Kolf

Stukje bij beetje verdwijnt alles uit ons huis wat met baby's te maken heeft. Soms vind ik dat jammer, maar nooit jammer genoeg om weer opnieuw te willen beginnen. Met het grootste gemak doen we afstand van onze baby-uitzet. Het kostte me dan ook geen enkele moeite om afgelopen week een rondje door het huis te gaan op zoek naar overbodige babyspullen, waarmee ik mijn zwangere goede vriendin blij kon gaan maken. 

Eén van de items die ik voor mijn vriendin had, was mijn oude vertrouwde borstkolf. De doos bevatte nogal wat onderdelen waarvoor enige vorm van uitleg wenselijk was, dus dat gaf ik haar. 

'Kijk, als je nou dit dingetje hier onderin drukt, dan kan je daarna het handvat eronder schuiven, en dan niet vergeten het rubberen kapje er nog tussen te plaatsen, en dan moet hier het deksel op. Snap je? Succes ermee!'

Terwijl ik uitlegde hoe het werkte, schoten me direct beelden door mijn hoofd over hoe ik met Indy aan het aankloten was. Kind aan mijn borst, of eigenlijk ervoor, met haar mondje open, waar de melk als ware het een fonteintje zo in stroomde. Dat klinkt zo heel geestig, en achteraf is het dat ook, maar op dat moment was het heel lastig. Wist ik ook veel dat moedermelk er niet met één, maar met wel tien straaltjes tegelijk uit komt. Laat staan dat het met zó'n noodgang gaat... Op het dieptepunt, of hoogtepunt (het is maar hoe je het bekijkt), moest ik Indy én mezelf na elke voeding omkleden, tenzij ik ons helemaal bedekte met handdoeken en slabbetjes om de overtollige melk in op te vangen.

Dit was geen doen, dus ik besloot te gaan kolven en Indy alleen nog melk via een flesje te geven. Wel borstvoeding, maar niet meer 'live'. Een hele verademing. Wat alleen nog niet zo praktisch was, was dat de ene borst vanzelf leeg stroomde als ik de andere aan het kolven was. Ik weet nog dat ik nieuwsgierig was hoeveel het eigenlijk was, wat er zo verloren ging. Ik nam de proef op de som en hield -tijdens het kolven aan de ene kant- een bakje onder de andere kant. Géén gezicht natuurlijk, maar ik verzamelde zo wel mooi even bijna een hele maaltijd voor mijn kleine moppie. Dit ging zo makkelijk, dat ik ermee door ging. Na een paar keer had ik een heuse techniek ontwikkeld waarmee ik het bakje onder mijn borst klemde, zodat ik nog een hand vrij had om een vriendin mee te bellen of alvast kleertjes voor Indy mee klaar te leggen. Briljant, al zeg ik het zelf. Ik was de personalisatie van het multitasken. Als dat een Olympische sport was geweest, dan had ik zeker goud gewonnen.

Toen Morris is geboren ging het niet veel anders. Ik heb nog even een carrièreswitch overwogen. De plaatselijke brandweer had me waarschijnlijk met open armen ontvangen. Ik weet zeker dat mijn 'Milsani's' met gemak een brandje hadden kunnen blussen, maar aangezien dat niet de natuurlijke functie van mijn borsten was, heb ik die gedachte weer snel opzij gezet. Overigens twijfelde ik sowieso aan die natuurlijke functie, want niet één keer in mijn hele leven vóór het moederschap had ik gedacht dat ze overactieve melkfabrieken zouden zijn. Mijn hele lichaam, en zeker mijn borsten, had een hele andere status gekregen.

Ik deelde deze week mijn borstvoedingsanekdotes met mijn vriendin, en liet de kolf bij haar achter. De kolf die ervoor zorgde dat ik mijn kindjes respectievelijk drie en vijf maanden zelf heb kunnen voeden, die menig toilethok heeft gezien, van schone café's in Emmen tot aan smerige in Lissabon en waarmee ik ontelbare grappige en gênante momenten heb gedeeld. Dag kolf, veel plezier bij je nieuwe eigenaar.