Onverstandig

Wij wonen in een erg gezellige buurt. Het is zo'n straatje waar de leukste borrels spontaan ontstaan en onze tuin in de zomer af en toe algemeen bezit lijkt. In de winter overigens ook. Als er ijs ligt (we wonen aan het water) dan staat iedereen op het ijs, al dan niet met schaatsen aan, wordt er een vuurkachel aan gezet en zijn de handen vaak gevuld met hapjes en drankjes. Zo ver is het nu nog niet, de dagen zijn helaas vooral nog nat. Gelukkig betekent dat niet dat de gezelligheid ver te zoeken is.

Onze buurjongen is een beginnend DJ. Afgelopen week had hij z'n eerste draaiklus en de avond ervoor werd alle apparatuur getest, als een soort generale repetitie. De kinderen lagen op tijd op bed en ik besloot even een kijkje te gaan nemen. Gewapend met een lekker drankje kwam ik binnen, net op het moment dat Robin naar huis wilde gaan. Hij draaide zich ook maar weer om. Hoewel ik al regelmatig de muziek had gehoord, had ik de hele set samen nog niet gezien. Onze buurman is van het motto 'als je het doet, moet je het goed doen', en dat was te zien! Het klonk niet alleen fantastisch, maar zag er ook heel professioneel uit. 

Al gauw was mijn eigen meegebrachte (sterke) drankje op, en stapte ik over op de wijn. Zonder drank heb ik het over het algemeen prima naar mijn zin, maar ik ben niet vies van een alcoholische versnapering. Ik heb echter altijd last van mijn geweten als ik 'aan de drank' ga, terwijl de kinderen op bed liggen. Stel je nou voor dat er iets gebeurt en we naar het ziekenhuis moeten, dan mag ik niet rijden. Om nog maar te zwijgen van de volgende ochtend. Onze kinderen zijn geen uitslapers, en op één of andere manier ben ik altijd degene die er op zulke ochtenden als eerste uit gaat. Meestal neem ik daarom mijn verantwoordelijkheid door een sapje te drinken en op tijd naar bed te gaan. Maar deze avond won het duiveltje op mijn schouder het van het engeltje op de andere schouder. 

Voor ik het door had was de eerste fles wijn leeg, stapten we over op een andere soort, kwamen er nog een paar buren binnen, waarvan één met sushi, en werd het steeds gezelliger. Het was half 2 's nachts toen ik zag dat het al zo laat was. Mijn geweten begon toch weer op te spelen, en als ik mijn glas leeg had zou ik naar huis gaan. Zo was het plan. Echter, al heel snel vertelden de blauwe lampjes op de babyfoon me dat ik direct moest gaan. Ik zette het op een rennen en bij de voordeur kreeg ik door trillende handen van schuldgevoel, weinig licht en waarschijnlijk ook een beetje door de alcohol, de sleutel niet gelijk in het slot. Tot mijn verbazing hoorde ik bij binnenkomst dat het niet Morris was die huilde, maar Indy. Ze stond bovenaan de trap enorm te huilen en leek blijer dan ooit om me te zien. 

Ik nam haar mee naar haar kamer en gelukkig was ze snel stil. Ze wilde niet alleen in haar bed achterblijven en smeekte me bijna om bij ons in bed te slapen. Robin was toch nog bij de buren, dus ik vond het goed. Kon ik ook nog iets doen om het goed te maken met haar. We lagen heerlijk tegen elkaar aan toen de kamer om me heen begon te draaien. Het was lang geleden dat ik dit had gevoeld, maar ik herkende het. Het duiveltje op mijn schouder lachte me ontzettend uit toen ik boven de wc hing, en ik beloofde het engeltje om dit nooit weer te doen. 

Een paar uur later maakte Indy me wakker. Ze kwam uit haar eigen kamer, en Robin lag naast me. Geheel volgens verwachting was er geen beweging in hem te krijgen, dus sleepte ik mezelf uit bed om met Indy naar beneden te gaan. Met een brak hoofd maakte ik een ontbijtje voor haar, maar moest er zelf nog niet aan denken om iets te eten. De gedachte alleen al maakte me misselijk en voor ik het wist stond ik weer kokhalzend boven het toilet. Ik bedacht me dat ik een ontzettend leuke avond had gehad, maar dat dit het niet waard was geweest. Met de kerstdagen en oud en nieuw voor de deur nam ik me voor om dit niet nog een keer te laten gebeuren. Ik had me nog nooit zo'n slechte moeder gevoeld. 

Indy stond in de kamer voor me klaar met een mandarijntje. 'Dat helpt echt hoor, mama, als je ziek bent.' Ik gaf haar een knuffel en at het op. Binnen een half uur voelde ik me al een stuk beter. Wat een wijsheid voor een meisje van 3. Daar kan ik ook wel wat van gebruiken...

Rampdag

Je hebt van die dagen, die je het liefst zo snel mogelijk weer vergeet. Vandaag had ik er zo één. Het begin was enorm veelbelovend. Ik werd wakker van de wekker, wat op zich al een vreugdedansje waard is. De kinderen sliepen tot een uur of 7. En toen begon het. Het ongeluk van vrijdag de 13e is in huize Bating uitgesteld tot donderdag de 19e.

Indy had op de peuterspeelzaal een kerstontbijt. Snel in de kleren dus, haar bruine lokken in de plooi, en Morris enigszins toonbaar maken. Ik stond al buiten met de kinderen bij de auto, toen ik op de automatische piloot de autosleutel uit mijn jaszak wilde halen. Huissleutels, Labello, zakdoek. Geen autosleutel. Toch in de hal waarschijnlijk. Ook niet. Ondertussen tikte de klok door, dus ik pakte gauw de reservesleutel. Terwijl ik Indy ervan probeerde te overtuigen dat ze haar volumeknop een beetje naar beneden moest bijstellen vanwege het vroege tijdstip, voelde Morris vrijheid. Met zijn korte pootjes rende hij als Churandy Martina de oprit over. Zijn beentjes gingen net iets sneller dan zijn voetjes konden bijhouden, dus hij struikelde. Indy gauw de auto ingestuurd, en ik naar Morris om de schade op te nemen. Broek vies, maar verder niks aan de hand. Traantjes drogen, kusje erop, en in de auto. Protest alom. Hoe kon ik denken dat hij zomaar zou gaan zitten? 

Ik moest nog even langs de supermarkt, dus de buggy moest mee. Deze zou in de garage moeten liggen, maar ik zag hem niet. Aaargh, waarom zit het niet gewoon even mee? Dan maar de grote kinderwagen in de auto. Dit wilde ik natuurlijk allemaal veel te snel, waardoor mijn nagel scheurde. Op zich niet erg, alleen scheurde het tot diep in het vel. Het deed zeer en begon te bloeden, maar we vertrokken toch maar. 

Eenmaal op 'school' besloot ik er verder een mooie dag van te maken, wat redelijk lukte voor de eerste drie uur. Maar tijdens de lunch kwam die donkere wolk boven mijn hoofd weer terug. Morris had duidelijk geen zin om te eten. Na eerst twee hapjes uitgespuugd te hebben, besloot hij alles maar op de grond te gooien. Hij was overduidelijk meer aan slapen toe dan aan een broodje, dus ik bracht hem naar bed. 

Ik had net één hap van mijn broodje gehad, toen Indy aankondigde dat ze naar de wc moest. Na deze sanitaire stop, zag ik Sam de poes onder de eettafel zitten. Mét mijn broodje, maar zonder het lekkere plakje rollade dat er tussen zat. Die zat al in haar buikje. Ze kon nog net mijn broodje aflikken voordat ik haar naar buiten bracht. Een nieuwe boterham dus. Het was me blijkbaar niet gegund, want geheel per ongeluk tikte Indy haar melkbeker om. Na het opruimen vroeg ze me of ze in de woonkamer een puzzel mocht maken. GRAAG! Kon ik even rustig eten.

Gisteren waren Robin en ik beide met flink gevulde kerstpakketten thuis gekomen. Alle producten konden we niet kwijt, dus ik wilde de keukenlades even opruimen om ruimte te creëren. Alles eruit, sopje erdoor, herordenen en eventueel overgedateerde spullen weggooien. Heerlijk dankbaar werk. Ik kwam nog wat kerstpakketspullen van voorgaande jaren tegen, allemaal nog lang niet over datum. Zo zitten we voorlopig goed in de knakworstjes, en hebben we van drie opeenvolgende jaren stoofpeertjes staan. Ineens wist ik wat we volgende week op het kerstmenu moeten zetten. 

Vanuit de kamer hoorde ik ineens een geluid dat ik niet direct kon plaatsen. Ik stak mijn hoofd om de hoek om te kijken en zag nog net de lancering van onze kerstboom. Indy probeerde volgens eigen zeggen haar nieuwe peuterspeelzaal-kerstbal ergens anders (lees: hoger) in de boom te hangen. Ze kon er niet goed bij, daarom klom ze er maar in. Ze schrok enorm en huilde, beter gezegd, gierde het uit. Na razendsnelle analyse kwam ik er achter dat alle ballen nog heel waren. Gelukkig maar. Door Indy's geluid werd Morris wakker en ik besloot hem eerst maar op te halen. Er niet aan denkend dat Indy nu klem stond tussen de televisie en de kerstboom, waardoor ze nog harder begon te huilen. 

Zo goed en zo kwaad als het ging tilde ik de boom weer overeind en ik was blij dat we een nepper hebben. Die zijn zo lekker naaldvast. Indy voelde zich ondertussen heel schuldig, en wierp zich op als hulpje. Ze moest en zou mij helpen met opruimen, ook al was ik daar verre van gelukkig mee. Het duurde -geheel in lijn der verwachting- maar even voordat er toch een kerstbal sneuvelde. Ik stond op het punt om Indy een standje te geven, maar op slinkse wijze lukte het haar wederom om me af te leiden. 'Wat heb je eigenlijk een mooie trui aan trouwens, mama.' Ik kon niet anders dan lachen.

Onderweg naar de bijkeuken om de stofzuiger op te halen kwam Morris me stralend tegemoet met in zijn ene hand een leeg zakje en in zijn andere hand een wit bolletje. Eén wit bolletje, maar er zaten er nog zeker vijf of zes in. Die lagen keurig gelijkmatig verdeeld in de keuken op de grond. Natuurlijk, door het omvallen van de kerstboom, ben ik helemaal vergeten dat de keukenlades nog open stonden. Ik heb er geen moment meer aan gedacht dat Mos er wel eens een ravage van zou kunnen maken. Alweer had ik een 'het kon erger-momentje'. Naast de bolletjes lag namelijk een geopende zak met macaroni en dat was véél vervelender geweest. 

Ik besloot er maar om te lachen. Morgen gaat het vast beter. Eerst maar eens kijken hoe die boom weer gefatsoeneerd moet worden. Er is weliswaar slechts één bal kapot, maar op mysterieuze manier zijn er een handvol ophanghaakjes verduisterd. Da's knap lastig ophangen. Misschien moet ik het advies van een vriendin maar opvolgen, en de stoofpeertjes in de boom hangen. 

Voetbal

Zo eens in de zoveel jaar krijg ik het weer te horen. In de supermarkt waar ik als 15-jarige werkte begon het. Ik stond op de groente-afdeling en aangezien de aardappels ook bij die afdeling hoorden, sjouwde ik rustig rond met de kisten van weet ik veel hoeveel kilo. 'Je past zo prima tussen de kerels.' Later in de kroeg waar ik achter de bar stond, ook. Het was volgens mij de toenmalige bedrijfsleider die de vergelijking trok tussen mij en een man-persoon. En niet lang geleden was het één van mijn huidige collega's die me 'net een kerel' noemde. Hoewel ik echt vind dat ik wel een vrouw-vrouw ben, zal er wel een kern van waarheid in zitten. 

Ik hou van tutten, hoge hakken en wijn. Heel vrouwelijk. Maar ik kan ook heel hard boeren, heb af en toe wat platte humor en ik kan lachen om Southpark en Beavis & Buthead. Heel mannelijk. Er zijn ook hele mannelijke zaken die ik vrouwelijk benader. Neem nou voetbal. 

Deze week was er een spannende Europa League-wedstrijd op televisie, tussen AC Milan en Ajax. Daar kan ik nou echt niet warm van worden. En eigenlijk vind ik dat zelf wat raar, want in de aanloop naar een EK of WK, ontpop ik mezelf altijd binnen no-time tot de vrouwelijke Jack van Gelder van Emmen en omstreken. Van elke speler weet ik dan of ze een basisplek verdienen en waarom. Ik zorg voor een kek oranje outfitje, het liefst voor elke wedstrijd iets anders. En zelfs de nagels worden keurig in de nationale kleur gelakt. Want dat hoort zo. Als een echte vrouw ben ik overigens niet realistisch, maar slechts chauvinistisch. 

Robin dacht waarschijnlijk hetzelfde, want hij vroeg zich hardop af waarom ik de Europa League niet leuk vind, maar straks tijdens het WK wel als een hysterische wannabe-voetbalkenner drie weken lang bijna alle wedstrijden volg. Het antwoord is niet zo moeilijk. Het spel, of de sport op zich vind ik leuk, daar ligt het niet aan. De spelers, daar ligt het ook zéker niet aan. Het zijn de supporters. Ik heb een ontzettende aversie ontwikkeld tegen clubtoernooien (dit zal wel weer een hele vrouwelijk term zijn), vanwege de supporters. Of eigenlijk de hooligans. Ik vind dat er een groot verschil is tussen liefde voor je club hebben, en daar zo ver in gaan, dat je anderen ervoor uitscheldt. Of erger, neersteekt of -schiet. Ik begrijp dat niet. 

Voorafgaand aan de wedstrijd van afgelopen week, las ik dat er voetbalfans waren neergestoken in Milaan. Ik vraag me af, wie heeft hier iets aan? De Ajax-supporters die veel geld hebben betaald voor de reis naar Milaan, en de wedstrijd nu moesten missen? Of de daders, die opgepakt zijn en de wedstrijd ook niet konden zien? Misschien brengt het neersteken van een supporter van de tegenpartij wel zoveel voldoening, dat de wedstrijd er eigenlijk niet meer toe doet. Het kan aan mij liggen, maar zulke verhalen zie je zeer zelden tijdens een landentoernooi. Dan lijken Feyenoord, Ajax, of PSV-fans hun eigen club even vergeten en staan ze bijna hand in hand om oranje aan te moedigen. Vrede op aarde, bijna Nobelprijs-waardig. 

Bij andere sporten zie je het niet, dat clubliefde omslaat in haat. Ik heb tenminste nog nooit iets gelezen over hockey- of tennisfans die elkaar er op gewelddadige manier van probeerden te overtuigen dat hun eigen club beter was. Het kan dus wel. 

Dus, in het kader van de kerstgedachte heb ik een idee. Als alle hooligans tijdens het komende WK nou eens goed onthouden hoe het moet, dan zal de sfeer rondom de Europa League 2014 een stuk gemoedelijker zijn en ga ik dat misschien ook nog leuk vinden. 

Is naïviteit ook een typisch vrouwelijke eigenschap?

Ongelukje

Indy heeft vanavond een ongelukje gehad. Niks ergs, ze is er zonder schade vanaf gekomen. Haar onderbroekje helaas niet.

Ik had vandaag gewerkt en kwam, na een bezoekje aan de supermarkt om pizza en een zak witte bolletjes te scoren, thuis in een lekker warm en gezellig huis. Héérlijk vind ik het om al in de hal omver gelopen te worden door twee overenthousiaste kinderen. Armpjes om me heen en een oorverdovend 'mamaaaaaa!'. Aan de keukentafel zat Robin ook nog eens, die voor het eerst deze week eerder thuis was dan ik. Hallo weekend!

Robin en ik namen de dag door en ik merkte dat we met elke zin harder begonnen te praten. Indy en Morris zaten achter ons te spelen en ze hadden zoveel lol dat wij elkaar bijna niet meer konden verstaan. Indy's nieuwe sjaal werd het slachtoffer van een hysterisch spel tussen broer en zus. Hij werd rondgeslingerd alsof het een 'touwtjespring-touw' was en als Morris los liet volgde er een oorverdovend geschater. 

Een 'film-waardig' tafereel, dus ik stond gauw op om de filmcamera te halen. Ik ben geen wereldwonder in het schemerlicht, en natuurlijk kon ik hem niet vinden in het veel te donkere kastje. Als een malle trok ik het kastje half leeg en op de tast vond ik de camera uiteindelijk toch. Ik rende terug naar de keukentafel en zette de camera aan. 

Indy heeft de sjaal weer in haar handen en ze wil nét het andere uiteinde aan Morris geven, als ze zegt: 'Ik heppe broek inne broek!' Dat is een vreemde uitspraak. Ongeveer 15x per dag roept ze: 'Ik heppe broek inne naad!', maar deze variant kennen we nog niet. We kijken haar vragend aan en ze herstelt zichzelf: 'Nee, ik heppe poep inne broek!' Van achter de camera verslik ik me bijna van het lachen en ben zó blij dat dit allemaal op tape staat. Dit zijn de momenten die het later op feestjes goed gaan doen. De camera draait nog en ze begint zich alvast uit te kleden. Haar giletje welliswaar, die ze best aan had kunnen en mogen houden, maar voor het filmpje is het briljant wat ze doet.

Ik weet dat dit niet Robin's favoriete klusje is, dus ik werp me op om dit varkentje, of beter gezegd meisje, te wassen. Op de trap vraag ik haar hoe ze dit nou toch voor elkaar kreeg en of ze misschien dacht dat ze alleen een scheetje had. 'Nee hoor mama, was gewoon een poep.' En dat klopt. Ik zie de vangst in haar broekje, en moet weer lachen. 'Je hebt gewoon echt in je broek gekakt!', zeg ik. 

Zonder nadenken krijg ik een weerwoord. 'Gekakt? Nee hoor mama, dat is niet goed, dat rijmt niet. Ik heb inne broek gePOEPT!'