Eten

Op de dagen dat Robin voor zijn werk in het hotel zit en ik ook moet werken, eten mijn ouders vaak bij ons thuis, of andersom. Héérlijk vind ik dat! Ik kan dan na het werk nog even lekker van de kinderen genieten en gewoon aanschuiven. Zo ook afgelopen woensdag. Halverwege de dag kreeg ik een Whatsappje van moeders: 'Lust je champignonsaus?' Na een afwijzende reactie krijg ik een alternatief: 'Zuurkool dan?'. Sjongejonge, het lijkt wel een restaurant met uitgebreide menukaart!! De rest van de kaart hoef ik echter niet te zien, want ik hou wel van zuurkoolstamppot! We eten het zelf nooit omdat Robin het niet lust, dus kom maar op! Bij binnenkomst ruik ik het al. Must be my lucky day, want we krijgen er een gehaktbal bij! Het grote stuk spek dat ook op tafel ligt is iets minder aan mij besteed. En niet alleen aan mij, zo wordt mij heel snel duidelijk! Indy haalt bijna overal haar neus voor op, ze heeft alleen interesse in de gehaktbal. Terwijl ik haar vriendelijk doch dringend verzoek om toch even van de lekkere stamppot te proeven, drukt ze binnen no time meer dan de helft van haar gehaktbal naar binnen. Ze zal wel hebben gedacht: 'Dat zit er alvast in! Nu kan mama me in ieder geval niet meer chanteren, dat ik de bal anders ook niet krijg'. Ze is zo dom nog niet. Op het moment dat ze opstandig en brutaal wordt, vind ik het tijd om in te grijpen. Maar even afkoelen in de gang, dat werkt meestal wel. Terwijl ik licht gefrustreerd mijn irritatie met mijn ouders deel, merkt mijn vader op dat hij het niet zo gek vindt dat Indy doet zoals ze doet. 'Dat heeft ze niet van een vreemde'. Ik wil bijna in de verdediging schieten, maar weet dat dat volkomen zinloos is. Hij heeft gelijk, ze is een exacte kopie van mij. Ik was altijd een moeilijke eter, en ben dat eigenlijk nog steeds. Een hoop basisproducten vind ik écht niet lekker. Ui, paprika, champignons... Het wordt door mij altijd overal vakkundig tussenuit gevist. Ik ben erg blij voor Indy dat ze wat dat betreft een stuk makkelijker is dan ik. Eigenlijk laat ze alleen tomaatjes staan, verder eet ze echt alles wat we haar voorschotelen. Ondertussen horen we vanuit de gang dat Indy nog steeds huilt, wat ze zelf nog even benadrukt. 'Mamaaaa, Inny huilt nog heel hard', versta ik tussen de tranen door. Ik sta op voor een kort gesprekje met mijn dochter, en mijn moeder zegt nog: 'Misschien lust ze het écht niet.' Indy probeert me iets van dezelfde strekking duidelijk te maken, en ik laat me (tegen mijn principes in) overhalen om dan maar een 'potje' voor haar open te trekken. Madammeke is bijna 3 jaar oud, maar lust nog erg graag babyvoeding. Soms best handig. Ze eet ervan alsof ze al weken niks heeft gehad, en tot en met de laatste lik verdwijnt alles in het buikje. Het voelt niet helemaal goed, maar soms is dat dan maar zo. Morris lust trouwens ook graag Olvarit-potjes. Net als zuurkool, spek, fruit van elk soort, vers brood, oud brood, gras, bloemblaadjes, de rits van zijn jas en kattenbrokken. Onze Mos lust echt álles. Hoe noem je zo iemand? Een omnivoor? Of gewoon een vreetzakje? Wat een lastige fase is dit zeg! Ik kan me niet herinneren dat we bij Indy ook zo op moesten letten. Indy was, en is, veel selectiever in wat ze in haar mond stopt(e). Ik hoop overigens dat ze die eigenschap nog heel lang vasthoudt, maar dat terzijde. Ik hou vast aan de gedachte dat het allemaal beter wordt. Er komt een tijd, wat niet al te lang meer duurt als het goed is, dat Morris een blaadje sla weet te onderscheiden van een groene plant. En zand van suiker. En pepernoten van kattenbrokken. As we speak krijg ik een kopje van Sam de poes, ze hoopt vast ook dat die tijd nabij is. Of ze heeft honger en vraagt me op deze manier om de brokjes weer op de grond te zetten. Dat zal het wel zijn. Arm beest.