Sekse

Iedereen die denkt dat ik hier een boekje ga opendoen over ons seksleven, moet ik gelijk teleurstellen. Of juist geruststellen. Dat zal ik niet doen.

Indy is op de leeftijd waarin ze het verschil tussen jongens en meisjes door krijgt. Dat beperkt zich niet alleen meer tot 'jongetjes hebben broekjes aan en ik heb ook rokjes en jurkjes', maar komt tot uiting door ongegeneerd de lichamelijke verschillen te benoemen. Gelukkig meestal alleen thuis overigens, en vooral als ze in bad zit met Morris. 
'Hey, wat is dat nou mama?', vroeg ze laatst terwijl ze met haar ogen Morris' piemeltje aanwees. Ik wilde net antwoord geven, maar het was niet meer nodig. Ze deed het zelf al. 'Isse grapje mama, ik weetet toch allang! Isse piemootje'. 

Dat ons kleine meisje groot aan het worden is, dat wist ik al. Maar dat dit ook bij 'groot worden' hoort, had ik me nog niet gerealiseerd. Ik antwoordde dat dat inderdaad klopt, en greep dit moment aan om er maar een pedagogisch verantwoord momentje van te maken. Waar ik net 'Les 1 - de geslachtsdelen' wilde instarten, was zij al toe aan 'Les 2 - wat de geslachtsdelen doen'. Ik heb het maar beperkt tot 'plassen'. De komende pak em beet 13 jaar lijkt me dat wel voldoende. Ze wilde wel even zien hoe dat dan werkte, dus pakte ze bijna het piemeltje tussen duim en wijsvinger vast. Let wel, bijna. Ik kon het nog net voorkomen door te zeggen dat dat zeer zou doen. Gelukkig heeft ze een groot meelevend vermogen, dus omdat ze dat zielig vond, trok ze haar hand weer terug. 

Het verschil tussen jongen en meisje was dus al bekend. Dan nog 'groot en klein'. Een tijdje terug kwam ik uit de douche en was me op de slaapkamer aan het aankleden. Indy zat op het bed en zat me wat glazig aan te kijken. Ze ging er maar bij staan, zodat we op gelijke hoogte stonden. 
'Hoe heet die mama?'. 
'Dat zijn borsten lieverd.' 
'Oh ja, worsten.'
Ze was even stil. Keek naar mij, vervolgens naar zichzelf en kwam tot de volgende conclusie: 'Ik heb niet worsten.' 
Ik moest stiekem erg om haar lachen, en heb gezegd dat zij die ook krijgt als ze later groot is. Ze kwam niet verder dan: 'Maar ik ben toch een grote meid mama?' 
'Ja schat, maar nóg groter'. 
Ik kreeg geen reactie meer. Ze sprong van bed om weer met Morris te gaan spelen. 

Dit is nog maar het begin. We gaan waarschijnlijk nog heel vaak vragen krijgen waar we voor de beantwoording even over moeten nadenken. Kom maar op, ik ben er klaar voor en heb er zin in. De kinderen mogen ons alles vragen en ik zal nergens een lulkoekverhaal van maken. Geen ooievaar, geen bloemetjes en ook geen bijtjes. Zo ver is het echter voorlopig nog niet. 

De jongens op de peuterspeelzaal zijn nog bijna allemaal stom omdat ze puzzels op de grond gooien wat veel lawaai maakt. Of omdat ze hard schreeuwen. Het enige jongetje die ze wel leuk vond deze week, was leuk omdat hij een mooie trui aan had. Heerlijk ongecompliceerd zoals ik het de komende jaren nog wel even wil houden. 

Talent

Ik ben niet gezegend met een enorme bak aan talent ergens voor. Het is ook niet zo dat ik helemaal niks kan, maar ik blink niet echt ergens heel erg in uit. Zo heeft mijn broertje bijvoorbeeld heel veel humor en kan mijn zus echt álles maken met de naaimachine. Ik denk, dat als de 3D-printer over een paar jaar in ieder huis te vinden is, zij hem niet nodig heeft. Ze maakt zelf alles wel met de naaimachine. Ik geloof niet dat ik ook zoiets heb, of heb het gewoon nog niet ontdekt. Ik ben er wel al achter wat ik níet kan.

Afgelopen week werd het me weer eens duidelijk dat ik écht niet kan koken. Van een eenvoudig Hollands potje spinazie met gekookte aardappels en een slavinkje, kan ik nog een puinhoop maken! Op zich is dat ook een talent trouwens. Meestal gaat het al mis bij de portionering. Of ik schil voor een weeshuis aan aardappels, óf het is veel te weinig. Oefening baart echter kunst, dus dit keer ging dat eens goed. Alleen dan de uitwerking nog. 

Terwijl het water op de aardappels al een tijdje kookt, zet ik het vuur onder de spinazie aan. Laag vuur, want het moet natuurlijk niet aanbranden. De kinderen hangen ook om me heen, en aangezien koken en kinderen niet samen gaan, loop ik met ze mee naar de kamer om de televisie aan te zetten. Ik laat me afleiden, en als ik weer naar de keuken loop en de spinazie doorroer, merk ik dat er onderin de pan, ondanks het lage vuur, toch een verbrandingsproces in gang is gezet... Zó jammer. Ik check de aardappels ook nog even, want weet me van vroeger te herinneren dat aardappels heel goed kunnen droogkoken. Inderdaad, dit 'talent' heb ik niet van een vreemde. Hoewel ze het zelf zal ontkennen, kookten de aardappeltjes van mijn moeder vroeger zeker één keer in de week droog. Of eens in de twee weken. Wel vaak in ieder geval. Mijn aardappels zwemmen nog ruim in het water, dus ik doe toch iets goed. Als Robin voorbij loopt wijst hij me er subtiel op dat het vlees nu wel in de pan moet omdat het anders niet op tijd gaar is. Hij heeft gelijk. Dat weet ik best. Toch kan ik niet voorkomen dat ik een tikkeltje geïrriteerd raak en vraag hem me maar geen goedbedoelde adviezen te geven. Hij vraagt nog of hij moet helpen met de slavinken, en na een kort maar bondig: 'Nee, dat kan ik zelf wel', bonjour ik hem de keuken uit en de garage in. 

Je raadt het al, de slavinken kwamen licht aangebrand op de borden terecht. Het gekookte eitje waar Indy om vroeg is nog wel gelukt, maar het is ook echt iets voor mij om een snot-ei op tafel te zetten. Zucht. Ik kan het écht niet. Ik heb er over nagedacht, en ik weet ook waarom. Ten eerste is het blijkbaar erfelijk bepaald, en ten tweede komt het omdat ik gewoon niet zo van groente hou. Natuurlijk eet ik het omdat het belangrijk is, maar ik kan me niet herinneren dat ik Hollandse pot ooit écht lekker heb gevonden. 

Aan tafel aten de kinderen braaf de bordjes leeg zoals altijd. Al zet ik een versgemaakt moddersoepje neer (waar ik overigens wél heel goed in ben), dan zouden ze daar nog steeds hun vingertjes bij aflikken. Heel dankbaar, want ik hou op die manier toch een beetje een goed gevoel over aan mijn kookkunsten. Robin had er zichtbaar meer moeite mee. Onder het mom van 'hij is nog niet vol', gaf hij Morris nog wat van zijn eigen 'prak'. Morris blij, Robin blij, en ach, ik ook best blij. 

Er rest mij nu nog maar één vraag. Roob, wil je me de volgende keer alsjeblieft de keuken uit sturen als ik weer eens eigenwijs sta te doen?

Worstelen

Ik ben het type moeder dat licht hysterisch wordt van Sinterklaas. Een paar weken geleden liet ik het ook al doorschemeren; ik ben echt gék op het hele feest. Afgelopen maandag was het (eindelijk) zo ver, de allereerste aflevering van het Sinterklaasjournaal 2013 werd uitgezonden. 

Waar mijn hart al de halve dag traditioneel vol verwachting klopte, werden de kinderen er niet warm of koud van. Morris is natuurlijk nog wat jong om rustig te komen zitten om televisie te kijken. Baby TV of Bubble Guppies houdt hij 's ochtends nog ongeveer 45 minuten vol, maar daarna wil hij toch liever spelen. Op zich een hele prettige eigenschap, alleen zou het fijn zijn als hij de komende drie weken om 18.00 uur even een televisie-junk wordt. 

Indy zou daarentegen rustig de hele dag televisie kunnen kijken als we dat toe zouden laten. En hoewel ik zo hard mijn best doe om het Sinterklaas-enthousiasme op haar over te brengen, lijkt het alleen maar averechts te werken. Hoe harder ik roep dat ze 'moet' komen kijken omdat het zo leuk is en zo spannend of Sinterklaas wel op tijd in Groningen aan komt, hoe harder ze weg rent. 

Terug naar afgelopen week. Ik weet niet meer precies wanneer het was, maar ik had gezorgd dat we op tijd klaar waren met eten, had een kleedje op de grond gelegd en was helemaal klaar voor de dagelijkse update van Dieuwertje Blok. Om 18.00 uur exact ging de televisie aan. Ik groeide van trots toen ik Indy een soort peuter-nasynchronisatie van de voice-over hoorde doen: 'Dit isse Sintesjaal met Diebele Bwok'. YES ze vindt het leuk! Maar bij het eerste beeld van de goedheiligman stond ze op om op de bank te gaan liggen. Niet om daar gezellig verder te kijken, maar met haar kont naar de televisie gekeerd en, nog erger, met haar vingers in haar oren. Ik besloot er geen aandacht aan te besteden. 

Door mijn verbazing over Indy's gedrag had ik een klein stukje gemist, maar ik herpakte mijn concentratie. Ik zag nog net hoe Lenie 't Hart met een warme Pieterburen-sjaal om iets vertelde over Gronings 'kouk happ'm'. Vlak daarna vertelde Sjoerd Pleijsier over de reden van Sint's keuze voor Groningen. Nu werd ik gestoord door een klein jongetje genaamd Morris die even vergat dat ik zijn moeder was, maar me aanzag voor een klimrek. Ik probeerde wanhopig om hem van me af te schudden, maar ondertussen dacht hij dat het een spelletje was geworden, en begon ook aan mijn haar te trekken. Er was maar één mogelijkheid, en dat was me overgeven. 

Indy verplaatste zich ondertussen ook weer naar het kleed en zo werd ik in stevige houtgreep gehouden door een mini- en een maxipeuter. Ik kreeg er de slappe lach van, wat voor nog meer energie bij de kinderen zorgde. Hier kan natuurlijk geen Sinterklaas tegenop, zelfs niet als hij een leger Pieten meeneemt. 

's Avonds, toen mijn worstelkampioentjes op bed lagen, heb ik de aflevering nog maar even nagekeken op de iPad. Lang leve Uitzending Gemist. En nu maar afwachten en hopen dat Sinterklaas morgen op tijd in Nederland aankomt. Met of zonder staf. 

Slaap

De rode draad in ons leven is op het moment 'slaap'. Of beter gezegd, een tekort aan slaap. Ik kan me eigenlijk niet herinneren wanneer de kinderen voor het laatst allebei na half 7 's ochtends wakker waren. Eerlijk gezegd twijfel ik of dat ooit al is voorgekomen. Ik ben absoluut geen klager, maar elke ochtend voor dag en dauw wakker zijn begint me behoorlijk te irriteren. Gisterochtend was Morris om 6 voor half 5 wakker. Omdat ik weigerde om op dat tijdstip al beneden te gaan zitten, wilde ik nog een keer proberen om hem weer in slaap te krijgen. Ik besloot naar beneden te gaan om een flesje melk te halen. De laatste keer dat hij daar in trapte kan ik me ook al niet meer herinneren, dus ik was niet erg hoopvol. Terwijl ik erachter kwam dat er geen melk meer in de koelkast stond, hoorde ik Mos steeds harder huilen. Op mijn blote voeten haalde ik een pak melk uit de steenkoude garage, en toen de magnetron na 40 seconden eindelijk klaar was, maakte ik dat ik weer naar boven kwam.

Ik baalde van het tijdstip, maar stiekem was het ook best heel fijn om weer even met mijn kleine man op de schommelstoel te zitten. Ik genoot echt van deze 'Mos en mama-bubbel', maar een geluid aan de andere kant van de muur prikte dwars door onze bubbel heen. Morris hoorde het ook. Hij liet de fles los, en zei: 'PAPA!'. De romantiek tussen moeder en zoon werd abrupt verstoord door een hele harde scheet van Robin! Best jammer. Ook voor Morris, want ik was ineens weer terug op aarde, en legde hem weer in z'n ledikant. Geruisloos sloop ik weer naar bed. Het werkte, want pas om kwart voor 7 meldde hij zich weer. Indy was toen inmiddels wel al een uur wakker, maar die was lekker op ons grote bed gaan liggen. Televisie aan, mama weer 'uit'. Prima.

Helaas voor Robin en mij wil het uitslapen dus nog niet zo lukken, maar gelukkig gaat het avondritueel fantastisch! Morris slaapt instant als hij zijn bed ziet. Nadat hij een schone luier heeft en zijn 7 tanden tellende gebitje weer fris gepoetst is trek ik hem zijn slaapzak aan en leg ik hem met een kus op bed. Dat is het. Indy heeft een iets uitgebreider scala aan gewoontes voor het slapen gaan. Plassen, tanden poetsen, pyjama aan, voorlezen en al voordat het verhaal afgelopen is, stroopt ze haar mouwen op voor het op zichzelf staande kriebelritueel. Rechterarm, linkerarm, buikje, rug en haartjes. Met een beetje mazzel slaapt ze dan, maar meestal geef ik haar een kus en hoor ik met een zacht stemmetje 'weltlusten mama, houe jou.'

Heel af en toe echter, weigert ze elke vorm van rust en gaat ze volop in verzet. Zo ook vanavond. Op het moment dat Indy in de gaten had dat het tijd was om naar bed te gaan trok ze de trukendoos open. Ineens moest er geknuffeld worden. Hoewel het verstandiger zou zijn geweest om deze afleidingsmanoeuvre meteen de kop in te drukken, kan ik mijn zwak voor een dikke pakkerd niet negeren. Als ik haar zeg dat ze papa een kus moet geven, wil ze dat niet en als we dan maar zonder kus naar boven gaan, wil ze het ineens wel. WAT irritant! Halverwege de trap bedenkt ze zich dat ze voorgelezen wil worden uit het boek dat ze uit de peuterspeelzaal-bieb heeft geleend. Weer terug, boek gepakt, en wederom op naar boven. Plassen wil ze natuurlijk niet, want zoals ze zelf zegt: 'De plas isse op, mama.' Gelukkig weet ik haar er uiteindelijk van te overtuigen dat dat niet zo is, en als ze gaat zitten zegt ze: 'Ik benne nieuwd'. Natuurlijk stroomt er het één en ander de wc in. De koningin complimenteert me met mijn kennis: 'Hoe weet jij dat nou weer mama? Knap hoor, benne tlots op jou!'. Jaja wijsneus, ga nou maar naar je bed. Na het tandenpoetsen vraag ik haar een pyjama aan te trekken. Omdat haar pyjama's in de was zitten, of nog beneden liggen, geef ik haar een grijze joggingbroek. Ze lokt een discussie uit omdat ze deze zogenaamd niet mooi vindt, maar dat lukt haar niet. Ik ben er klaar mee. Dan het voorlezen. Elke pagina krijgt een uitvoerige analyse. Er mag NIET verder gelezen worden, tot ze alle kleuren en vormen heeft benoemd. Ik ben blij dat ze zich bij het kriebelen snel over geeft. Ik ben nog niet eens aan haar rug toegekomen als ze al slaapt. Eindelijk, weekend.

Mijn ogen staan op standje 'slapen', dus ik duik er zo maar vast in. Gelukkig doet Robin morgen de 'ochtendshift', dus ik kan wat langer blijven liggen. Harde scheten of niet, dat doet hij super goed!

Brief aan Indy

Lieve Indy,

1 maart 2010 was voor papa en mama een hele bijzondere dag. We kwamen er toen achter dat jij in mama's buik zat en dat het vanaf dat moment nog ongeveer 8 maanden zou duren voordat je in ons leven zou komen. Je gunde mama een hele fijne en onbezorgde zwangerschap en in de nacht van 2 op 3 november, 3 dagen voor de uitgerekende datum, diende je je aan. Het werd een hele lange dag en hoe makkelijk de afgelopen (bijna) 40 weken ook waren verlopen, hoe zwaar ik het die bewuste dag kreeg. Het was al ver in de avond toen bleek dat je het benauwd kreeg in mama's buik en er heel graag uit wilde. Mama kreeg dat in haar eentje niet voor elkaar, dus kwam de gynaecoloog met wat gereedschap helpen. Om 22.45 uur was je er. Je was blauw en het duurde best lang voordat je huilde. Er stonden 5 mensen om me heen om jou op gang te helpen met slangetjes en spuitjes, maar ik heb ze amper gezien. Ik had alleen maar oog voor jou. Je was het mooiste kindje dat ik ooit had gezien met prachtige donkere haren, bolle toet en een heel schattig klein neusje. De dokter vertelde dat je een meisje was, en we hebben je Indy Jannieke genoemd. Vernoemd naar je opa's en oma's Nico en Janny en Jan en Anke. Papa hield mijn hand vast en ik zag in zijn ogen wat ik ook voelde: pure liefde uit een hele nieuwe categorie.

Met de 9 pond die je woog bij de geboorte had je wat reserves en dat was te merken. Als er één woord is die jou in de eerste weken van je leven het beste kon omschrijven, dan is dat 'lui'. Je had niet erg veel zin om moeite te doen voor een vol buikje en dat deed je dus ook niet. Je huilde niet veel, maar bewaarde het allemaal tot papa thuis kwam uit het werk. In de vooravond nam je rustig de tijd voor je jengeluurtje. Ondanks dat was je een heerlijke baby. Je was ook een opvallende verschijning door je lange donkerbruine haren en grote donkere ogen. We hebben vaak de opmerking gehad dat je wel een halfbloedje kon zijn.

Het luie leerde je snel af. We waren supertrots dat je je zo snel ontwikkelde. Met 5 maanden kon je zitten, 2 maand later trok je je op en kon je aan de hand al goed mee lopen. Kort na je eerste verjaardag liep je helemaal alleen en met anderhalf jaar babbelde je er al flink op los. Toen Morris vorig jaar werd geboren heb je de taak van grote zus heel serieus op je genomen. Je leek heel goed te begrijpen dat je je op bepaalde momenten even rustig moest houden. Als Morris gevoed moest worden, ging je naast me zitten met je pop om haar ook 'de borst' te geven.

Je laat vlinders in mijn buik vliegen. Ze hebben een kleur die ik nog nooit eerder had gezien. Nog elke dag vervul je me met een warm gevoel als ik naar je kijk. Je krijgt me emotioneel door die ene mooie blik op te zetten. Het moederschap maakte me sterk, maar ook kwetsbaar. Als moeder wil je je kind tegen alles wat slecht is beschermen, maar ooit ga je je eigen beslissingen nemen. Dit zullen misschien niet altijd de juiste zijn, maar daar leer je van. Je bent nu nog klein, en volledig afhankelijk van ons. Er komt een tijd dat je ons niet meer op deze manier nodig hebt. Ik hoop dat wij je dan genoeg wijsheid hebben bijgebracht zodat je als krachtige en zelfstandige vrouw in het leven zult staan. Dat je vrienden zult hebben om plezier mee te maken, en zelf iemand vindt om net zo gelukkig mee te worden als wij zijn. We willen je stimuleren te gaan doen wat je leuk vindt en waar je goed in bent. Ik hoop ook dat je nooit vergeet, dat hoe oud je ook bent, je altijd op ons terug kunt vallen.

Toen mama een klein meisje was, schreef oma een gedichtje in mijn poëzie-album. Ik heb het honderden keren gelezen, zonder de betekenis ervan te begrijpen. Pas nu snap ik echt wat ze ermee bedoelde.

Ben je ver van huis mijn kindje, 
En je zoekt in donkere nacht 
Naar een haven om te rusten, 
Weet dat thuis je bedje wacht. 
Twee paar handen om te roepen 
En twee mensen die verblijd 
Om je thuiskomst zullen roepen 
'Welkom, welkom, lieve meid!' 
Altijd zijn er open armen 
Waar je rust en warmte vindt. 
Wat er ook gebeurt in 't leven, 
Thuis blijft steeds jouw haven, kind!

Een hele fijne 3e verjaardag lieve, mooie Indy. Ik hou van je!

Mama