vrijdag 25 oktober 2013

Trots

Met kleine kinderen leef je van mijlpaal naar mijlpaal. Zonder twijfel vind ik alles mooi en ben ik als mama overal trots op, maar er zijn momenten waarop ik even opgetild word. Los van de aarde en trotser dan trots. We hebben dat de afgelopen 3 jaar al regelmatig meegemaakt, maar afgelopen week kwamen daar een paar nieuwe hoogtepunten bij.

Indy komt zo langzamerhand in de 'ik wil alles weten-fase'. Toen ze afgelopen week haar met schoolbordsticker beplakte slaapkamerdeur aan het bewerken was, dacht ik iets te zien wat op schrijven leek. Dat zei ze ook: 'Inny isse grijven. Is mijn naam goed mama?' Ik sprong op, want herkende de leergierigheid die ik zelf ook had als kind. Hoewel ze het niet letterlijk zei, verstond ik tussen de regels door dat ze me vroeg om haar haar naam te leren schrijven. Ik analyseerde haar 'handschrift', maar kon er niet veel meer van maken dan een kartelrandje wat nog het dichtst in de buurt kwam van een dalende beurslijn. Omdat dit wel voor verbetering vatbaar was, en ze me er om had gevraagd, pakte ik een krijtje om haar haar eerste schrijflesje te geven. Gelukkig begint haar naam niet met de lastigste letter van het alfabet, dus we begonnen rustig met de 'i'. 'Dat isse makluk mama! Isse treepje met een tipje'. En inderdaad, binnen een paar minuten was ze al cum laude geslaagd voor de letter 'i'. Als ze in dit tempo door zou gaan, zou ze aan het einde van de dag mijn column voor me kunnen gaan schrijven. Zo'n vaart liep het natuurlijk niet, want de letter 'n' bleek al een veel grotere uitdaging. Ze maakte er iets van wat meer leek op de hoofdletter 'D', dus dit had nog wat oefening nodig. We hebben het daar eerst bij gelaten, en toen ze me de volgende dag liet zien dat ze het nog wist, heb ik haar ook de 'd' geleerd. Bij Robin's thuiskomst wilde Indy natuurlijk haar nieuwe 'trucje' laten zien. Zelden heb ik zijn gezicht zó vol ongeloof en trots gezien. Hij had waarschijnlijk (net als ik) geen idee dat een kind van haar leeftijd al in staat was om dit te kunnen. En al schrijft ze pas 75% van haar naam, we zijn ongelofelijk trots.

Indy is snel in haar ontwikkeling. Veel sneller dan Morris, die doet het op alle fronten allemaal wat rustiger aan. Zijn eerste tandjes kreeg hij toen zijn eerste verjaardag al in zicht was, zijn eerste verstaanbare woordjes klinken pas sinds kort, en waar Indy met 7/8 maanden al stabiel los kon staan, leerde Morris dat een maandje geleden ongeveer. Maar áls hij de smaak eenmaal te pakken heeft, dan gaat ie ook als een raket. Waar hij 4 maanden geleden tijdens onze vakantie nog hele dagen stil zittend op het speelkleed doorbracht, heeft hij in recordtempo het rijtje 'kruipen - gaan staan - lopen aan de hand - los staan - kleine stapjes' afgevinkt. Eergisteren heeft hij een nieuwe mijlpaal bereikt. Het enige wat ontbrak, was de intro van 'The eye of the tiger' op de achtergrond, maar verder was het plaatje helemaal perfect. Ik stond in de keuken, en mijn lieve kleine Mos kwam me vanaf de woonkamer tegemoet. Niet kruipend, maar lopend. Mijn hart sloeg even over en voor de tweede keer deze week was ik de meest trotse moeder van de wereld. Mijn zoon LOOPT.

Ik vind het fantastisch, maar krijg ook een beetje een weemoedig gevoel. Als je kind loopt, dan is hij definitief geen baby meer. Een nieuw begin betekent ook vaak ergens een eind. Trots of niet. Dit houdt in dat wij vanaf nu twee peuters in huis hebben. Dat is twee keer 'nee' als we iets vragen en twee keer 'niet zin in' als ze hun eten op moeten eten. Aan de andere kant ook vier armpjes om me heen als het knuffeltijd is en 4 beentjes die op me af stormen als ik thuis kom uit het werk. Het leven van een moeder van twee peuters is goed!

vrijdag 18 oktober 2013

Verwend

Exact 3 jaar geleden was ik dik. Het was weliswaar voornamelijk plaatselijk, maar de 20 extra kilo's die ik aan het eind van mijn zwangerschap met me meezeulde logen er niet om. Ik had zo'n type buik waarvan men dacht dat er 2 baby's in zaten. Als ik in de spiegel keek vond ik het wel meevallen, maar kijkend naar foto's van mijn zwangere zelf, zat ik af en toe vol zelfmedelijden op de bank.
Ik was 37 weken zwanger toen ik me besefte dat de baby er klaar voor was. Alles zat erop en eraan en onze zoon of dochter was klaar voor zijn of haar leven. Nu ik nog. 9 Maanden geleden leek het een eeuwigheid bij ons vandaan, maar nu kwam de geboorte van ons kindje akelig dichtbij. Tranen en twijfels volgden, en ik probeerde mezelf ervan te overtuigen dat ik een goede mama zou worden.
In de 9 jaar dat Robin en ik op dat moment bij elkaar waren, hadden we het vaak over kinderen gehad. We wisten precies hoe we ze wilden opvoeden, en vooral hoe we het niet wilden doen. Het moest liefdevol zijn in ons huis en onze mini's zouden gestimuleerd worden om te doen wat ze leuk vonden. Één ding kwam vaak terug, en dat was dat we absoluut geen verwende kinderen wilden. Ze zouden op een 'normale' manier opgroeien, zonder overvolle agenda en 3 spelcomputers in de kast om uit te kiezen. De herinnering aan de keren dat we hier over hadden gesproken, maakte dat ik weer tot rust kwam. Met Robin aan mijn zijde zou het allemaal wel goed komen.
Inmiddels zijn we bijna 3 jaar verder en ik moet zeggen dat ik niet ontevreden ben. Vooral het liefdevolle gaat ons goed af, al zeg ik het zelf. Voor een kus en een knuffel gooi ik alles aan de kant, daar is bijna altijd tijd voor. Alleen dat niet verwennen, dat is zo makkelijk nog niet... De overvolle agenda is er nog niet, en er staan geen 3 spelcomputers bij ons in de kast. Maar afgelopen week kwam ik tot een hele nare ontdekking. Ondanks het feit dat Indy over 2 weken pas 3 jaar wordt, valt het nog niet mee om een verjaardagscadeau voor haar te verzinnen. Waar een fietsje of een keukentje veel gekozen cadeau's zijn op deze leeftijd, heeft ons verwende vrouwtje dit al. We willen wel graag iets duurzaams geven, en bij voorkeur niet iets waar ze over een paar maanden al op uitgekeken is. Als we Indy vragen wat ze zou willen krijgen, dan antwoordt ze steevast met: 'Net de trein op Mos'. Morris kreeg voor zijn verjaardag in augustus een houten treinrails met locomotiefjes, poppetjes, huisjes, bergen en station. Heel duurzaam, en waarschijnlijk goed voor jaren speelplezier. Indy wil er nu dus ook één. Lastig, hoe krijgen we haar daar nou weer van af?
Ik weet niet meer precies wat de aanleiding was, maar Indy zei vandeweek iets in de geest van 'Sinterklaas is stom!'. Robin en ik keken elkaar aan en zeiden dat ze dat maar niet te hard moest zeggen, want als Sinterklaas het zou horen, zou ze geen cadeautjes meer krijgen. Ze was er weinig van onder de indruk, en antwoordde ad rem met: 'Nou en? Ik ben ook nog jarig toch?'. In al haar onwetendheid en onschuld gaf ze zo ineens het enige juiste antwoord. Het gáát niet om de cadeau's. Ik neem deze wijze les tot me en besluit me er maar niet meer te druk om te maken. We kunnen ons beter concentreren op een mooi inpakpapiertje.

vrijdag 11 oktober 2013

Eten

Op de dagen dat Robin voor zijn werk in het hotel zit en ik ook moet werken, eten mijn ouders vaak bij ons thuis, of andersom. Héérlijk vind ik dat! Ik kan dan na het werk nog even lekker van de kinderen genieten en gewoon aanschuiven. Zo ook afgelopen woensdag. Halverwege de dag kreeg ik een Whatsappje van moeders: 'Lust je champignonsaus?' Na een afwijzende reactie krijg ik een alternatief: 'Zuurkool dan?'. Sjongejonge, het lijkt wel een restaurant met uitgebreide menukaart!! De rest van de kaart hoef ik echter niet te zien, want ik hou wel van zuurkoolstamppot! We eten het zelf nooit omdat Robin het niet lust, dus kom maar op! Bij binnenkomst ruik ik het al. Must be my lucky day, want we krijgen er een gehaktbal bij! Het grote stuk spek dat ook op tafel ligt is iets minder aan mij besteed. En niet alleen aan mij, zo wordt mij heel snel duidelijk! Indy haalt bijna overal haar neus voor op, ze heeft alleen interesse in de gehaktbal. Terwijl ik haar vriendelijk doch dringend verzoek om toch even van de lekkere stamppot te proeven, drukt ze binnen no time meer dan de helft van haar gehaktbal naar binnen. Ze zal wel hebben gedacht: 'Dat zit er alvast in! Nu kan mama me in ieder geval niet meer chanteren, dat ik de bal anders ook niet krijg'. Ze is zo dom nog niet. Op het moment dat ze opstandig en brutaal wordt, vind ik het tijd om in te grijpen. Maar even afkoelen in de gang, dat werkt meestal wel. Terwijl ik licht gefrustreerd mijn irritatie met mijn ouders deel, merkt mijn vader op dat hij het niet zo gek vindt dat Indy doet zoals ze doet. 'Dat heeft ze niet van een vreemde'. Ik wil bijna in de verdediging schieten, maar weet dat dat volkomen zinloos is. Hij heeft gelijk, ze is een exacte kopie van mij. Ik was altijd een moeilijke eter, en ben dat eigenlijk nog steeds. Een hoop basisproducten vind ik écht niet lekker. Ui, paprika, champignons... Het wordt door mij altijd overal vakkundig tussenuit gevist. Ik ben erg blij voor Indy dat ze wat dat betreft een stuk makkelijker is dan ik. Eigenlijk laat ze alleen tomaatjes staan, verder eet ze echt alles wat we haar voorschotelen. Ondertussen horen we vanuit de gang dat Indy nog steeds huilt, wat ze zelf nog even benadrukt. 'Mamaaaa, Inny huilt nog heel hard', versta ik tussen de tranen door. Ik sta op voor een kort gesprekje met mijn dochter, en mijn moeder zegt nog: 'Misschien lust ze het écht niet.' Indy probeert me iets van dezelfde strekking duidelijk te maken, en ik laat me (tegen mijn principes in) overhalen om dan maar een 'potje' voor haar open te trekken. Madammeke is bijna 3 jaar oud, maar lust nog erg graag babyvoeding. Soms best handig. Ze eet ervan alsof ze al weken niks heeft gehad, en tot en met de laatste lik verdwijnt alles in het buikje. Het voelt niet helemaal goed, maar soms is dat dan maar zo. Morris lust trouwens ook graag Olvarit-potjes. Net als zuurkool, spek, fruit van elk soort, vers brood, oud brood, gras, bloemblaadjes, de rits van zijn jas en kattenbrokken. Onze Mos lust echt álles. Hoe noem je zo iemand? Een omnivoor? Of gewoon een vreetzakje? Wat een lastige fase is dit zeg! Ik kan me niet herinneren dat we bij Indy ook zo op moesten letten. Indy was, en is, veel selectiever in wat ze in haar mond stopt(e). Ik hoop overigens dat ze die eigenschap nog heel lang vasthoudt, maar dat terzijde. Ik hou vast aan de gedachte dat het allemaal beter wordt. Er komt een tijd, wat niet al te lang meer duurt als het goed is, dat Morris een blaadje sla weet te onderscheiden van een groene plant. En zand van suiker. En pepernoten van kattenbrokken. As we speak krijg ik een kopje van Sam de poes, ze hoopt vast ook dat die tijd nabij is. Of ze heeft honger en vraagt me op deze manier om de brokjes weer op de grond te zetten. Dat zal het wel zijn. Arm beest.

vrijdag 4 oktober 2013

Feestdag

Al sinds de eerste keer dat ik over de Primark hoorde, stond die winkel hoog op mijn lijstje om een keer naartoe te gaan. Hoewel niet iedereen positief is over de grote modeketen met kleine prijsjes, vorm ik liever mijn mening na eigen ervaring. Maar zoals wel vaker als je in Drenthe woont, moet je dergelijke uitstapjes plannen. Het is een kleine 200 kilometer vanaf Emmen naar de dichtstbijzijnde Primark, dus tel maar uit je winst. Of eigenlijk verlies. Want hoe je het ook wendt of keert, hoe goedkoop de kleding daar ook is, dat kan natuurlijk nooit uit! Het gaat echter om de beleving. De verbazing was een aantal keren toch behoorlijk groot toen ik zei dat ik nog nooit bij Primark was geweest. Ja, lieve mensen, ik ben een Primark-maagd. Who cares? Ik in ieder geval niet, maar mijn nieuwsgierigheid was wel gewekt. Hoog tijd voor een Borchers-vrouwen-uitje. Zus Sabine haakte gelijk af, die is anti-Primark. Schoonzus Martine en moeder Anke waren wel enthousiast. Primark Almere is voor ons het dichtst bij, maar na aanbeveling van een collega van mij, werd het toch Bremen. Groter en meer keus, dat klonk als muziek in mijn oren! Met verschillende parttime dagen die totaal niet op elkaar aansluiten viel het nog niet mee om een datum te prikken. Het werd 3 oktober, waarvoor ik een snipperdag moest nemen en Robin ook (om op de kids te passen). Dikke prima natuurlijk, want daar zijn ze voor, die snipperdagen! En heel soms heb je gewoon écht zin in een vrije dag! Zeker als je iets leuks op de planning hebt staan. Eigenlijk was deze hele dag een win-win situatie. Robin had na een lange periode van hard werken en veel van huis zijn een hele goede reden om een keer te snipperen, de kinderen kregen een papa-feestdag en ik kreeg mijn shopdag. Helemaal fantastisch geregeld! Helaas moest Martine de avond van tevoren afzeggen, dus mams en ik gingen alleen. 's Ochtends eerst Indy bij de peuterspeelzaal afgezet, bij de supermarkt nog wat proviand ingeslagen en off we went. Door wegomlegging op de snelweg werden we binnendoor geslingerd richting Bremen, maar dat kon ons weinig schelen. Bij het binnenrijden van de stad Bremen vond ik het erg rustig. Het deed me denken aan de tijd dat ik na het werken in de kroeg op zaterdagnacht, op zondagochtend met mijn stinkende kleren en natte biervoeten in de auto stapte en naar huis reed. Dan kwam ik ook geen hond tegen. Terwijl ik dat dacht, zei mijn moeder en passant dat ze het zo stilletjes vond voor zo'n stad als Bremen. 'Het is in Emmen nog drukker', zei ze. Iets in mijn onderbuik vertelde me dat het niet helemaal goed zat. Dat gevoel werd alleen maar versterkt toen we de parkeerplaats van het winkelcentrum op reden. De aanwezige auto's kon ik precies op één hand tellen, en ik probeerde mezelf er in luttele seconden van te overtuigen dat we niks over het hoofd hadden gezien. Het is toch 'gewoon' donderdag? Check. De winkels zijn hier om 10 uur open. Het is 11 uur. Check. Zie ik hier beweging? De vlaggen wapperen, maar ja, het waait... Nog niet helemaal overtuigd van de goede afloop -wat mijn moeder zichtbaar met me deelde- hoorde ik de telefoon gaan. Het was Robin die niet meer zeker wist hoe laat Indy opgehaald moest worden. Mijn zorgen over de rust in Bremen pareerde hij met: 'Maar schat, het is donderdag, dan werkt toch iedereen?'. We waagden ons naar binnen en waren opgelucht dat de deur open was. Maar toen. Niks. Starbucks, H&M, alles, inclusief de Primark achterin de hal, was DICHT!! Er was zelfs geen infobalie open om ons te informeren. In de verte zagen we een vader met zijn kindjes die we maar eens om opheldering hebben gevraagd. Alsof we 'total verrückt' waren. Hoe konden we nou niet weten dat het vandaag 'Feiertag ist'?! In koor herhaalden we hem. FEIERTAG?? Gaat die domme Duitser mij nou vertellen dat naast mijn man en kinderen, ook zij een feestdag hebben vandaag, en dat wij helemaal voor niks 200 kilometer hebben gereden? Prima dat onze oosterburen de 'eenheid' vieren, maar kunnen ze dat niet gewoon op zondag doen? Of in ieder geval de winkels open laten? Dat doen wij toch ook op koninginnedag?! Ik heb zoveel mensen verteld wat ik ging doen vandaag, had nou niemand me even kunnen waarschuwen? Als soort troostprijs vertelde de Duitse papa ons trouwens nog wel dat alles morgen weer gewoon open was en dat we iets verderop koffie konden drinken. Nee, daar hadden we echt wat aan! Ik had maar één behoefte op dat moment en die had niets met koffie te maken. Helaas voor mij kon ik zelfs die niet kwijt, want ook de toiletten waren gesloten!! Ik kon hier niet eens plassen! Diep teleurgesteld zijn we maar weer in de auto gestapt en na 10 minuutjes chagrijnen begonnen we maar grapjes te maken. Je moet toch iets. Ik heb werkelijk geen idee meer wat er nou zo grappig was, maar de tranen biggelden me over mijn wangen. We reden vol gas verder en zagen onderweg dat zelfs de koeien hun werk hadden neergelegd. Er stond er niet één leuk te grazen, maar lagen allemaal languit op de grond. Vol gas werd half gas, en al snel stonden we stil. File, ook dat nog! We hebben in 2 uur tijd ongeveer 2 kilometer afgelegd. Blijkbaar waren wij niet de enige die dit land ontvluchtten naar Nederland. Zo dom zijn die Duitsers dus ook alweer niet. Met lege kofferbak, die ik 's ochtends nog zo vakkundig had opgeruimd, reden we rond een uur of 3 weer de stadsgrenzen van Emmen binnen. Er moest nog wel geshopt worden. Niet alleen omdat ik mijn zinnen erop had gezet, maar het was ook absoluut noodzakelijk. Vooral Indy's kledingkast had dringend een facelift nodig. Emmen is dan wel ver weg van van alles en nog wat, maar gelukkig kan ík er nog prima shoppen. Net anders dan van tevoren bedacht, werd mijn kofferbak toch nog behoorlijk gevuld, en konden we moe maar voldaan huiswaarts keren.
Als er nu trouwens íemand tegen me zegt dat hij of zij het wel wist, dat alles in Duitsland gesloten is op 3 oktober, dan ga ik slaan. Don't try me.