vrijdag 28 november 2014

Kliederkontjes

Het is allemaal heel leuk hoor, dat peuters en kleuters graag alles zelf willen doen. En ik begrijp ook prima dat het goed is voor de ontwikkeling enzo. Maar wij hebben twéé van die 'ik wil het zelf doen-draakjes' in huis, en af en toe kan ik het niet zo goed handelen allemaal. Vooral tijdens het eten heb ik vaak moeite mezelf te beheersen. 

Als ik alleen eet met de kinderen, kook ik meestal iets wat door de kinderen makkelijk en zonder te knoeien weg te werken is. Afgelopen woensdag was dat gebakken aardappeltjes met wortels. Dit gaat altijd heel goed. De kinderen mogen naar hartelust alles zelf doen en met dit vaste voedsel is dat gegarandeerd feest aan tafel. Tot het toetje, dan is het weer mis. Want na al die vrijheid moet de vla ook zelf in het bakje gedaan worden. Liever doe ik dat even zelf, maar omdat het goed is voor Indy's motoriek laat ik haar maar. In gedachten haal ik de keukenrol alvast van het aanrecht, want dit kan nooit goed gaan. 

Het is een nieuw pak dubbelvla en uit ervaring weet ik dat nieuwe pakken dubbelvla niet Indy's sterkste kant zijn. Ze draait het dopje eraf en knijpt zo hard in het pak, dat er een dikke klodder precies naast het bakje valt. Ik wist het! Ik neem het pak van haar over, schenk het schaaltje vol en ruim de gemorste vla op. Dit alles had ze liever zelf gedaan, en de halleluja-stemming van een paar minuten geleden slaat helemaal om.

'Ik vind jou echt zó stom mama! Ik ga veel liever bij oma wonen!' 
Ik reageer rustig en beheerst: 'Had dat even iets eerder gezegd, dan had je net met haar mee kunnen gaan.'
'Nou, dat is niet leuk. Vind je jezelf grappig ofzo? Je bent echt de allerstomste!'
'Weet je wat liefje, anders ga je lopend, of zelf op de fiets.'
'Wat denk je nou zelf? Ik kan daar toch niet helemaal zelf heen lopen?' 

En ze keek erbij alsof ik écht niet goed bij mijn hoofd was. Ondertussen ging het vla-eten gewoon door en omdat ik zo druk met Indy was, had ik niet helemaal in de gaten dat Morris een toetjesmonster van zichzelf aan het maken was. Dat kon er ook nog wel bij. Toen de bakjes leeg waren en ik weer wat orde in de chaos had geschept ging ik op mijn hurken tussen de kinderen zitten. 
'Soms valt het niet mee hè, jongens?' En ik gaf ze beide een dikke kus. 
Dit was blijkbaar genoeg om Indy 180 graden te doen draaien. Ze pakte me vast en gaf me een kus terug. 

'Ik blijf toch liever hier. Je bent eigenlijk wel een lief kind.'
Hoewel ik weet dat ze er een hekel aan heeft dat ik haar uitlach, kan ik dat toch niet voorkomen. 
'Lief kind? Van wie heb je dát nou weer?'
'Oh gewoon, van juf Ina, die zegt dat altijd, en dat vind ik zo lief.'
Morris geeft me ook een kus. 'Lief kind hoor mama', zegt hij. 

Ik besef me dat er hier maar twee lieve kinderen zitten. Kliederkontjes of niet. 

vrijdag 7 november 2014

Heksenschoenen

Ik had weer eens de geest. Ik gooide al maandenlang mijn schoenen bovenop de stapel schoenen en tassen in onze gangkast en dat moest maar eens afgelopen zijn. Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat dit inzicht mede ingegeven werd door een klaagzang van Robin onlangs. Aangezien 80% van de kastinhoud van mij was, voelde ik me ernstig aangesproken om eens wat orde in de chaos te scheppen. 

Opgeruimde kasten worden in mijn geval bijna altijd voorafgegaan aan een énorme bende. Ik gooi alles eruit om daarna te herordenen. Zo ook nu. Ik heb ze niet geteld, maar ik geloof dat ik bijna 30 paar schoenen uit de kast trok. Een kast met een oppervlakte van ongeveer anderhalf vierkante meter. Onze hal lag helemaal vol met schoenen en tassen, op een bedje van stof. Ik had een gordijnroede gekocht, die inmiddels in stukjes van 30 cm aan de muur in de kast hing, waar ik een aantal hakken aan op kon hangen en was helemaal gemotiveerd om eens een flinke opruim- en schoonmaakslag te slaan. 

Al die schoenen verspreid over de hal waren natuurlijk een instant Walhalla voor de kinderen, waarvan ik er op dat moment drie had rondlopen. Indy had visite, ons buurmeisje Veerle was bij ons. Hoe oud vrouwen ook zijn, in veel gevallen vinden wij hakken interessant. Dat is genetisch bepaald denk ik. Zo ook Indy en Veerle. Sneakers en gympen werden genegeerd, maar mijn pumps en andersoortig hooggehakt schoeisel werden aan een grondige inspectie onderworpen en af en toe gepast om te keuren. 

Ondertussen maakte ik een strenge schifting. Schoenen langer dan twee jaar niet meer gedragen mochten de kast niet meer in, had ik besloten. In de praktijk was het helaas niet zo makkelijk. Ik ben opgegroeid in een 'dat gooien we niet weg, want dat is zonde-huis', maar ben al dertien jaar samen met een 'wat ik niet gebruik, kan de prullenbak in-man', waar ik op dit gebied al bijna volledig door ben heropgevoed. Mijn bewaar-DNA zit me echter nog wel eens in de weg waardoor ik af en toe met mezelf in conflict was. Bewaren of weggooien, lastige keuze. 

Terwijl ik wikte en woog, gingen de dames rustig verder met passen en keuren. Morris was al afgehaakt en zat met opperste concentratie een Duplo-stad te bouwen. Indy's ogen vielen op een paar zwarte pumps met een enkelbandje. Hele mooie, maar met een puntneus die toch al voor de geboorte van deze meisjes uit de mode was. Het was typisch zo'n paar dat ik met gemak zou kunnen bewaren tot ze weer in de mode komen. De kleutervriendinnen hadden zo hun eigen, verfrissende kijk op deze schoenen. 'Nou, gooi deze ook maar weg, dit zijn net heksenschoenen', zei Indy. 'Ja dat vind ik ook Leanne', vulde Veerle aan. 

Duidelijke zaak, ze eindigden in de weggooi-zak. Ik ben nog dezelfde middag naar de Humama-bak gereden. Opgeruimd staat netjes.