zijn hoofd geeft. De vragen die wel eens in mij op waren gekomen, beantwoordt hij. Ongenuanceerd, snoeihard. Ik las het in één zucht uit, met betraande ogen vanaf de eerste pagina. Ik heb veel geleerd over de rechtsgang in Nederland, die ik op zoveel punten oneerlijk vind. Het boek ademt verdriet, pijn, ongeloof, frustratie, onmacht, maar bovenal liefde. Liefde van een vader voor zijn mooie dochter. 

'30 messteken' van Rob Stoker is een boek met een hartverscheurend script, maar het móet gelezen worden.