Vrijheid

Een paar weken geleden had ik op vrijdagmiddag nog geen onderwerp voor mijn blog. Ik was op mijn werk en vroeg collega's om een suggestie te doen, waarop één van hen opperde om over de problematiek in Oekraïne te schrijven. Ik wist niet goed wat ik daar over moest schrijven, omdat het mij niet direct raakt. Vanmiddag keek ik op de kalender, en zag ik de datum van aanstaande zondag. 4 mei. En ineens realiseerde ik me dat het door mijn collega aangedragen onderwerp mij en mijn gezin wel degelijk raakt. 

Toen ik nog Hyves had, schreef ik daar eens een stukje over dodenherdenking. Ik zag kinderen destijds om vijf voor acht door hun vaders en moeders naar binnen geroepen worden. Even niet meer spelen, maar stilstaan bij de oorlogsdoden. Bij iedereen die door politieke of religieuze meningsverschillen niet de kans kreeg om iets moois van het leven te maken. Wij leven in Nederland allang niet meer in oorlog, maar staan nog steeds elk jaar stil bij wat er in ons eigen land allemaal heeft plaatsgevonden. En dat moeten we blijven doen, al was het alleen maar om onze kinderen bewust te maken van wat er nog meer speelt in de wereld. 

Als ik naar mijn kinderen kijk dan zie ik twee vrolijke gezichtjes. Omdat wij in Nederland wonen hoeven ze zich geen zorgen te maken over... over niks eigenlijk. We kennen hier geen militaire dreiging, geen corruptie, geen kinderarbeid en een prima toekomstperspectief. Waar wij wonen hebben alle kinderen recht op onderwijs. Er zijn zoveel kinderen die dat allemaal niet hebben. We hebben het fantastisch voor elkaar in Nederland. En toch zie of hoor ik bijna dagelijks geklaag over hoe slecht iedereen het wel niet heeft. Economische crisis is echt geen feest, dat realiseer ik me heel goed. Maar de basisrechten die iedereen hier heeft lijken zó makkelijk vergeten te worden. 

Zojuist zag ik dat er tientallen doden zijn gevallen in Oekraïne na een in brand gestoken vakbondsgebouw. Daar kan ik heel verdrietig van worden. Ik vraag me dan af hoeveel kinderen hun ouders nu moeten missen, hoeveel gezinnen er uit elkaar zijn gerukt, en waar dit gaat eindigen. Hoe kan het zo zijn dat mensen elkaar dat aan doen? Ik zou willen dat ik het vermogen had om de wereld in te laten zien dat oorlogsgeweld nooit het antwoord is. Iets te ambitieus, ben ik bang.

Wat ik wel kan doen, is klein beginnen bij onze eigen kinderen. We zullen proberen om Indy en Morris respect bij te brengen voor anderen, en anderen altijd in hun waarde te laten. Dat klagen ze niet vooruit zal helpen, en dat ze hun handen uit de mouwen moet steken om ergens te komen. En hopelijk gaan ze inzien dat het belangrijkste dat ze ooit zullen bezitten niet in geld uit te drukken is. Ze hebben vrijheid. En dat is precies waar ik aanstaande zondag bij stil ga staan. 

Als iedereen dat nou eens doet, dan moet het over zo'n twintig jaar toch een stuk vrediger zijn op de wereld?