Overwinning

Soms is het goed om jezelf een doel te stellen. Tenminste, voor mij is dat goed. Zo af en toe werkt het voor mij om me voor iets ogenschijnlijk onbereikbaars te stellen. Als extra stok achter de deur moet ik het dan tegen iedereen zeggen, zodat ik er steeds aan herinnerd word en er niet meer onderuit kan. Vooral op het gebied van sport werkt dat. Ik heb het al eerder geschreven, als het om sport gaat ben ik al snel geneigd om de weg van de minste weerstand te kiezen. Ik ben gewoon niet zo sportief. Vroeger op de middelbare school hoorde ik altijd al bij de laatste sukkels die nog even verdeeld moesten worden, en ik kon ze geen gelijk geven ook. 

In maart dit jaar begon ik met Outsanity. Nogal 'insane' voor iemand zoals ik. Hoog gegrepen ook, vond ik zelf. Maar, daar heb je hem weer, af en toe moet je jezelf een doel stellen en je grenzen verleggen. Mijn doel was om dit toch minstens een half jaar vol te houden. In de zomer begon ik er zelfs bij hard te lopen. Extra hardlopen, twee keer in de week, naast de 'standaard' Outsanity die ik al deed. Binnen de kortste keren liep ik 5 km zonder onderbrekingen. Een absolute topprestatie voor mij, want als ik naar de brievenbus moet, pak ik het liefst nog de auto. 

Ik had zó de sportsmaak te pakken, dat ik -na een week nadenken en kort overleg met mijn sportmaatje- toezegde mee te zullen doen aan de Caveman Challenge. Stel je voor: een parcours van 6,66 kilometer door bossen en weilanden, met obstakels om overheen te klimmen of onderdoor te kruipen, met één sleutelwoord: modder! Ik heb normaal gesproken graag de voeten droog en de nagels schoon, maar me een keer uitleven leek me ook wel eens lekker. 

Daar stond ik dan met knikkende knietjes in de startblokken. Ik wilde dat het aftellen eeuwig zou duren, maar na de 3 - 2 - 1 moest ik er toch echt aan geloven. Al na 100 meter tijgerde ik op drassige grond als nooit tevoren onder het prikkeldraad door. Letterlijk als nooit tevoren, want wie bedenkt er zoiets? Als kind was ik heel netjes, ik had dit echt nooit gedaan. Wat een bevrijding, en ik mocht me nog ruim 6,5 kilometer uitsloven! We kwamen muren tegen, waar ik met behulp van de sterke mannen en vrouwen uit mijn team overheen kwam, modderpoelen waar ik enthousiast doorheen banjerde, en zelfs een zeecontainer met steenkoud water waar ik doorheen ben gezwommen. Ik verzwikte mijn enkel bijna twee keer in een hobbelig aardappelveld en het schoot me in mijn rug toen ik van een muur af sprong, maar ik ging door. Dit was mijn doel, en die moest ik behalen.

Ik vond het zwaar, en er waren momenten waarop ik bijna niet meer vooruit kwam. Maar ik was onderdeel van het Outsanity-topteam, en dat hield me overeind. Ik voelde me superstoer, maar realiseerde me ook wel dat ik er allang niet meer stoer uit zag. Eerder uitgeput. Maar toen ik eenmaal over de finish kwam, vóelde ik me niet alleen stoer, toen wás ik het! Ik had mezelf overwonnen en gevoelsmatig rekende ik af met iedereen die mij vroeger op school niet in z'n volley- of handbalteam wilde. 

Inmiddels zijn we een paar dagen verder, en kan ik weer lopen zonder gekweld te worden door pijnlijke spieren. Mijn rug is weer in redelijk normale conditie, de blauwe plekken beginnen al gele randjes te krijgen en mijn nagels zijn weer schoon. Ik denk dat ik wel op tijd hersteld ben voor de volgende editie. 

Waar kan ik me alvast inschrijven?