Trots

Met kleine kinderen leef je van mijlpaal naar mijlpaal. Zonder twijfel vind ik alles mooi en ben ik als mama overal trots op, maar er zijn momenten waarop ik even opgetild word. Los van de aarde en trotser dan trots. We hebben dat de afgelopen 3 jaar al regelmatig meegemaakt, maar afgelopen week kwamen daar een paar nieuwe hoogtepunten bij.

Indy komt zo langzamerhand in de 'ik wil alles weten-fase'. Toen ze afgelopen week haar met schoolbordsticker beplakte slaapkamerdeur aan het bewerken was, dacht ik iets te zien wat op schrijven leek. Dat zei ze ook: 'Inny isse grijven. Is mijn naam goed mama?' Ik sprong op, want herkende de leergierigheid die ik zelf ook had als kind. Hoewel ze het niet letterlijk zei, verstond ik tussen de regels door dat ze me vroeg om haar haar naam te leren schrijven. Ik analyseerde haar 'handschrift', maar kon er niet veel meer van maken dan een kartelrandje wat nog het dichtst in de buurt kwam van een dalende beurslijn. Omdat dit wel voor verbetering vatbaar was, en ze me er om had gevraagd, pakte ik een krijtje om haar haar eerste schrijflesje te geven. Gelukkig begint haar naam niet met de lastigste letter van het alfabet, dus we begonnen rustig met de 'i'. 'Dat isse makluk mama! Isse treepje met een tipje'. En inderdaad, binnen een paar minuten was ze al cum laude geslaagd voor de letter 'i'. Als ze in dit tempo door zou gaan, zou ze aan het einde van de dag mijn column voor me kunnen gaan schrijven. Zo'n vaart liep het natuurlijk niet, want de letter 'n' bleek al een veel grotere uitdaging. Ze maakte er iets van wat meer leek op de hoofdletter 'D', dus dit had nog wat oefening nodig. We hebben het daar eerst bij gelaten, en toen ze me de volgende dag liet zien dat ze het nog wist, heb ik haar ook de 'd' geleerd. Bij Robin's thuiskomst wilde Indy natuurlijk haar nieuwe 'trucje' laten zien. Zelden heb ik zijn gezicht zó vol ongeloof en trots gezien. Hij had waarschijnlijk (net als ik) geen idee dat een kind van haar leeftijd al in staat was om dit te kunnen. En al schrijft ze pas 75% van haar naam, we zijn ongelofelijk trots.

Indy is snel in haar ontwikkeling. Veel sneller dan Morris, die doet het op alle fronten allemaal wat rustiger aan. Zijn eerste tandjes kreeg hij toen zijn eerste verjaardag al in zicht was, zijn eerste verstaanbare woordjes klinken pas sinds kort, en waar Indy met 7/8 maanden al stabiel los kon staan, leerde Morris dat een maandje geleden ongeveer. Maar áls hij de smaak eenmaal te pakken heeft, dan gaat ie ook als een raket. Waar hij 4 maanden geleden tijdens onze vakantie nog hele dagen stil zittend op het speelkleed doorbracht, heeft hij in recordtempo het rijtje 'kruipen - gaan staan - lopen aan de hand - los staan - kleine stapjes' afgevinkt. Eergisteren heeft hij een nieuwe mijlpaal bereikt. Het enige wat ontbrak, was de intro van 'The eye of the tiger' op de achtergrond, maar verder was het plaatje helemaal perfect. Ik stond in de keuken, en mijn lieve kleine Mos kwam me vanaf de woonkamer tegemoet. Niet kruipend, maar lopend. Mijn hart sloeg even over en voor de tweede keer deze week was ik de meest trotse moeder van de wereld. Mijn zoon LOOPT.

Ik vind het fantastisch, maar krijg ook een beetje een weemoedig gevoel. Als je kind loopt, dan is hij definitief geen baby meer. Een nieuw begin betekent ook vaak ergens een eind. Trots of niet. Dit houdt in dat wij vanaf nu twee peuters in huis hebben. Dat is twee keer 'nee' als we iets vragen en twee keer 'niet zin in' als ze hun eten op moeten eten. Aan de andere kant ook vier armpjes om me heen als het knuffeltijd is en 4 beentjes die op me af stormen als ik thuis kom uit het werk. Het leven van een moeder van twee peuters is goed!