Kliederkontjes

Het is allemaal heel leuk hoor, dat peuters en kleuters graag alles zelf willen doen. En ik begrijp ook prima dat het goed is voor de ontwikkeling enzo. Maar wij hebben twéé van die 'ik wil het zelf doen-draakjes' in huis, en af en toe kan ik het niet zo goed handelen allemaal. Vooral tijdens het eten heb ik vaak moeite mezelf te beheersen. 

Als ik alleen eet met de kinderen, kook ik meestal iets wat door de kinderen makkelijk en zonder te knoeien weg te werken is. Afgelopen woensdag was dat gebakken aardappeltjes met wortels. Dit gaat altijd heel goed. De kinderen mogen naar hartelust alles zelf doen en met dit vaste voedsel is dat gegarandeerd feest aan tafel. Tot het toetje, dan is het weer mis. Want na al die vrijheid moet de vla ook zelf in het bakje gedaan worden. Liever doe ik dat even zelf, maar omdat het goed is voor Indy's motoriek laat ik haar maar. In gedachten haal ik de keukenrol alvast van het aanrecht, want dit kan nooit goed gaan. 

Het is een nieuw pak dubbelvla en uit ervaring weet ik dat nieuwe pakken dubbelvla niet Indy's sterkste kant zijn. Ze draait het dopje eraf en knijpt zo hard in het pak, dat er een dikke klodder precies naast het bakje valt. Ik wist het! Ik neem het pak van haar over, schenk het schaaltje vol en ruim de gemorste vla op. Dit alles had ze liever zelf gedaan, en de halleluja-stemming van een paar minuten geleden slaat helemaal om.

'Ik vind jou echt zó stom mama! Ik ga veel liever bij oma wonen!' 

Ik reageer rustig en beheerst: 'Had dat even iets eerder gezegd, dan had je net met haar mee kunnen gaan.'

'Nou, dat is niet leuk. Vind je jezelf grappig ofzo? Je bent echt de allerstomste!'

'Weet je wat liefje, anders ga je lopend, of zelf op de fiets.'

'Wat denk je nou zelf? Ik kan daar toch niet helemaal zelf heen lopen?' 

En ze keek erbij alsof ik écht niet goed bij mijn hoofd was. Ondertussen ging het vla-eten gewoon door en omdat ik zo druk met Indy was, had ik niet helemaal in de gaten dat Morris een toetjesmonster van zichzelf aan het maken was. Dat kon er ook nog wel bij. Toen de bakjes leeg waren en ik weer wat orde in de chaos had geschept ging ik op mijn hurken tussen de kinderen zitten. 

'Soms valt het niet mee hè, jongens?' En ik gaf ze beide een dikke kus. 

Dit was blijkbaar genoeg om Indy 180 graden te doen draaien. Ze pakte me vast en gaf me een kus terug. 

'Ik blijf toch liever hier. Je bent eigenlijk wel een lief kind.'

Hoewel ik weet dat ze er een hekel aan heeft dat ik haar uitlach, kan ik dat toch niet voorkomen. 

'Lief kind? Van wie heb je dát nou weer?'

'Oh gewoon, van juf Ina, die zegt dat altijd, en dat vind ik zo lief.'

Morris geeft me ook een kus. 'Lief kind hoor mama', zegt hij. 

Ik besef me dat er hier maar twee lieve kinderen zitten. Kliederkontjes of niet.